رنگ موی مرواریدی کاترومر

رنگ موی مرواریدی کاترومر : تازه وارد به تخت خواب رفت و پتوها را بازرسی کرد. او تشک را بلند کرد و سپس آن را با تعجب انداخت. “خدای من!” او گفت: “این بدترین است.” او دوباره به Jurgis نگاه کرد. «به نظر می رسد که دیشب در آن نخوابیده است.

رنگ مو : حتی نیمی از سالی که ماشین‌های سوسیس‌سازی و آسیاب کود تولید می‌کردند نتوانستند فکر کریسمس را در آن‌ها از بین ببرند. در گلوی جورجیس خفگی وجود داشت، زیرا به یاد می آورد که همان شبی که اونا به خانه نیامده بود، تتا الزبیتا او را کنار گذاشته بود و یک ولنتاین قدیمی را به او نشان داده بود که به قیمت سه سنت از یک مغازه کاغذفروشی برداشته بود.

رنگ موی مرواریدی کاترومر

رنگ موی مرواریدی کاترومر : کثیف و فرسوده، اما با رنگ های روشن، و چهره های فرشتگان و کبوتر. او تمام خال های این را پاک کرده بود و می خواست آن را روی مانتو بگذارد، جایی که بچه ها بتوانند آن را ببینند. هق هق های بزرگ جورگیس را در این خاطره تکان داد – آنها کریسمس خود را در بدبختی و ناامیدی می گذرانند، با او در زندان و اونا بیمار و خانه خود را در ویرانه. آه، خیلی بی رحمانه بود!

چرا حداقل او را تنها نگذاشته بودند – چرا بعد از اینکه او را در زندان بستند، باید زنگ کریسمس را در گوش او بخوانند! اما نه، زنگ‌هایشان برای او به صدا درنمی‌آمد – کریسمس آنها برای او در نظر گرفته نشده بود، آنها به سادگی او را نمی‌شمردند. او هیچ عواقبی نداشت – او را مانند یک سطل زباله، لاشه یک حیوان به کناری انداختند. وحشتناک بود.

وحشتناک! همسرش ممکن است در حال مرگ باشد، کودکش ممکن است از گرسنگی بمیرد، تمام خانواده اش ممکن است در سرما از بین بروند – و در تمام مدتی که آنها زنگ کریسمس خود را به صدا در می آوردند! و تمسخر تلخ آن – همه اینها برای او مجازات بود! او را در جایی گذاشتند که برف نمی توانست در آن بکوبد، جایی که سرما نمی توانست استخوان هایش را بخورد.

رنگ موی مرواریدی کاترومر : برای او غذا و نوشیدنی آوردند – چرا به نام بهشت، اگر باید او را مجازات کنند، خانواده اش را در زندان نگذاشتند و او را بیرون رها نکردند – چرا راهی بهتر از ترک سه زن ضعیف برای مجازات او پیدا نکردند. و شش کودک بی پناه از گرسنگی و یخ زدن؟ قانونشان همین بود، عدالتشان همین بود! Jurgis ایستاده بود. از شدت شور می لرزید.

دستانش را گره کرده و بازوانش را برافراشته، تمام روحش از نفرت و سرپیچی می سوخت. ده هزار نفرین بر آنها و شریعتشان! عدالت آنها – این یک دروغ بود، یک دروغ بود، یک دروغ شنیع، وحشیانه، چیزی بیش از حد سیاه و منفور برای هر دنیا به جز دنیای کابوس. ساختگی و تمسخر نفرت انگیزی بود. نه عدالت بود، نه حق، در هیچ کجای آن نبود، فقط زور بود.

ظلم بود، اراده و قدرت، بی پروا و بی بند و بار! آنها او را زیر پاشنه خود زمین گذاشته بودند، همه دارایی او را خورده بودند. آنها پدر پیرش را به قتل رسانده بودند، همسرش را شکستند و ویران کردند، تمام خانواده اش را در هم کوبیدند و گاو دادند. و اکنون با او تمام شده بودند، دیگر هیچ فایده ای برای او نداشتند – و چون او با آنها مداخله کرده بود.

سر راه آنها قرار گرفته بود، این همان کاری بود که آنها با او کرده بودند! او را پشت میله‌های زندان انداخته بودند، انگار که یک حیوان وحشی است، چیزی بدون عقل و عقل، بدون حقوق، بدون عاطفه، بدون احساس. نه، آنها حتی با یک وحش همانطور که با او رفتار کرده بودند رفتار نمی کردند!

آیا هیچ انسانی در حواس خود یک چیز وحشی را در لانه اش به دام می انداخت و بچه هایش را پشت سر می گذاشت تا بمیرند؟ این ساعت های نیمه شب برای سرنوشت ساز بود. در آنها آغاز طغیان او، قانون گریزی و بی ایمانی او بود. او هوشیاری نداشت که جنایات اجتماعی را تا سرچشمه‌های دور آن ردیابی کند.

رنگ موی مرواریدی کاترومر : نمی‌توانست بگوید این چیزی بود که مردم آن را «نظام» نامیده‌اند که او را به زمین می‌کوبید. که این کوله‌بران، اربابان او بودند که قانون کشور را خریده بودند و اراده وحشیانه‌شان را از جایگاه عدالت به او عرضه کرده بودند. او فقط می دانست که به او ستم شده و دنیا به او ستم کرده است. که قانون، آن جامعه، با تمام اختیاراتش، خود را دشمن او اعلام کرده است.

و هر ساعت روحش سیاه تر می شد، هر ساعت رویاهای جدیدی از انتقام، سرپیچی، نفرت خشمگین و دیوانه وار می دید. زشت ترین اعمال، مانند علف های هرز سمی، در هوای زندان به خوبی شکوفا می شوند. تنها خوبی در انسان است که در آنجا تلف می شود و پژمرده می شود. اندوه رنگ پریده دروازه سنگین را نگه می دارد، و نگهبان ناامیدی است.

پس شاعری نوشت که دنیا عدالتش را به او داده بود – من نمی دانم آیا قوانین درست هستند یا اینکه آیا قوانین نادرست هستند. تنها چیزی که می دانیم چه کسانی در زندان هستند این است که دیوار محکم است. و خوب است که جهنم خود را پنهان کنند، زیرا در آن چیزهایی انجام می شود که پسر خدا و یا پسر انسان همیشه باید به آنها نگاه کنند!

فصل شانزدهم ساعت هفت صبح روز بعد جورجیس را رها کردند تا برای شستن سلولش آب بیاورد – وظیفه ای که او صادقانه انجام داد، اما اکثر زندانیان به شرک عادت داشتند، تا اینکه سلول های آنها چنان کثیف شد که نگهبانان مداخله کردند. سپس او «دافر و دوپ» بیشتری داشت و پس از آن سه ساعت برای ورزش در زمینی طولانی و سیمانی که سقف آن شیشه‌ای بود به او اجازه داده شد.

رنگ موی مرواریدی کاترومر : اینجا همه زندانی های زندان دور هم جمع شده بودند. در یک طرف دادگاه مکانی برای بازدیدکنندگان بود که با دو صفحه سیمی سنگین، به اندازه یک پا از هم جدا شده بود تا چیزی به زندانیان منتقل نشود. در اینجا Jurgis با نگرانی تماشا کرد، اما هیچ کس برای دیدن او وجود دارد. بلافاصله پس از بازگشت او به سلول، نگهبانی در را باز کرد تا زندانی دیگری را وارد کند.

او یک هموطن جوان با سبیل قهوه ای روشن و چشمان آبی و هیکلی برازنده بود. او به Jurgis سری تکان داد، و سپس، به عنوان دروازه بان بسته درب بر روی او، شروع به زل زدن انتقادی در مورد او. وقتی نگاهش دوباره با جورجیس روبرو شد، گفت: «خب، رفیق، صبح بخیر.» جورجیس گفت: صبح بخیر. “یک رام برای کریسمس، نه؟” دیگری را اضافه کرد. جورجیس سری تکان داد.