رنگ مو پلاتینه صدفی

رنگ مو پلاتینه صدفی : آنها تمام روز از عقب روی هم غلت می زنند، و قبل از اینکه به موقع برسند، نفرین خواهند شد. آه، اگر من رئیس بودم، آنها باید لعنتی سریع جای ما را در سنگر بگیریم، و آنها باید برای تغییر تلاش کنند. برای شروع، باید بگویم، “هر مردی در بخش به نوبت چربی و سوپ را حمل می کند.” آنها که مایل بودند، البته -” کوکون فریاد می زند: “من مطمئن هستم که این پپره است که دیگران را عقب نگه می دارد.

رنگ مو : راست و ساکت نگه می‌دارد، با چهره‌ای قوی و زیبا و نگاهی صریح، سرکارگر در یک کارخانه بود. تیرلویر گاری‌ها را با رنگ می‌پوشاند – و می‌گویند بدون غر زدن. تولاک در میخانه ترون در حومه شهر باردار بود. و با چهره ای رنگ پریده و دلپذیر یک کافه کنار جاده ای را نه چندان دور از خط مقدم نگه داشت. پوسته‌ها از آن بد استفاده کرده‌اند.

رنگ مو پلاتینه صدفی

رنگ مو پلاتینه صدفی : بارک، باربر و پیام رسان، در میان قطارها و تاکسی‌های پاریس، با سه چرخه‌اش در میان قطارها و تاکسی‌های پاریس، ترفندهای آکروباتیک انجام می‌داد، با توهین شدید (به قول خودشان) برای عابران پیاده، که مانند مرغ‌های گیج‌شده از خیابان‌ها و میدان‌های بزرگ فرار می‌کردند. سرجوخه برتراند که همیشه خود را کمی گوشه‌گیر، درست.

به طور طبیعی، زیرا همه ما می‌دانیم که شانسی ندارد. مسنیل آندره، که هنوز ردپایی از تمایز خود را حفظ کرده است، داروهای بی کربنات و بی‌کربنات را در داروخانه‌اش در فروخت. برادرش جوزف در ایستگاهی در راه‌آهن ایالتی در همان زمان کاغذها و کتاب‌های داستانی مصور می‌فروخت که در لیون دور، کوکون، مرد عینکی و آمار، با لباس سیاه پوشیده.

خود را پشت باجه‌ها مشغول کرد. از آهن‌فروشی، دست‌هایش با پلمباگو می‌درخشد. در حالی که لامپ های بیکو آدولف و پوترلو که با سپیده دم طلوع می کردند، مانند ویل-او-ث-ویسپ های ضعیف در اطراف کالسکه های شمال می چرخیدند. و افراد دیگری نیز در میان ما هستند که هرگز نمی توان مشاغل آنها را به خاطر آورد و آنها را با یکدیگر اشتباه گرفت.

و روستایی‌های بی‌توصیف که ده معامله را به‌طور هم‌زمان در بسته‌هایشان می‌فروشند، بدون اینکه پپین مشکوک را بشمارند، که می‌توانست اصلاً هیچ معامله‌ای نداشته باشد. (آنها می گویند سه ماه پیش، در حالی که پس از مرخصی استعلاجی در انبار بود، ازدواج کرد – برای گرفتن کمک هزینه جدایی.) حرفه لیبرال در میان اطرافیان من نمایندگی ندارد.

رنگ مو پلاتینه صدفی : برخی از معلمان زیردست در شرکت یا مردان صلیب سرخ هستند. در هنگ یک برادر ماریست گروهبان در سرویس de Sante است. یک تنور حرفه ای دوچرخه سوار اعزامی به سرگرد است. یک “آقای با ابزار مستقل” برای CHR قاطی می شود، اما اینجا چیزی از همه اینها وجود ندارد. ما مردان جنگنده هستیم.

ما دیگران، و به ندرت هیچ روشنفکر، یا اهل هنر یا ثروتمندی را شامل می‌شویم که در طول این جنگ، چهره‌های خود را فقط از سوراخ‌ها به خطر می‌اندازند، مگر اینکه در گذر یا زیر کلاه‌های طلایی. بله، ما واقعاً و عمیقاً با یکدیگر تفاوت داریم. اما ما همه شبیه هم هستیم. علیرغم این تنوع سنی، کشوری، تحصیلی، موقعیتی، هر چیزی که ممکن است.

علیرغم شکاف‌های قبلی که ما را از هم دور نگه می‌داشت، ما به یک اندازه در اصلی هستیم. ما در زیر همان طرح‌های نامتعارف، همان شیوه‌ها و عادات، همان طبیعت ساده مردانی را که به دوران اولیه بازگشته‌اند، پنهان و آشکار می‌کنیم. همین زبان، مرکب از گویش و زبان عامیانه کارگاهی و پادگانی، چاشنی آخرین اختراعات، ما را با انبوهی از مردانی که (اکنون فصل‌هاست) فرانسه را خالی کرده و در شمال دور هم جمع شده‌اند.

در سس گفتار می‌آمیزد. شرق در اینجا نیز، با سرنوشتی که هیچ راه گریزی از آن وجود ندارد، و خواه ناخواه در اثر ماجراجویی گسترده به یک رتبه پیوند خورده‌ایم، ما چاره‌ای نداریم جز اینکه هفته‌ها و ماه‌ها به طور یکسان برویم. تنگنای وحشتناک زندگی مشترک ما را به هم نزدیک می کند، ما را سازگار می کند، ما را یکی در دیگری ادغام می کند. این یک نوع سرایت کشنده است.

برای اینکه ببینید ما سربازها چقدر شبیه هم هستیم، لازم نیست از دور باشید – مثلاً در آن فاصله زمانی که فقط ذره ای از ابرهای غباری هستیم که در دشت می چرخند. ما منتظر هستیم. خسته از نشستن، بلند می‌شویم، مفاصلمان مانند چوب تابیده یا لولاهای کهنه می‌شکنند. نم به انسان ها زنگ می زند همانطور که تفنگ ها را زنگ می زند.

آهسته تر، اما عمیق تر و ما دوباره شروع می کنیم، اما نه به همان شکل، منتظر ماندن. در شرایط جنگی، انسان همیشه منتظر است. ما تبدیل به ماشین های انتظار شده ایم. در حال حاضر این غذایی است که ما منتظر آن هستیم. سپس آن پست خواهد بود. اما هر کدام به نوبه خود وقتی شام را تمام کردیم به نامه ها فکر می کنیم.

پس از آن، ما باید منتظر چیز دیگری باشیم. گرسنگی و تشنگی غرایز فوری هستند که به طرز وحشتناکی خلق و خوی همراهان من را تحریک می کنند. همانطور که غذا دیرتر می شود، ناراحت و عصبانی می شوند. نیاز آنها به غذا و نوشیدنی از لبانشان خرخر می کند – “ساعت هشت است. حالا چرا لعنتی نمی آید؟” لاموز که چشمانش از حسرت خیس است.

رنگ مو پلاتینه صدفی : در حالی که به نظر می‌رسد گونه‌هایش رنگ‌های روغنی به رنگ شرابی دارند، می‌گوید: «همین‌طور، و من که از ظهر دیروز در حال سوزش هستم.» نارضایتی هر دقیقه حادتر می شود. شرط می بندم که پلومت سهمیه شراب من و دیگران را که باید بخورد، ریخته است، و او جایی مست در آنجا دراز کشیده است. “مطمئن و قطعی است” – مارترو این گزاره را دوم می کند. “آه، پوسیده ها، حیوانات موذی، این مردان خسته!” دم تیرلر. “مسابقه نفرت انگیزی – همه آنها – بیکارهایی با دماغ کثیف!