رنگ مو بلوند بژ روشن ۸.۸

رنگ مو بلوند بژ روشن ۸.۸ : خستگی نیز بر شانه های ما وارد می شود. وسایل نقلیه با سر و صدای زیاد و آب پاش از مسیر ما عبور می کنند. تیرهای توپخانه از کنار ما عبور می کنند و ما را به شدت اسپری می کنند. کامیون‌های موتوری روی دایره‌های چرخان آب در اطراف چرخ‌ها با پره‌های پرهیاهوی پرتاب می‌شوند.

رنگ مو : نسیم را می بینیم که به آرامی پرده توری را باد می کند و شکل سبک و لذیذ لباس زیر را به آن می بخشد – و انبوهی که در حال پیشروی هستند ما را به عقب می برند، غریبه های بیچاره ای که هستیم. ! ما در امتداد سنگفرش پرسه می زنیم، در سراسر گرگ و میش که با طلا شروع به درخشیدن می کند – زیرا در شهرها شب خود را با جواهرات زینت می دهد.

رنگ مو بلوند بژ روشن ۸.۸

رنگ مو بلوند بژ روشن ۸.۸ : منظره این جهان سرانجام حقیقت بزرگی را بر ما آشکار کرد و ما نیز نتوانستیم از آن اجتناب کنیم: اختلافی که بین انسان ها آشکار می شود، تفاوتی بسیار عمیق تر از ملت ها و با سنگرهای دفاعی تسخیرناپذیرتر. تقسیم بندی تمیز و واقعاً غیرقابل بخشش ساکنان یک کشور بین کسانی که به دست می آورند و کسانی که غمگین هستند.

کسانی که باید همه، همه را قربانی کنند، تا تعداد و قدرت و رنج خود را تا آخرین حد برسانند. بقیه راه می روند و پیش می روند، لبخند می زنند و موفق می شوند. برخی از لباس‌های عزا در میان جمعیت لکه‌هایی ایجاد می‌کنند و پیام خود را برای ما دارند، اما بقیه مربوط به شادی است، نه عزا. ولپات ناگهان می‌گوید: «این یک کشور واحد نیست، این امکان پذیر نیست، دو نفر هستند.

ما به دو کشور خارجی تقسیم شده‌ایم. عقب، اینجا، جایی که خیلی خوشحال هستند.” “چگونه می توانید به آن کمک کنید؟ این به پایان خود می رسد – این پس زمینه است – اما پس از آن -” “بله، می دانم، اما به هر حال، به هر حال، تعداد آنها بسیار زیاد است، و آنها خیلی خوشحال هستند، و آنها همیشه همان ها هستند.

و دلیلی وجود ندارد -” “چه کاری می توانی انجام بدهی؟” تیرت می گوید. بلر با سادگی بیشتری اضافه می کند: «به مراتب بدتر». “در هشت روز از هم اکنون p’raps ما آن را خفه!” ولپات از تکرار راضی است همانطور که با سرهای پایین رفته دور می شویم. [یادداشت ۱] رجوع کنید به ص. ۱۱۷. XXIII مهمانی خستگی عصر روی سنگر می‌افتد.

در تمام طول روز نزدیک شده است، نامرئی مانند سرنوشت، و اکنون مانند لب های زخمی بی نهایت بزرگ، بر کناره های خندق های طولانی تجاوز می کند. از صبح ته سنگر حرف زدیم، خوردیم، خوابیدیم و نوشتیم. اکنون آن عصر اینجاست، گردابی در شکاف بیکران سر برآورده است. این بی نظمی هولناک مردان پراکنده را برمی انگیزد و یکپارچه می کند.

ساعتی است که برمی خیزیم و کار می کنیم. و به یکدیگر نزدیک می شوند. ولپات در حالی که به آسمان تاریک می‌نگرد، می‌گوید: «یک روز دیگر گذشت، یک روز دیگر مانند بقیه آنها. تیرت که تجربه طولانی فاجعه به او آموخته است که نباید عجولانه نتیجه گیری کرد، حتی در مورد آینده معمولی یک عصر معمولی که در آن قرار داریم، پاسخ می دهد: “تو از کار افتادی؛ روز ما تمام نشده است.” قبلا آغاز شده است.

ما با بی توجهی عقب مانده از عرف همراه می شویم. هر مردی تفنگ، کیسه های فشنگ، بطری آب و کیسه ای که حاوی یک تکه نان است، با خود می آورد. ولپات همچنان در حال خوردن است، با گونه های بیرون زده و تپش قلب. پارادیس، با بینی بنفش و دندان های به هم خوردن، غرغر می کند. فویا تفنگ خود را مانند جارو دنبال می کند.

رنگ مو بلوند بژ روشن ۸.۸ : مارترو به یک دستمال غمگین، ژولیده و سفت نگاه می کند و آن را در جیب خود می گذارد. نم نم سردی در حال باریدن است و همه می لرزند. در پایین‌تر، شعاری را می‌شنویم – «دو بیل، یک کلنگ، دو بیل، یک کلنگ–» پرونده به سمت ابزارفروشی می‌ریزد، در راکد می‌ماند، و با وسایل پر از وسایل بیرون می‌رود. “همه اینجا؟ هی بالا!” گروهبان می گوید.

به سمت پایین و غلتیدن، به جلو می رویم. نمی دانیم کجا می رویم ما چیزی نمی دانیم، جز اینکه شب و زمین در یک ورطه در هم می آمیزند. همانطور که از گودال در گرگ و میش برهنه بیرون می آییم، آن را از قبل سیاه مانند دهانه یک آتشفشان مرده می بینیم. ابرهای خاکستری بزرگ، طوفان زده، از آسمان آویزان هستند. دشت نیز در نور کم رنگ خاکستری است.

چمن گل آلود است و همه با آب بریده شده است. چیزهایی که اینجا و آنجا فقط اندام های تحریف شده به نظر می رسند، درختان برهنه شده اند. ما نمی توانیم دور و بر خود را در بوی مرطوب ببینیم. علاوه بر این، ما فقط به سمت پایین به گلی که در آن می لغزیم نگاه می کنیم – “فرنی!” وقتی به سراسر کشور می‌رویم، خمیر چسبناکی را ورز می‌دهیم و می‌کوبیم که از هر مرحله پخش می‌شود.

برمی‌گردد – “کرم شکلاتی – کرم‌های قهوه!” روی قسمت‌های سنگی، خرابه‌های از بین رفته جاده‌ها که مثل مزارع بی‌ثمر شده‌اند، نیروهای راهپیمایی از میان لایه‌ای از لجن می‌شکنند و به مجموعه‌ای از سنگ چخماق می‌شکنند که رنده می‌شود و زیر کف کفش‌های آهنی‌مان راه می‌افتد – «به نظر می‌رسد که ما روی نان تست کره ای راه می رفتند!” در شیب گره گاهی گل سیاه و ضخیم و شیاردار است.

مانند آنچه در اطراف حوض های اسب در روستاها ایجاد می شود و در این شیارها دریاچه ها و گودال ها و برکه هایی وجود دارد که لبه های آن به نظر می رسد که پارچه ای است. . خوشایند واگ ها که در طراوت اولیه سفر فریاد می زدند: “کواک، کوک” وقتی از آب می گذشتند، اکنون کمیاب و غم انگیز می شوند. به تدریج جوکرها کم می شوند. باران به شدت شروع به باریدن می کند.

رنگ مو بلوند بژ روشن ۸.۸ : نور روز کاهش می یابد و سردرگمی که در فضا است منقبض می شود. آخرین نور ماندگار روی زمین و در آب فرو می‌رود. یک شبح بخار از مردان مانند راهبان از میان باران در غرب ظاهر می شود. این یک شرکت ۲۰۴ است که در پارچه های چادر پیچیده شده است. همینطور که می گذریم. صورت های رنگ پریده و منقبض شده و بینی های تیره این پرنده های چکاننده را قبل از ناپدید شدن می بینیم.

مسیری که ما در میان چمن‌های کم‌نور مزارع دنبال می‌کنیم، خود یک زمین چسبنده است که با شیارهای موازی بی‌شماری رگه‌هایی دارد، همه در یک خط توسط پاها و چرخ‌های کسانی که به جلو می‌روند و آنهایی که به عقب می‌روند شخم زده می‌شوند. ما باید از روی سنگرهای پرش بپریم، و این همیشه آسان نیست، زیرا لبه‌ها نرم و لغزنده شده‌اند و ریزش‌های زمین آنها را گشاد کرده است.