رنگ مو ماهاگونی چه رنگی است

رنگ مو ماهاگونی چه رنگی است : شادی تمام نشدنی که اندوه را به سخره می گرفت؟ به این فکر کنید که بانوی تاریک بیچاره مجبور است در برابر این قدرت غیرقابل تحمل برای استخراج یک سرگرمی تلخ از همه چیز بایستد. آقای هریس طوری می نویسد که گویی شکسپیر تمام رنج ها را انجام داده و بانوی تاریکی تمام ظلم ها را انجام داده است.

رنگ مو : به حدی که طرفداران معقول خود را تهدید می کرد که مسخره شوند. بدبینی شکسپیر من به آقای هریس تسلیم می‌شوم که با رد کردن این بت‌پرستی، و تأثیر احتمالی آن در این که شکسپیر فکر کند که عموم او هر چیزی را تحمل می‌کنند، او توضیحی به مراتب معقول‌تر از خطاهای نمایشنامه‌ای مانند تیمون آتنی را رد کرده است.

رنگ مو ماهاگونی چه رنگی است

رنگ مو ماهاگونی چه رنگی است : بنابراین، اگر حتی جانسون احساس می‌کرد که مجبور است در قدردانی از شکسپیر، خود را از اسراف و پوچی پاک کند، باید در مورد کسانی که شکسپیر را بت می‌دانستند، همان‌طور که خانم‌های آمریکایی پادروفسکی را بت می‌کردند، و کسانی بودند که باردوپرستی را، حتی در زمان خود بارد، داشتند.

تئوری او مبنی بر اینکه اشتیاق شکسپیر به بانوی تاریک “آسیب شد و گوشتی مغرور در او به خود گرفت و او را تا حد فروپاشی عصبی و جنون شکنجه داد.” در تیمون، ورشکستگی فکری به اندازه کافی آشکار است: شکسپیر بارها سعی کرد از بدبینی ارزانی که با مقایسه ماهیت واقعی انسان با اخلاق نظری، قانون و اداره واقعی با عدالت انتزاعی و غیره، ناامید شده است.

نمایشنامه بسازد. . اما برداشت شکسپیر از این واقعیت که همه مردان، با معیارهای اخلاقی که در مورد دیگران اعمال می‌کنند و با آن مجازات دیگران را توجیه می‌کنند، احمق و رذل قضاوت می‌شوند، مربوط به عارضه بانوی تاریکی نیست: به نظر می‌رسد که او متولد شده است. با آن. اگر در کمدی خطاها و رویای یک شب نیمه تابستان، افراد درام به اندازه لائرتس و حتی خود هملت برای خیانت و قتل کاملاً آماده نیستند (البته به صفوف رفیقانی که از آخرین نمایشنامه ها می گذرند) قطعاً چنین نیست.

رنگ مو ماهاگونی چه رنگی است : زیرا آنها دیگر به قانون یا دین اهمیت می دهند. تنها یک مکان در نمایشنامه های شکسپیر وجود دارد که در آن حس شرم به عنوان یک ویژگی انسانی استفاده می شود. و اینجاست که هملت شرمنده است، نه از کاری که خودش انجام داده، بلکه از روابط مادرش با عمویش. این صحنه غیرطبیعی است: سرزنش‌های پسر به مادرش، حتی این که او می‌تواند موضوع را با او در میان بگذارد.

زننده‌تر از روابط او با برادر شوهر متوفی‌اش است. در اینجا نیز، شکسپیر برای یک بار همت به حس دینی خود خیانت می کند و باعث می شود که هملت، در عذاب شرم، اعلام کند که رفتار مادرش «دین شیرین را راپسودی کلمات» می سازد. اما برای آن قسمت تقریباً می‌توان تصور کرد که احساس صبح یکشنبه در کشوری که اورلاندو آن را به خوبی در کتاب «آن‌طور که دوست دارید» توصیف می‌کند.

آغاز و پایان مفهوم شکسپیر از دین بود. من می گویم تقریباً، زیرا ایزابلا در دارای جذابیت مذهبی است، علیرغم این فرض نمایشی مرسوم که دین زنانه به معنای عفت غیرانسانی وحشیانه است. اما در بیشتر موارد، شکسپیر قهرمانان خود را از شرورانش بسیار بیشتر به واسطه کاری که انجام می‌دهند تا آنچه که هستند متمایز می‌کند. دون جان در فیلم یک شرور واقعی است.

مردی با اراده ای بدخواه. اما او به قدری کسل کننده است که نمی تواند در قسمت اصلی از آن استفاده کند. و وقتی به شرورهای بزرگی مانند مکبث می‌رسیم، همانطور که آقای هریس اشاره می‌کند، متوجه می‌شویم که آنها دقیقاً با قهرمانان یکسان هستند: مکبث فقط هملت است که به‌طور نامتناسبی مرتکب قتل می‌شود و در نبردهای تن به تن شرکت می‌کند.

رنگ مو ماهاگونی چه رنگی است : و هملت که آرزوی عذرخواهی برای سه قتلی که مرتکب می شود را نمی بیند، همیشه عذرخواهی می کند زیرا هنوز قتل چهارمی را مرتکب نشده است و با حیرت شدید خود متوجه می شود که نمی خواهد آن را انجام دهد. او می‌گوید: «نمی‌شود، اما من جگر کبوتر هستم و صفرا ندارم که ظلم را تلخ کنم، وگرنه باید تمام بادبادک‌های منطقه را با احشام این غلام فربه می‌کردم».

واقعاً انسان وسوسه می‌شود که وقتی شایلاک می‌پرسد “از هر مردی چیزی که نمی‌کشد متنفر است؟” او احساسات طبیعی و مناسب نوع بشر را آنگونه که شکسپیر درک می کرد بیان می کند و نه کینه توزی یک یهودی صحنه ای. شادی نابغه با توجه به این حقایق، ذکر بدبینی شکسپیر به عنوان شاهدی بر ناامیدی قلبی شکسته شده توسط بانوی تاریکی خطرناک است.

شادی سرکوب ناپذیری از نبوغ وجود دارد که آن را قادر می‌سازد تا تمام سنگینی بدبختی جهان را بدون درهم‌تنیدگی تحمل کند. یک خنده همیشه آماده انتقام اشک های دلسردی خود است. ریچارد سوم در سطرهایی که آقای هریس نقل می‌کند فقط برای اعلام اینکه نمی‌تواند از آنها چیزی بسازد و آنها را غیرقانونی می‌داند.

بلافاصله پس از ترحم بر خود هیچ موجودی وجود ندارد که مرا دوست داشته باشد و اگر بمیرم هیچ روحی برای من ترحم نخواهد کرد با پوزخند اضافه می کند نه، پس آنها باید، چرا که من خودم در خودم هیچ ترحمی برای خودم پیدا نمی کنم؟ اجازه دهید دوباره به آقای هریس اسکار وایلد را یادآوری کنم.

رنگ مو ماهاگونی چه رنگی است : همه ما از خواندن می ترسیدیم: غریزه ما این بود که گوش هایمان را ببندیم یا از ناله یک قلب شکسته، هرچند به هیچ وجه پشیمان، فرار کنیم. اما ما دلسوزی خود را دور می انداختیم وایلد نمایشنامه نویس خوبی بود که نمی توانست اثری آنقدر قدرتمند را کنار بگذارد. اما با این حال، آن را بود. خنده بین سطرهای آن کتاب بیشتر از هزار مضحک مرد بی‌نابغه بود.

وایلد، مانند ریچارد و شکسپیر، هیچ ترحمی برای خود نداشت. چیزی نیست که نمایشنامه نویس متولد شده را بی‌تردیدتر از این کشف کمدی در بدبختی‌های خود نشان دهد، تقریباً متناسب با رقت‌باری که یک انسان معمولی تراژدی آنها را اعلام می‌کند. من تا آخر عمر نمی توانم قلب شکسته را در آخرین آثار شکسپیر ببینم. “هرک، هارک! لک در دروازه بهشت ​​می خواند” غزل یک مرد شکسته نیست.

و همچنین اظهار نظر کلوتن مبنی بر اینکه اگر ایموجن قدردان آن نباشد، «این رذیله‌ای در گوش‌هایش است که موهای اسب و روده‌های گربه‌ها و صدای خواجه‌ای که سنگفرش نشده است، هرگز نمی‌تواند آن را اصلاح کند»، مایه ناراحتی یک فرد غمگین نیست. آیا روشن نیست که در شکسپیر تا آخرین بار یک سبحانه ی اصلاح ناپذیر الهی وجود داشت.