رنگ مو مش سوزنی زیتونی

رنگ مو مش سوزنی زیتونی : در حال حاضر لیشکا، روباه، آمد و در را زد. “بودولینک!” او تماس گرفت. “در را باز کن! من می خواهم بیام داخل!” اما بودولینک در را باز نکرد. کاسه نخودشو برداشت و رفت کنار پنجره و اونجا خورد که لیشکا میتونست ببینه.

رنگ مو : زیرا انتظار داشتند او را بریان کنند و بخورند! بالاخره یک روز بعد از مدت ها پر کردن او، انگشت کوچکش را با چاقو بریدند تا ببینند چقدر چاق است. “یاوم، یام!” دوشیزگان کوچک چوبی شرور گریه کردند. “او به اندازه کافی چاق است! امروز می توانیم او را کباب کنیم!” پس لباسهایش را درآوردند و او را در خمیر انداز گذاشتند و برای تنور آماده کردند. اسمولیچک آنقدر ترسیده بود که فقط جیغ می کشید و جیغ می کشید.

رنگ مو مش سوزنی زیتونی

رنگ مو مش سوزنی زیتونی : اما اسمولیچک با تمام وجود فریاد زد: «آه، شاخ‌های طلایی عزیز، هر کجا که هستید در دره یا کوه یا مرتع دور، تند بیا! معطل نکن! دوشیزگان چوبی شریر در حال دور شدن هستند اسمولیچک کوچک شما! تند بیا! معطل نکن!” اما این بار گلدن آنتلرز خیلی دور بود و صدای او را نشنید. بنابراین هیچ کس برای کمک به اسمولیچک نیامد و دوشیزگان چوبی او را به غار خود بردند.

در آنجا به جای اینکه با او بازی کنند، او را عذاب می دادند و مسخره اش می کردند و با او قیافه می گرفتند. اما آنها هر چه می خواست به او دادند. در واقع او را با غذا، به ویژه شیرینی، پر کردند. سپس هر روز او را نیشگون می گرفتند و به هم می گفتند: “خواهر، آیا فکر می کنی او به اندازه کافی چاق است که هنوز کباب شود؟” احساس اسمولیچک بیچاره را تصور کنید وقتی متوجه شد که او را با شیرینی چاق می کنند.

اما هر چه بلندتر فریاد می زد، دوشیزگان کوچک چوبی بیشتر می خندیدند و دستانشان را کف می زدند. درست زمانی که او را به داخل اجاق هل می دادند، اسمولیچک فریاد زد: «آه، شاخ‌های طلایی عزیز، هر کجا که هستید در دره یا کوه یا مرتع دور، تند بیا! معطل نکن! دوشیزگان چوب شرور امروز بریان می کنند اسمولیچک کوچک شما!

تند بیا! معطل نکن!” ناگهان صدای شکستن شاخه ها شنیده شد و قبل از اینکه دوشیزگان چوب بفهمند چه اتفاقی می افتد، گلدن آنتلرز وارد غار شد. اسمولیچک را روی شاخ‌هایش انداخت و به سرعت باد رفت. وقتی به خانه رسیدند، اسمولیچک را روی زانویش گذاشت و چیزی به او داد – می‌دانی چیست! و اسمولیچک گریه کرد و گفت متأسف است که نافرمانی کرده است.

رنگ مو مش سوزنی زیتونی : و او گفت که هرگز، هرگز، دیگر در را باز نخواهد کرد. و این بار هرگز این کار را نکرد! بودولین داستان یک پسر کوچک دیگر که در را باز کرد یک روباه بودولین زمانی پسر کوچکی بود به نام بودولینک. او با مادربزرگ پیرش در کلبه ای نزدیک جنگل زندگی می کرد. مادربزرگ هر روز برای کار بیرون می رفت. صبح که می رفت همیشه می گفت: “اونجا، بودولینک، شام تو روی میز و ذهنت هست.

هر کی در میزنه نباید در رو باز کنی!” یک روز صبح مادربزرگ گفت: “حالا بودولینک، امروز برای شام برات سوپ می گذارم. وقتی وقت شام رسید آن را بخور. و به یاد داشته باش که همیشه می گویم: مهم نیست که چه کسی در را می زند.” او رفت و خیلی زود لیشکا، روباه مادر پیر حیله گر آمد و در را زد. “بودولینک!” او تماس گرفت. “تو منو میشناسی! درو باز کن! لطفا!” بودولینک پاسخ داد: “نه، من نباید در را باز کنم.” اما لیشکا، روباه مادر پیر حیله گر، به در زدن ادامه داد. او گفت: “گوش کن، بودولینک، اگر در را باز کنی، می دانی چه کار می کنم.

من تو را بر دم خود سوار می کنم!” حالا بودولینک با خودش فکر کرد: “اوه، سوار شدن بر دم لیشکا، روباه، لذت بخش خواهد بود!” بنابراین بودولینک همه چیزهایی را که مادربزرگ هر روز به او می‌گفت فراموش کرد و در را باز کرد. لیشکا، پیرمرد حیله گر، وارد اتاق شد و به نظر شما او چه کار کرد؟ آیا فکر می کنید او بودولینک را بر دم خود سوار کرد؟ خوب، او این کار را نکرد.

او فقط به سمت میز رفت و کاسه سوپی را که ننه جان برای شام بودولینک آنجا گذاشته بود خورد و بعد فرار کرد. وقتی وقت شام رسید بودولینک چیزی برای خوردن نداشت. عصر که مادربزرگ به خانه آمد، گفت: “بودولینک، آیا در را باز کردی و اجازه دادی کسی وارد شود؟” بودولینک از شدت گرسنگی گریه می کرد و گفت: “بله، من لیشکا، روباه مادر پیر را راه دادم.

و او هم تمام شام مرا خورد!” مادربزرگ گفت: «اکنون، بودولینک، می‌بینی که چه اتفاقی می‌افتد در را باز کن و بگذار یکی وارد شود. بار دیگر به یاد داشته باش که مادربزرگ چه می گوید و در را باز نکن. ” صبح روز بعد ننه فرنی برای شام بودولینک پخت و گفت: “حالا، بودولینک، اینم مقداری فرنی برای شام. یادت باشد: تا زمانی که من رفته ام، مهم نیست که چه کسی در را بزند.

رنگ مو مش سوزنی زیتونی : نباید در را باز کنی.” مادربزرگ زودتر از چشمانش دور نشد که لیشکا دوباره آمد و در را زد. “اوه، بودولینک!” او تماس گرفت. “در را باز کن و اجازه بده داخل شوم!” اما بودولینک گفت: “نه، من در را باز نمی کنم!” “اوه، حالا بودولینک، لطفا در را باز کن!” لیشکا التماس کرد. “تو مرا می شناسی! می دانی اگر در را باز کنی چه کار خواهم کرد؟ من تو را دم خود سوار می کنم!

واقعاً خواهم کرد!” بودولینک با خود فکر کرد: “این بار شاید او به من سوار دم خود کند.” پس در را باز کرد. لیشکا وارد اتاق شد، فرنی بودولینک را بلعید و بدون اینکه او را سوار کند فرار کرد. وقتی وقت شام رسید بودولینک چیزی برای خوردن نداشت. عصر که مادربزرگ به خانه آمد گفت: “بودولینک، آیا در را باز کردی و اجازه دادی کسی وارد شود؟” بودولینک دوباره گریه می کرد.

رنگ مو مش سوزنی زیتونی : چون خیلی گرسنه بود و گفت: “بله، من لیشکا، روباه مادر پیر را راه انداختم، و او هم تمام فرنی مرا خورد!” “بودولینک، تو پسر بدی هستی!” مادربزرگ گفت. “اگر دوباره در را باز کنی، باید تو را بکوبم! می شنوی؟” صبح روز بعد قبل از اینکه ننه سر کار برود، نخود فرنگی برای شام بودولینک پخت. به محض رفتن مادربزرگ شروع به خوردن نخود کرد، آنها بسیار خوب بودند.