سالن زیبایی رابیا در نیاوران

سالن زیبایی رابیا در نیاوران : تکه تکه می‌شوند!» «مورچه ها، دکتر! شوخی میکنی حتما چی – اون کلبه اونجا، یا هر چی که هست، بیست فوت خوبه، و سی، قطرش، من برایش وثیقه می گذارم؟ مورچه ها این را می سازند! ممکن نیست.» لاوی گفت: به هر حال این درست است. من می دانم که آنها بیش از صد فوت در محیط پیدا شده اند. این تعداد بسیار زیاد مورچه ها است.

رنگ مو : که آنها را قادر می سازد چنین خانه های بزرگی بسازند. و بالاخره کار آنها در مقایسه با حشره مرجانی اقیانوس آرام چیزی نیست. آیا آنها گاهی اوقات در تنه درختان نمی سازند؟ وارلی پرسید. جراح پاسخ داد: “بسیار مکرر.” “روش رفتن آنها به محل کار، زمانی که آنها انجام می دهند، بسیار شبیه خانه سازی آنها است.

سالن زیبایی رابیا در نیاوران

سالن زیبایی رابیا در نیاوران : در مورد دوم، آنها توده عظیمی از زمین را روی هم انباشته می کنند که آن را به صورت گالری های بی شماری تشکیل می دهند که همگی به سمت داخل به اتاق مرکزی سازه منتهی می شوند. وقتی درختی را انتخاب می‌کنند، و عموماً روی یکی از بزرگ‌ترین درختانی که می‌توانند پیدا کنند – یک بائوباب، شاید یا یک انجیر غول‌پیکر – می‌خورند.

لینک مفید : سالن آرایشگاه زنانه

آنها به سادگی این گالری‌ها را از چوب می‌خورند و مراقب هستند که هرگز پوست بیرونی را مختل نکنند. به این ترتیب آنها گاهی تمام داخل یک درخت میوه وسیع را چنان کاملاً از بین می‌برند که به محض لمس آن به خاک تبدیل می‌شود.» فرانک گفت: «خب، خیلی فوق‌العاده است، من تعجب می‌کنم که چگونه اتفاق می‌افتد که در طول دو ساعتی که اینجا بوده‌ایم.

چیزی از آنها ندیده‌ایم.» این به این دلیل است که آنها فقط در شب کار می کنند. به اعتقاد من، فرض بر این است که آنها روز به روز در حال ترحم هستند.» نیک گفت: “خب، پس من فکر می کنم باید محل زندگی خود را تغییر دهیم.” «مطمئناً خوردن لباس از پشت فرد خوشایند نخواهد بود. بهتر است شروع کنیم.

نه، یا دیر می شود؟» لاوی که چند دقیقه با دقت به یک تپه مورچه خاص توجه کرده بود، گفت: «یک لحظه بایست. او در حال حاضر اضافه کرد: «آه، من اینطور فکر می‌کردم، یک لانه زنبور در تپه آن طرف وجود دارد، و به احتمال زیاد تجمع زیادی از عسل وجود دارد. اگر به عسل علاقه دارید، ممکن است بدون مشکل آن را بنوشید.

نیک پاسخ داد: «من به خصوص عسل را دوست دارم، اما نمی دانم مشکلی وجود ندارد. آخرین باری که در برداشتن کندو کمک کردم، “مشکل” بسیار قابل توجهی وجود داشت. در واقع آنقدر گزیده شدم که عهد کردم دیگر به زنبورها نزدیک نشوم. با این حال، اگر مشکلی ندارید- ” جراح گفت: “هیچ یک از ما به فکر نیاز نداریم.” این زنبورها با زنبورهای انگلیسی ما تفاوت دارند.

آنها هرگز مردم را نیش نمی زنند. حتی نیازی به کشیدن آنها نیست.» “واقعا!” نیک برگشت. اکنون که من اوج دوستی را می نامم. اما مطمئنی دکتر؟ خیلی خوب به نظر می رسد که امکان پذیر نباشد.» لاوی در حالی که به سمت تپه ای که علامت گذاری کرده بود رفت، گفت: «به زودی خواهید دید. “آه، سوراخی وجود دارد که زنبور وارد آن شد.

سالن زیبایی رابیا در نیاوران : فقط چاقو را به من بده، ارنست.” او زمین را پاکسازی کرد و تا آنجا که ممکن بود از هر گونه آسیبی که به کار زنبورها وارد شد اجتناب کرد و در حال حاضر توده ای از شانه پر از عسل و گرده را برهنه کرد. او چندین تکه بزرگ را تا جایی که می توانستند به راحتی حمل کنند، برید. زنبورها، در توجیه کامل تضمین‌های او، هیچ نوع مداخله‌ای ارائه نکردند.

واقعیتی که مداحی دوم را از نیک برانگیخت، او گفت که فقط ابراز تأسف کرد که نمی‌توان آنها را به انگلستان منتقل کرد تا به برادران خود در آنجا آموزش دهد. آنها اکنون سفر خود را از سر گرفتند و تصمیم گرفتند شب را در اولین نقطه ای که قرار بود سایه و آب پیدا شود، کمپ بزنند. اما تلاش آنها خوش شانس نبود. بعد از ظهر غیرمعمول سوزان و خشک بود.

و با اینکه به چندین تکه درخت و درختچه رسیدند، نه چشمه و نه استخر پیدا کردند. در نهایت خورشید در افق آنقدر پایین آمده بود که به ندرت بیش از یک ساعت از نور روز باقی مانده بود. و آنها باید شب را بدون رفع تشنگی بگذرانند، مگر اینکه آب خیلی سریع کشف شود. در این شرایط، از دیدن شیر، که از زمانی که از تپه‌های مورچه‌ها خارج شدند.

با هوشیاری در کنار فرانک حرکت می‌کرد، ناگهان سرش را بالا انداخت و هوا را خنثی کرد، بسیار خوشحال شدند. بدون فاصله زیاد «هورا! فرانک فریاد زد، پیرمرد. “پس خاموش کن و پیداش کن. ما یک مسابقه خواهیم داشت، نیک، که اول باید به آن برسد.” آنها شروع کردند، دو نفر دیگر با سرعت کمی پایین‌تر دنبال کردند.

شیر به زودی جلو رفت و مسیر پسران را به سمت یک کلوف کوچک هدایت کرد که در حدود یک مایل دورتر قابل مشاهده بود، که شامل بیشه ای از نخل ها و درختان خرما بود و کمربند ضخیمی از زیر چوب آن را احاطه کرده بود. بدون توجه به گرما، که در این زمان، با این حال، با نسیم خنکی که در غروب آفتاب طلوع کرده بود.

کمی آرام شده بود، آنها به آرامی به امتداد نزدیک شدند و در حال حاضر به کلوف رسیدند. به نظر فرانک – که از نزدیک لیون را دنبال می کرد، اولین نفر از چهار نفری بود که وارد آن شدند.

سالن زیبایی رابیا در نیاوران : یک بهشت ​​کاملاً کوچک. زیر سایه نخل‌ها، که دور تا دور آن را سبزه‌های خوشمزه احاطه کرده بود، چشمه‌ای بزرگ بود که از زمین می‌جوشید و در جویباری می‌دزدید که در میان بیشه‌زار غوغا می‌کرد.

تا جایی که دید گم شد. “هورا!” او فریاد زد. «حالا برای یک نوشیدنی لذت بخش! چی شده، پسر پیر؟» لحظه‌ای بعد اضافه کرد، چون شیر به جای فرو رفتن در آب خنک، طبق عادت معمولی‌اش، همچنان روی لبه لبه ایستاده بود و با نگاهی گیج و غمگین به صورت فرانک نگاه می‌کرد. «چی شده شیر، چرا نمی نوشی؟ او اضافه کرد، گمان می‌کنم.