پلاتینه خیلی روشن

پلاتینه خیلی روشن : یا ایمان زنده به اینکه فرد یک بار دیگر از خطر عبور خواهد کرد؟ همیشه، علی‌رغم نشانه‌های پیش‌آگهی و پیش‌گویی‌هایی که به نظر می‌رسد به حقیقت می‌پیوندند، ما به‌طور خودکار به نگرانی‌های لحظه‌ای بازمی‌گردیم و خود را در آنها غرق می‌کنیم – گرسنگی، تشنگی، شپشی که له کردن آن همه ناخن‌هایمان را می‌کشد.

رنگ مو : و در بالای پوسته ای که ریشه های بریده شده دارد، کاوش ها تخت هایی از سنگ های سفید را آشکار کرده اند که بیش از صد هزار سال در تاریکی فرو رفته بودند. در آنجا در راه بزرگ، تیم برتراند خود را ساحل می کند. این بار بسیار کاهش یافته است، زیرا فراتر از تلفات شب دیگر، ما دیگر نه پوترلو داریم که در یک امداد کشته شده است.

پلاتینه خیلی روشن

پلاتینه خیلی روشن : صورت‌هایمان زرد و پلک‌هایمان سرخ شده است. با تماشای طولانی به نظر می رسد که انگار گریه کرده ایم. چند روزی است که همه ما دچار افتادگی و پیری شده ایم. مردان تیم من یکی پس از دیگری در یک پیچ در سنگر به هم پیوسته اند. آنها خود را در جایی انباشته می کنند که خاک فقط گچی است.

نه کادیلهاک، که در همان غروب پوترلو از ناحیه پا مجروح شده است، نه تیریوآر و نه تولاک که کشته شده اند. فرستاده شد، یکی برای اسهال خونی، و دیگری برای ذات الریه، که حالت زشتی به خود می گیرد – همانطور که در کارت پستال هایی که به عنوان سرگرمی از بیمارستان پایه که در آن گیاه خواری می کند، می گوید.

یک بار دیگر می بینم که گرد هم جمع شده اند و در اثر تماس با زمین و دود کثیف خاک شده اند، چهره ها و ژست های آشنای کسانی را که از ابتدا از هم جدا نشده اند، زنجیر شده و به شکل برادری به هم می پیچند. اما تفاوت کمتری نسبت به ابتدا در ظاهر غارنشینان وجود دارد. پاپا بلر در دهان فرسوده‌اش مجموعه‌ای از دندان‌های نو را به نمایش می‌گذارد.

آن‌قدر درخشان که در تمام چهره‌ی بدبخت او چیزی نمی‌توان دید جز آن آرواره‌های همجنس‌باز. اتفاق بزرگ استقرار این دندان‌های خارجی که او درجاتی از آن رام می‌کند و گاهی از آن برای خوردن استفاده می‌کند، شخصیت و آداب او را عمیقاً تغییر داده است. او به ندرت آغشته به کثیفی می شود، او به سختی شلخته است. اکنون که او خوش تیپ شده است.

احساس می کند باید ظریف شود. در حال حاضر او افسرده است، زیرا – یک معجزه – او نمی تواند خود را بشوید. او که در گوشه‌ای عمیق فرو رفته است، چشمی بی‌درخشش را نیمه باز می‌کند، سبیل سرباز پیرش را گاز می‌گیرد و جویده می‌کند – چندی پیش تنها زینت صورتش بود – و گهگاه تار مو را بیرون می‌ریزد. می لرزد، سرما خورده، یا خمیازه می کشد.

پلاتینه خیلی روشن : افسرده و کهنه است. مارترو اصلا تغییر نکرده است. او هنوز مثل همیشه ریش خوبی دارد، چشمانش گرد و آبی است و پاهایش آنقدر کوتاه است که به نظر می رسد شلوارش مدام از کمرش می لغزد و روی پاهایش می افتد. پیله همیشه با سر خشک شده و پوست مانند که در آن مبالغ کار می کند، کوکون است.

اما عود شپش‌هایی که می‌بینیم ویرانی‌های آن به گردن و مچ‌هایش سرازیر می‌شود، او را برای یک هفته در کشمکش‌های طولانی منزوی کرده است که وقتی بین ما باز می‌گردد او را غمگین می‌کند. پارادیس همان کوانتوم رنگ خوب و خلق و خوی خوب را بدون نقص حفظ می کند. او تغییر ناپذیر، چند ساله است.

وقتی او در دوردست ظاهر می‌شود، لبخند می‌زنیم و روی پس‌زمینه کیسه‌های شن مانند پوستری جدید پلاکارد شده است. هیچ چیز در پپین نیز تغییر نکرده است، که فقط می‌توانیم او را در حال قدم زدن ببینیم – ما می‌توانیم پشت سرش را با مربع‌های قرمز و سفیدش که روی تخته‌ای پارچه‌ای روغنی است.

و از جلو با چهره‌ی تیغه‌مانند و درخشش یک گیسو تشخیص دهیم. چاقو در نگاه خاکستری سردش. ولپات با ساق‌هایش، پتوی شانه‌دارش و چهره مغولی‌اش که با خاک خالکوبی شده بود، تغییر نکرده است. و نه تیرت، اگرچه او مدتی است که نگران رگه های قرمز خونی در چشمانش بوده است – به دلایلی نامعلوم و مرموز. فارفادت خود را دور نگه می دارد.

در انتظاری متفکر. هنگامی که این پست در حال ارائه است، از خیال خود بیدار می شود تا آنقدر پیش برود، و سپس به درون خود بازنشسته می شود. دست های منشی او کارت پستال های متعدد و دقیقی دارد. او از پایان خبر ندارد. لاموز دیگر به هیچ یک از آغوش هولناک و هولناکی که در آن بدن او را در آغوش گرفته بود، نگفت.

او از اعتماد به نفس زمزمه‌شده‌اش در آن عصر پشیمان شد – من این را می‌دانستم – و تا زمان مرگش، با خجالتی سرسختانه، این ماجرای وحشتناک را برای خودش مقدس نگه داشت. بنابراین ما می‌بینیم که فرفادت با مثابه‌ی زنده‌ی آن موی روشن، که فقط برای تک‌هجاهای کمیاب تماسش با ما باقی می‌گذارد، به زندگی هوایش ادامه می‌دهد.

پلاتینه خیلی روشن : سرجوخه برتراند هنوز همان روحیه سربازی و جدی را در میان ما دارد. او همیشه با لبخند آرام خود آماده است تا به تمام سوالات با توضیحات شفاف پاسخ دهد و به هر یک از ما در انجام وظیفه کمک کند. ما از گذشته در حال چت هستیم، زیرا مدت زیادی از آن گذشته است. اما لزوم صحبت کردن با لحن پایین، سخنان ما را متمایز می کند و آرامشی هولناک را بر آنها تحمیل می کند.

اتفاق غیرعادی افتاده است. در سه ماه گذشته اقامت هر واحد در سنگرهای خط اول چهار روز بوده است. با این حال، اکنون پنج روز است که اینجا هستیم و خبری از تسکین نیست. برخی از شایعات حمله زودهنگام در جریان است که توسط افراد رابط و اعضای حزب خستگی که هر شب جیره غذایی ما را تجدید می کند – بدون قاعده یا تضمین.

نشانه های دیگری نیز خود را به زمزمه های توهین آمیز اضافه می کنند – توقف مرخصی، شکست پست، تغییر آشکار افسران، که جدی تر و به ما نزدیک تر هستند. اما صحبت در مورد این موضوع همیشه با شانه بالا انداختن به پایان می رسد. هرگز به سرباز هشدار داده نمی شود که با او چه باید کرد. روی چشمانش پانسمان می گذارند.

فقط در آخرین لحظه آن را برمی دارند. بنابراین، “ما خواهیم دید.” – “ما فقط می توانیم صبر کنیم.” ما خود را از رویداد غم انگیزی که از قبل پیش بینی شده بود جدا می کنیم. آیا این به دلیل عدم امکان درک کامل است، یا عدم تمایل مأیوسانه به رمزگشایی از آن دستوراتی که نامه های مهر و موم شده ای برای ما هستند.