رنگ موی مش برای پوست گندمی

رنگ موی مش برای پوست گندمی : سوزان دو دستش را روی گوشش گذاشت و چیزی نشنید، تا اینکه پدر بیچاره که از نزاع خسته شده بود تسلیم شد. در حال تصمیم گیری برای رفتن ما، او می خواست حتی از روز بعد شروع شود.

رنگ مو : و بابا از شرایط خاصی در زندگی کارلو خبر داشت که ممکن است مادرم به شدت به آن اعتراض کند. اما او می دانست که آن مرد قلبی صادق و شریف دارد. بازویش را به دست مرد ایتالیایی برد و او را به مسافرخانه ای که پدرم در آن توقف می کرد و به اتاقش کشید. در اینجا او از ماریو فهمید که یکی از آن قایق‌های بزرگی را خریده است که آذوقه‌های غرب را پایین می‌آورند، و وقتی بارگیری می‌شوند.

رنگ موی مش برای پوست گندمی

رنگ موی مش برای پوست گندمی : قبل از جدایی، این سه با هم مشروب خوردند و قرار گذاشتند تا روز بعد در خانه گوردون، ایرلندی، ملاقات کنند. وقتی پدرم دید که گوردون و کارپنتیر محل را ترک کردند، دستش را روی شانه ماریو گذاشت و به ایتالیایی گفت: “پسرم، من می خواهم با تو صحبت کنم.” در آن زمان، مانند الان، والدین نسبت به جامعه ای که فرزندان خود را به ویژه دختران خود را در آن معرفی می کردند بسیار دقیق بودند.

صاحبان خود را خوش شانس می‌دانند که به هر قیمت مناسبی بفروشند. وقتی پدرم به ماریو پیشنهاد داد که او را به عنوان مسافر ببرند، شادی شیطان بیچاره حد و مرزی نداشت. اما وقتی پدر اضافه کرد که باید دو دخترش را با خود ببرد ناپدید شد. مشکل از این قرار بود: ماریو همسر و چهار فرزندش را با خود در قایق تخت می برد. همسر و چهار فرزندش به سادگی مالتو بودند.

با این حال، در آن زمان مانند اکنون، ما به سختی متوجه این چیزها شدیم، و این ایده هرگز به ذهن ما خطور نکرد که در مورد رفتار بردگان خود تحقیق کنیم. سوزان و من سلست، همسر ماریو را قبل از خرید همسرش به خوبی می شناختیم. او خدمتکار ماریان پرت بود، و ماریان در مناسبت‌های بزرگ او را نزد ما می‌فرستاد تا موهایمان را بپوشاند و توالت‌هایمان را آماده کند.

رنگ موی مش برای پوست گندمی : بنابراین ما از این که فهمیدیم او در قایق مسطح با ما خواهد بود، مسحور شدیم، و اینکه بابا خدمات او را به جای خادمینی که مجبور بودیم پشت سر بگذاریم، انجام داده است. قرار شد در ازای صد دلار، ماریو کارلو هر سه نفر را به عنوان مسافر پذیرایی کند، اتاقی را ساده اما راحت تجهیز کند، بابا این اتاق را با ما تقسیم کند، ماریو میز ما را تامین کند و همسرش هم خدمت به عنوان خدمتکار و لباسشویی.

اکنون باید دید که آیا سایر همسفران ما ازدواج کرده اند یا خیر، و اگر چنین است، همسران آنها چه نوع موجوداتی هستند. [روز بعد چهار مسافر مورد نظر در خانه گوردون ملاقات کردند. گوردون همسری به نام مگی و پسری به نام پاتریک دوازده ساله داشت که از نظر ظاهری مانند والدینش دوست داشتنی نبودند. کارپنتیر که خود را آشکارتر از شب قبل نشان داد که مردی با صفای بومی بود.

به همسری جوان بدون فرزند اعتراف کرد. ماریو داستان عشق و اتحاد خود را با کسی که ظاهری زیبا داشت و فقط قانون ظالمانه او را منع کرده بود که او را همسر بخواند و او را مجبور به خرید فرزندانش کرد، تعریف کرد. و داستان را چنان خوب گفت که در پایان، پدر فرانسوا بی صدا دست راوی را گرفت، و کارپنتیر، دستش را به آن سوی میزی که در آن نشسته بودند، داد و گفت: “شما مرد صادقی هستید.

مسیو کارلو.” “آیا همسرت اینطور فکر می کند؟” ایتالیایی پرسید. “همسر من از کشوری می آید که در آن هیچ تعصب نژادی وجود ندارد.” فرانسوا از این بخش از داستان رنج می برد که این قسمت از داستان را نه در این زمان، بلکه سال ها بعد، زمانی که خودشان همسر و مادر بودند، به او و سوزان گفته بودند. هنگامی که در روز سوم، پدرش همسر کارپنتیه را در اقامتگاه دهقانان نورمن دید.

رنگ موی مش برای پوست گندمی : از ظاهر و رفتار او بسیار متعجب شد و چنان مجذوب آنها شد که به دو طرف پیشنهاد کرد که در طول سفر پیش بینی شده، یکی از آنها را سر میز بگذارند. پیشنهادی با سپاس پذیرفته شد سپس نیواورلئان را به مقصد خانه مزرعه خود ترک کرد و قصد داشت فوراً بازگردد و دخترانش را در سنت جیمز رها کرد تا برای سفر آماده شوند و منتظر رسیدن قایق مسطح باشند.

که باید از خانه آنها در مسیر خود به وحشی دور آتاکاپاس عبور کند. ] پانویسها و منابع: [۶] دست کم گرفتن شدید، به راحتی برای یک دختر از یک شهر پراکنده پنهان در میان باغ ها و نخلستان اعتراف کننده مشهور لویی چهاردهم، آمده است.

برادرزاده کمیسر سلطنتی در زمان بینویل و یکی از شایسته ترین پدران مستعمره لوئیزیانا بود.—مترجم. [۸] به احتمال زیاد در اینجا شرح داده شده است، همانطور که خود نویسنده بعداً در سفر مشاهده کرد. – مترجم. III. سوار شدن ببین، فرزند عزیزم، در آن زمان یک اداره پست برای سه محله خدمت می کرد: سنت جیمز، سنت جان باپتیست، و سنت چارلز. خیلی دور از ما بود، در منتهی الیه سنت جان باپتیست، و نامه در اول هر ماه به آنجا می رسید. ما مجبور شدیم – گرچه قیمت آن چیزی نبود.

پنجاه سنت پستی برای یک نامه بپردازیم. پدرم چندین ژورنال، بیشتر اروپایی دریافت کرد. تنها یک مقاله، فرانسوی و اسپانیایی، در نیواورلئان منتشر شد – “گازت”.[۹] فرستادن به اداره پست یک امر دولتی بود. می بینید که پدر ما وقت نوشتن نداشت. او موظف بود خودش پیش ما بیاید. اما چنین سفرهایی در آن روزها امری طبیعی بود.

رنگ موی مش برای پوست گندمی : پدرم گفت: «و بالاتر از همه، فرزندانم، توشه زیادی نداشته باشند.» من نباید به شورش فکر می کردم. اما سوزان فریادهای بلندی بلند کرد و گفت این یک ضرورت مطلق است که با پدر به نیواورلئان برویم تا در سفر خود بدون لباس مسافرتی، دستمال گردن نو و تعدادی چیزها نیابیم. بابا بیچاره بیهوده تلاش کرد توضیح دهد که ما به صحرای بدتر از عربستان می رویم.