رنگ مرواریدی نقره ای

رنگ مرواریدی نقره ای : خانم گیلبرت، به دلیل عادت دخترش به «رفتن»، برنامه تعطیلات شگفت انگیزی را به صدا درآورد که شامل نیم دوجین رقص بود که آنتونی در آن شرکت می کرد.

رنگ مو : که زندگی نامه هر زن با اولین بوسه شروع می شود و زمانی که آخرین فرزندش در آغوش او گذاشته می شود پایان می یابد.” “او از روی کتابش صحبت می کند.” او می گوید زنان مورد بی مهری زندگی نامه ای ندارند، آنها تاریخ دارند. آنتونی دوباره خندید. “حتما ادعای بی مهری نمی کنی!” “خب، فکر می کنم نه.” “پس چرا بیوگرافی نداشتی؟ تا حالا بوسه ای نداشتی؟” همانطور که کلمات از لبانش خارج می شدند.

رنگ مرواریدی نقره ای

رنگ مرواریدی نقره ای : نفسش را به تندی می کشید که انگار می خواهد آنها را به عقب بمکد. این بچه ! او مخالفت کرد: “من نمی دانم منظور شما از “شمارش” چیست. “کاش به من میگفتی چند سالته.” او گفت: «بیست و دو» در حالی که چشمان او را جدی دید. “فکر کردی چند ساله؟” “حدود هجده.” “من شروع به این خواهم کرد. من از بیست و دو سالگی خوشم نمی آید.

بیشتر از هر چیزی در دنیا از آن متنفرم.” “بیست و دو سالگی؟” “نه. پیر شدن و همه چیز. ازدواج کردن.” “هیچوقت نمیخوای ازدواج کنی؟” من نمی خواهم مسئولیتی داشته باشم و بچه های زیادی از آنها مراقبت کنم.» بدیهی است که شک نداشت که همه چیز در لبانش خوب است. او نسبتاً نفس نفس برای اظهارات بعدی او منتظر ماند و انتظار داشت که آخرین اظهارات او را دنبال کند.

او لبخند می زد، بدون سرگرمی اما دلنشین، و بعد از یک فاصله نیم دوجین کلمه در فضای بین آنها افتاد: “کاش چند قطره آدامس می خوردم.” “تو باید!” به گارسون اشاره کرد و او را به پیشخوان سیگار فرستاد. “مواجه نیستی؟ من عاشق قطره های آدامس هستم. همه آنها مرا در این مورد بچه دار می کنند، زیرا من همیشه یکی از آنها را کتک می زنم.

هر زمان که پدرم در اطرافم نباشد.” “اصلا نه. این همه بچه کی هستند؟” ناگهان پرسید. “آیا همه آنها را می شناسید؟” “چرا – نه، اما آنها از – آه، از همه جا، فکر می کنم. آیا شما هرگز به اینجا نمی آیید؟” “خیلی به ندرت. من به خصوص برای “دختران خوب” اهمیتی نمی دهم.” بلافاصله توجه او را جلب کرد. او یک شانه مشخص به سمت رقصندگان چرخاند.

روی صندلی خود آرام گرفت و خواست: ” با خودت چیکار میکنی؟ ” با تشکر از یک کوکتل آنتونی از این سوال استقبال کرد. علاوه بر این، در حالتی برای صحبت، می‌خواست این دختر را تحت تأثیر قرار دهد که علاقه‌اش به طرز وسوسه‌انگیزی گریزان به نظر می‌رسید – او برای گشتن در مراتع غیرمنتظره توقف کرد و به سرعت بر روی آن چیزی که آشکارا بدیهی بود رد شد.

رنگ مرواریدی نقره ای : می خواست ژست بگیرد. او می خواست ناگهان با رنگ های بدیع و قهرمانانه برای او ظاهر شود. می‌خواست او را از آن بی‌تفاوتی که نسبت به همه چیز به جز خودش نشان می‌داد، برانگیزد. او شروع کرد: «من هیچ کاری نمی‌کنم» و همزمان متوجه شد که کلامش فاقد لطف بدی است که برای آنها می‌خواست. “من هیچ کاری نمی کنم.

زیرا هیچ کاری نمی توانم انجام دهم که ارزش انجامش را داشته باشد.” “خوب؟” نه او را غافلگیر کرده بود و نه حتی او را در آغوش گرفته بود، با این حال او مطمئناً او را درک کرده بود، اگر واقعاً چیزی گفته بود که قابل درک باشد. “آیا مردان تنبل را تایید نمی کنید؟” او سرش را تکان داد. “فکر می‌کنم اینطور باشد.

اگر آنها بسیار تنبل باشند. آیا چنین چیزی برای یک آمریکایی ممکن است؟” “چرا که نه؟” او خواست، ناراحت. اما ذهنش موضوع را رها کرده بود و ده طبقه بالا سرگردان بود. او با بی مهری مشاهده کرد: “پدرم از من عصبانی است.” “چرا؟ اما من می‌خواهم بدانم چرا غیرممکن است که یک آمریکایی بیکار باشد” – سخنان او اعتقاد را به خود جلب کرد – “من را شگفت زده کرد.

در پایین شهر و ده ساعت در روز برای بهترین بیست سال زندگی خود در کارهای کسل کننده و بدون تخیل کار می کند، قطعاً کار نوع دوستانه نیست.” او قطع شد. او را غیرقابل درک تماشا کرد. او منتظر بود تا او موافقت یا مخالفت کند، اما او هیچ کدام را نکرد. “آیا هرگز در مورد چیزها قضاوت نمی کنید؟” با کمی عصبانیت پرسید.

سرش را تکان داد و چشمانش به سمت رقصندگان برگشت و او پاسخ داد: من نمی دانم. او را گیج کرد و مانع از جریان ایده های او شد. ابراز وجود هرگز در آن واحد تا این حد مطلوب و غیرممکن به نظر نمی رسید. او با عذرخواهی اعتراف کرد: «خب، البته من هم چنین نیستم، اما…» او ادامه داد: “من فقط به مردم فکر می‌کنم.

که آیا درست به نظر می‌رسند که هستند و در تصویر مناسب هستند. اگر کاری انجام ندهند مهم نیست. نمی‌دانم چرا باید انجام دهند، در واقع این کار را انجام دهند. همیشه وقتی کسی کاری انجام می دهد من را شگفت زده می کند.” “تو نمیخوای کاری بکنی؟” “من میخواهم بخوابم.” برای یک ثانیه او مبهوت شد.

تقریباً انگار که او این را به معنای واقعی کلمه منظور کرده است. “خواب؟” من می‌خواهم تنبل باشم و می‌خواهم برخی از اطرافیانم کارهایی را انجام دهند، زیرا این باعث می‌شود احساس راحتی و امنیت کنم—و می‌خواهم برخی از آنها اصلاً هیچ کاری انجام ندهند، زیرا می‌توانند این کار را انجام دهند. برای من برازنده و همراه است.

اما من هرگز نمی خواهم مردم را تغییر دهم یا از آنها هیجان زده شوم.” آنتونی خندید: «تو یک جبرگرای عجیب و غریب هستی. “این دنیای شماست، اینطور نیست؟” او با یک نگاه سریع رو به بالا گفت: “خب، اینطور نیست؟ تا زمانی که من جوان هستم.” قبل از حرف آخر کمی مکث کرده بود و آنتونی مشکوک بود که او شروع به گفتن “زیبا” کرده است.

رنگ مرواریدی نقره ای : بدون شک این همان چیزی بود که او قصد داشت. چشمانش برق زد و منتظر ماند تا موضوع را بزرگ کند. به هر حال او را بیرون کشیده بود – کمی به جلو خم شد تا کلمات را بگیرد. اما “بیا برقصیم!” تمام چیزی بود که او گفت تحسین آن بعدازظهر زمستانی در پلازا، اولین قراری بود که آنتونی با او در روزهای مبهم و هیجان انگیز قبل از کریسمس انجام داد.

همیشه او مشغول بود. او مدتها در حال کشف این موضوع بود که چه قشر خاصی از زندگی اجتماعی شهر مدعی او بود. به نظر خیلی کم اهمیت داشت. او در رقص های خیریه نیمه عمومی در هتل های بزرگ شرکت کرد. او چندین بار او را در مهمانی های شام در شری دید، و یک بار در حالی که منتظر بود تا او لباس بپوشد.