سالن زیبایی گلاریس نازی آباد

سالن زیبایی گلاریس نازی آباد : هیچ دردی جز یک وزش شدید احساس نکردم و بعد احساس سرما کردم، انگار یکی آب روی گردنم ریخته باشد. یاران ما با شجاعت معمول ملوانان انگلیسی جنگیدند، اما برای مدتی شانس نبرد مشکوک بود.

رنگ مو : در نهایت مخالفان ما شروع به تزلزل کردند و سرانجام تسلیم شدند. اما در این لحظه حدود پنجاه سیاهپوست مسلح به تفنگ‌ها ناگهان بر روی عرشه ایستادند و به کمک اسپانیایی‌ها شتافتند.

سالن زیبایی گلاریس نازی آباد

سالن زیبایی گلاریس نازی آباد : اکنون همه را به عنوان گمشده رها کردم. مردان من، ناامید ۱۱۰در این پیوستن به تعداد دشمنان آنها، شروع به تسلیم شدن کردند، در حالی که خدمه اسپانیایی با شهامتی تازه می جنگیدند. علاوه بر این، متوجه شدیم که اکنون نه برای جلال، بلکه برای خود زندگی می جنگیم. چون با نگاه کردن به اطراف، ما با وحشت دیدیم که چنگک‌ها شل شده‌اند.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

و بنابراین همه عقب‌نشینی‌ها قطع شده است. کشتی ما دیگر در کنار تیپ قرار نداشت، بلکه روی کمان آن قرار داشت، به طوری که تیرکمان دومی از عرشه آن عبور کرد. بنابراین ما نمی‌توانستیم به آن برسیم، زیرا اسپانیایی‌ها پیش‌قلعه کشتی خود را در اختیار داشتند. در این لحظه بحرانی، کمک‌های غیرمنتظره‌ای به شکل گلوله باران انگور از سوهان خود دریافت کردیم.

که بسیاری از سیاه‌پوستان را با خود برد، علاوه بر زخمی شدن تعداد زیادی از آنها، در حالی که در همان زمان گروه جدیدی از رزمندگان بر روی عرشه آمدند. برای نجات ما که در. وقتی سوار برده شدیم، سکاندار پیتر مانگرو، مروارید ربع ارباب سیاه‌پوست، پنج سیاهپوست که به عنوان مسافر در کشتی بودند.

ریف پوینت کوچک که مجروح شده بود و بنگس، گلید و واگتیل را روی کشتی خود گذاشتیم. در لحظه ای که من همه چیز را به عنوان گمشده از دست داده بودم، مروارید صادق در حالی که چمدانش در دست بود و پنج سیاهپوست و پیتر مانگرو او را همراهی می کردند، در حالی که یک نفر کمتر از هارون بنگس با سه خدمتکار سیاهپوست پشت سرش آمد.

که او را با پیک مسلح کرده بود. بنگز در حالی که کتلاسش را تکان می داد، فریاد زد: «حالا، پرل، زیبایی من، به آن‌ها رنگی از زبان خودشان بدهید.» بلافاصله ارباب سیاه پوست فریاد زد: ۱۱۱ “کورامانتی شیخ کاولو درخت صنوبر نیست.” که بعداً متوجه شدم به این معنی است: «سلطان کاولو، شترمرغ بزرگ را ببینید.

که پری به اندازه یک برگ خرما بر پشت دارد. برای او بجنگید، شما سگ ها.» بلافاصله سیاه‌پوستان به حزب بنگز پیوستند و چنان حمله شدیدی به اربابان سابق خود آغاز کردند که به زودی آنها را از دریچه بیرون راندند و نیمی از تعدادشان را روی عرشه خونین، مرده یا به‌طور خطرناکی زخمی کردند. اما، که به ناامیدی رانده شده بودند.

سالن زیبایی گلاریس نازی آباد : همچنان مقاومت کردند، دریچه را آتش زدند، و به خواسته های مکرر من از آنها برای تسلیم توجهی نکردند. “خدا در بهشت!” جیگماری فریاد زد: «این صدای چکش است. آنها سیاهان را آزاد می کنند.» من به زبان اسپانیایی فریاد زدم: «اگر سیاه‌پوستان را رها کنی، در کنار بهشت ​​بالای سرمان، اگر مجبور باشم با تو بروم، تو را به هوا خواهم برد.

بس کن اسپانیایی ها! فکر کن دیوانه ها، چه کار می کنی.» فریاد زد: “دریچه ها را بپوشانید.” اما روکش ها باید در دریا گم شده باشند، زیرا در هیچ کجا یافت نمی شدند. شلیک از انبار همچنان ادامه داشت. من فریاد زدم: “اسلحه را شل کن و انگور را در آن پر کن.” گلوله در میان بردگان شلوغ اصابت کرد و فریادی ترسناک و دلخراش هوا را درنوردید.

من هرگز آن را فراموش نمی کنم. با این حال دیوانه ها همچنان به آتش خود ادامه دادند. بار کنید و دوباره آتش بزنید. مردان من اکنون از عصبانیت دیوانه شده بودند و بیشتر مانند شیطان می جنگیدند تا انسان. من فریاد زدم: “یک بار دیگر، بچه های من.” اما این بار آنها اسلحه را چنان دیوانه وار به جلو هل داد.

که هم آن و هم کالسکه با یک تصادف وحشتناک به انبار برخورد کردند. در همان لحظه ابری از دود از انبار بیرون آمد. جیگماری فریاد زد: “آنها تیپ را اخراج کرده اند.” «برگردیم به سواحل، وگرنه مانند پوست پیاز به هوا پرتاب خواهیم شد.» اما اسکله شل شده بود و به سرعت ما را ترک می کرد. در هیئت مدیره بودند.

اگرچه به شدت زخمی شده بود، از بانوج خود بیرون زده بود و روی عرشه. آنها با علائمی به ما فهماندند که نمی‌توانند بادبان‌ها را بالا ببرند، و علاوه بر این، سکان تیر خورده بود و در نتیجه کشتی غیرقابل کنترل بود. من فریاد زدم: “مردان با بادبان بالا بروید.” بادبان را بلند کنید و تیپ را به راه بیندازید وگرنه گم شده ایم.

مردانم با آرامش ناامیدی دستورات مرا اطاعت کردند. من خودم چرخ را گرفتم و بعد از چند لحظه یک بار دیگر در کنار کشتی دراز کشیدیم. وقت آن رسیده بود، زیرا صد و پنجاه برده بی‌بند و بار روی عرشه هجوم آورده بودند، و ما به سختی وقت داشتیم سوار کشتی شویم، تا از ضربات خشمگینی که از قسمت عقب کشتی بر ما وارد می‌کردند فرار کنیم.

آتش قاتل گلوله انگور که آنها تحمل کرده بودند، آنها را از خشم کاملاً دیوانه کرده بود، و اگر آنها می توانستند به ما حمله کنند، بدون شک باید تکه تکه می شدیم. اما آتش سریعتر از آنها بود. دودی که مانند ستونی از ابر از راه دریچه بالا می‌رفت، اکنون با زبانه‌های شعله‌ای سرخ آمیخته شده بود که مانند مارهای آتشین خود را به دور دکل‌ها می‌پیچیدند.

که در آغوش داغ آنها چروکید. دریا نیز با عنصر برادر سرسخت خود در نابودی کشتی بدبخت مبارزه کرد. یا از طریق شلیک های ما، یا از سقوط اسلحه در انبار آن، برخی از تخته ها شروع شده بود، و آب به صورت سیل آسا به داخل سرازیر شد. شعله‌ها زیاد می‌شوند، تفنگ‌ها گرم می‌شوند و خاموش می‌شوند و سرانجام کشتی ناگهان از دید ما غرق می‌شود.

سالن زیبایی گلاریس نازی آباد : در حالی که صدای بلند و هولناک مرگ پانصد موجود درمانده، محبوس در ظرف در حال سوختن، در گوش‌هایمان حلقه می‌زند و ما را به هم می‌ریزد. خون، و به نظر می رسد که طاق بهشت ​​را با آهنگ های وحشتناک خود می شکافد. این ناقوس برازنده ای بود که بر قبر غلام زده شود.

و اکنون پرتوهای درخشان خورشید در غروب، که درخشان بر روی آب ها جاری است، ابرهای دود چرخان را که به سمت آسمان آبی برمی خیزند.