بلوند بژ پلاتینه ۱۰.۳۱

بلوند بژ پلاتینه ۱۰.۳۱ : برخی از استخوان های ران از انبوه پارچه هایی که با گل قرمز به هم چسبیده اند بیرون زده اند. و از سوراخ های پر از لباس های خرد شده و آغشته به نوعی قیر، یک قطعه ستون فقرات بیرون می آید.

رنگ مو : در ته این سوراخ تاریک و بد محصور، جایی که سرما در فواصل زمانی به خود می لرزد، جایی که حیوانات موذی ازدحام می کنند و جمعیت متأسفانه انسان های زنده ضعف را تحمل می کنند. طعم کپک زده مقبره; و مارترو به من نگاه می کند. او هنوز هم مانند من، سرباز ناشناس را می شنود که می گفت: “ویلهلم جانور متعفنی است.

بلوند بژ پلاتینه ۱۰.۳۱

بلوند بژ پلاتینه ۱۰.۳۱ : اما ناپلئون مرد بزرگی بود” و شور رزمی پسر کوچک را که هنوز برای او باقی مانده بود تمجید می کرد. مارترو دست‌هایش را دراز می‌کند و سر خسته‌اش را تکان می‌دهد – و سایه ژست دوتایی در یک کاریکاتور ناگهانی توسط نور نازک روی پارتیشن پرتاب می‌شود. “آه!” همدم فروتن من می گوید: “ما همه از ما آدم های بدی نیستیم و بدشانس هستیم و همچنین شیاطین بیچاره ای هستیم.

دوباره چشمش را به من می چرخاند. در چهره سبیل‌دار و پودل‌مانند او، چشم‌های ظریف او را می‌بینم که در تعجب و تأمل هنوز سردرگم در مورد چیزهایی می‌درخشند که در بی‌گناهی تاریکی‌اش می‌خواهد بفهمد. ما از پناهگاه غیرقابل سکونت بیرون می آییم. هوا کمی بهتر شده است. برف آب شده و همه چیز دوباره خاک شده است.

مارترو می گوید: «باد قند را لیسیده است. من مامورم تا مسنیل جوزف را تا پناهگاه در جاده پیلونز همراهی کنم. گروهبان هنریوت مسئولیت مرد مجروح را به من می دهد و دستور پاکسازی خود را به من می دهد. هنریوت می‌گوید: «اگر در راه با برتراند ملاقات کردید، به او بگویید تیزبین به نظر برسد و مشغول شود، درست است؟» برتراند دیشب برای انجام وظیفه ارتباطی رفت و ساعتی است که منتظر او هستند.

کاپیتان بی تاب می شود و تهدید می کند که عصبانی می شود. با جوزف که خیلی آهسته راه می رود، کمی رنگ پریده تر از حد معمول، و همچنان کم حرف قدم می زند، با او همکاری می کنم. گهگاهی می ایستد و صورتش تکان می خورد. سنگرهای ارتباطی را دنبال می کنیم که ناگهان یک رفیق ظاهر می شود. ولپات است و می گوید.

با تو می روم پای تپه. در حالی که او خارج از وظیفه است، یک عصای پیچ خورده باشکوه به دست می گیرد و قیچی گرانبهایی را که هرگز رها نمی کند، در دستش می لرزاند. هر سه ما وقتی از سنگر ارتباطی بیرون می آییم که شیب زمین به ما اجازه می دهد بدون خطر گلوله این کار را انجام دهیم – اسلحه ها شلیک نمی کنند.

محض اینکه بیرون هستیم، به طور تصادفی به جمعی از مردان برخورد می کنیم. داره بارون میاد. در میان پاهای سنگینی که در آنجا مانند درختان کوچک در دشت خاکستری در مه کاشته شده اند، مرده ای را می بینیم. ولپات راه خود را به سمت شکل افقی که این افراد راست قامت منتظر آن هستند، می گذراند. سپس با خشونت دور می شود.

بلوند بژ پلاتینه ۱۰.۳۱ : به ما فریاد می زند: “این پپین است!” “آه!” یوسف که تقریباً در حال غش کردن است، می گوید. به من تکیه می دهد و نزدیک می شویم. پپین تمام قد است، پاها و دستانش خم شده و چروکیده شده، و صورت شسته از باران ورم کرده و به طرز وحشتناکی خاکستری است. مردی که کلنگی در دست دارد و صورت عرق‌ریزش پر از سنگرهای کوچک سیاه است.

مرگ پپین را برای ما بازگو می‌کند: «او به چاله‌ای رفته بود که بوچ‌ها خودشان را تخته کرده بودند، و دیدم که هیچ‌کس نمی‌دانست که او آنجاست. و آنها سوراخ را دود کردند تا مطمئن شوند که آن را تمیز می کنند، و پسر بیچاره، او را بعد از عمل، جسد پیدا کردند، و همه مثل اندام گربه در وسط گوشت سرد بوچه که گیر کرده بود، بیرون کشیدند.

و من هم می توانم بگویم که خیلی خوب گیر کرده ام، چون در حومه پاریس به عنوان یک قصاب مشغول به کار بودم.» “یکی کمتر به تیم!” می گوید ولپات همانطور که ما دور می شویم. ما اکنون در لبه دره هستیم، در نقطه ای که فلات آغاز می شود که بار ناامیدانه ما عصر گذشته از آن عبور کرد و ما نمی توانیم آن را تشخیص دهیم.

این دشت که در آن زمان به نظر من کاملاً هموار به نظر می‌رسید، اگرچه واقعاً شیب‌دار است، خانه‌ای شگفت‌انگیز است. از اجساد پر است و ممکن است قبرستانی باشد که بالای آن برداشته شده است. گروه‌هایی از مردان در حال حرکت هستند، مردگان شامگاه گذشته و دیشب را شناسایی می‌کنند، اجساد را برمی‌گردانند.

و علی‌رغم چهره‌شان با برخی جزئیات آنها را می‌شناسند. یکی از این جست وجوگران، زانو زده، از دست مرده عکسی از بین رفته و درهم ریخته می کشد – پرتره ای کشته شده. در دوردست، دود سیاه پوسته در طومارها بالا می رود، سپس در افق منفجر می شود. پرواز گسترده و منقطع لشکری ​​از کلاغ ها آسمان را فرا می گیرد.

در پایین، در میان انبوه بی حرکت، و قابل شناسایی با هدر رفتن و تغییر شکل آنها، زواف ها، تیرآهن ها و لژیونرهای خارجی از حمله ماه مه وجود دارند. انتهای خطوط ما در آن زمان در برتونوال وود، پنج یا شش کیلومتری اینجا بود. در آن حمله، که یکی از وحشتناک‌ترین حمله‌های جنگ یا هر جنگ دیگری بود، آن مردان با یک عجله به اینجا رسیدند.

بلوند بژ پلاتینه ۱۰.۳۱ : بنابراین، آنها نقطه ای را تشکیل دادند که در موج حمله بسیار پیشروی کرده بود، و در جناحین بین مسلسل هایی که به سمت راست و چپ در خطوطی که بیش از حد شلیک کرده بودند، گرفتار شدند. اکنون چند ماه از مرگ چشمانشان می گذرد و گونه هایشان را می بلعد، اما حتی در آن بقایای طوفان پراکنده و در حال انحلال نیز می توان ویرانی مسلسل هایی را که آنها را از بین بردند و پشت و کمرشان را سوراخ کردند.

وسطشان را بریدند شناسایی کرد. . در کنار سرهای سیاه و مومی مانند مومیایی های مصری، لخته شده با خاک و لاشه حشرات، جایی که دندان های سفید هنوز در برخی از حفره ها می درخشند، در کنار کنده های تیره ضعیفی که مانند مزرعه ای از ریشه های کهنه برهنه فراوان است، کشف می شود. جمجمه‌های زرد برهنه‌ای که فاس پارچه‌ای قرمز بر تن دارند که پوشش خاکستری آن مانند کاغذ فرو ریخته است.