رنگ موی قرمز هایلایت

رنگ موی قرمز هایلایت : نفس‌هایشان در هوا می‌پیچید و مانند بخار محو و شکننده قارچ‌های سرخ‌شده در فضا ناپدید می‌شد… وقتی شب فرا رسید، ما در اطراف بشقاب داغ خم شدیم و داستان هایی از زمستان های گذشته تعریف کردیم.

رنگ مو : و شمش و چرخ و سوت و فریاد سیم با شتاب روحش. فانوس‌های قرمز و سبز در راه موج می‌زنند و نور جلو خیره می‌شود، کارگران خمیده نگاهی می اندازند و گوش می دهند و در طول شب به شعله های چراغ عقب گوش می دهند- در اعماق آسیاب‌ها مانند گهواره‌ای، مبدل بزرگ چرخش را می‌چرخاند و در ملاقه ده تنی آب طلایی از فولاد مذاب می ریزد.

رنگ موی قرمز هایلایت

رنگ موی قرمز هایلایت : با این حال، با زحمت، به جستجوی آتش‌های لبه‌دار و چاله‌های سفید شده می‌پردازد. با گرفتن اهرم‌های بدنش، با آهن‌هایش که تکان می‌دهد و ضربه می‌زند، چنگ می‌زند، و ناشنوا با غلت زدن و خروش و جغجغه با بخار تیز فرارش، و کور از شعله و فرسوده در جنگ، رویای خود را به تناژ خود تبدیل می کند. دنیایی که او ساخته است در اطراف ما طلوع می کند.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

شهرهای شگفت انگیز ما و ریل های بافی، از روی سیم های او شگفتی ما را یافته است، شکوهی در پست های چرخدار ما سوار است، زیرا زمین با فولاد قوی بافته شده کوچک می‌شود و آن‌هایی که توطئه کردند گرد هم می‌آیند. اما کسی که این کار را در تنور خود ساخته است جز زحمت و دل خسته را می شناسد.

اگر مردی امروز گل قرمز را روی دیواری پرتاب کند و فردا دوباره آن را به عقب پرتاب کند، چه شیطانی برای او خواهد بود اگر تا آخر عمر به پرتاب همان گل و لای روی دیوار ادامه دهد، ندانسته چرا و به چه دلیل، مشروط بر اینکه دریافت کند. ساعتی شش پنس برای کارش پرداخت کرد؟ تعداد زیادی تن زمین برای بلند کردن و پرتاب شدن در جای دیگری وجود داشت.

آنها را بلند کردیم و به جای دیگری انداختیم. متر مکعب سنگ های سخت آهنی که باید منفجر شوند و با خود برده شوند. ما آنها را به باد انتقاد گرفتیم و با خود بردیم، اما هرگز سؤال نپرسیدیم و هرگز نمی دانستیم که برای به دست آوردن چه نتایجی تلاش می کنیم. ما ارتفاعات را به تپه خاکستر تبدیل کردیم و در آغاز کار به همان اندازه عاقل بودیم که در پایان کار.

تنها زمانی که کار را کامل کردیم و به شهر برگشتیم، از روزنامه ها فهمیدیم که در ساخت بزرگترین کارخانه آلومینیوم در پادشاهی استخدام شده ایم. تنها چیزی که می‌دانستیم این بود که در عملیات، کوه‌ها و تپه‌های کامل را از بین برده‌ایم… بیش از همه، رمز و راز شب و مکان‌های بیابانی غیرقابل درک و شکننده بودند.

دور تا دور کوه‌های باستانی مانند جادوگرانی در حال فکر نشسته بودند و در رویاپردازی داستان خود را می‌دیدند که نه آغاز و نه پایان آن را می‌دانستند. برهنه در برابر چهار باد بهشت ​​و همه باران‌های جهان، آنها قرن‌ها بی‌شماری با تمام قدرت شوم خود در آنجا ایستاده بودند، بی‌تفاوت و تسخیر نشده، تا اینکه انسان با دست‌های ضعیف و ابزار کوچک کار آمد تا روحیه را بشکند.

رنگ موی قرمز هایلایت : قدرت باستانی آنها و ما مردانی که این وظیفه را شهامت کردیم، از دنیا رانده شدیم. سرنوشتی کور، مکانیزمی بی‌رحم عظیم، تار و پود وجود ما را برید و شکل داد. ما مردانی بودیم که در زمانی که مفیدتر بودیم مورد تحقیر قرار می گرفتند، زمانی که به ما نیاز نداشتیم طرد می شدیم و زمانی که مشکلات ما بر ما سنگینی می کرد فراموش می شدیم.

ما مردانی بودیم که فرستاده شدیم تا با روح زباله‌ها بجنگیم، تمام وحشت‌های اولیه‌اش را از آن غارت کنیم، و موانع دفاع‌های قدیمی‌اش را از بین ببریم. جایی که ما کار می‌کردیم روزی یک شهر جدید به وجود می‌آمد. قبلاً در حال رشد بود، و سپس، اگر یکی از ما به آنجا راه می‌رفت، «مردی بدون آدرس ثابت»، او را می‌گرفتند و به عنوان یک سرگردان و ولگرد محاکمه می‌شدند.

حتی وقتی به این چیزها فکر می کردم، شانه ای از سنگ دندانه دار به بریدگی بسیار پایین تر افتاد. صدای جیغی از دور شنیده شد و آهنگی در گلوی یک خواننده بی ادب مرد. سپس از گودال مردانی را دیدم که از لجن اعماق زمین سرخ شده بودند و هنوز از خون جفتی آسیب دیده سرخ‌تر بودند و چهره‌ای خاموش بین خود داشتند.

یکی دیگر از پیشگامان تمدن جان خود را به خاطر جامعه رها کرده بود…. غروب غم انگیز یک غروب در مهی بیمارگونه فرو رفت و وقتی شب به سمت قله های کوه می لغزد هرگز ستاره ای در وسعت بیرون نیامد. از آسمان های بلند صبح روز بعد باید در کلبه خود را از گل و لای که در طول شب در آن یخ زده بود، آب می کردیم. بیرون برف به شدت روی زمین باریده بود و انبارهای بکر زمستانی بر چهره جهان خالی شده بود.

ژولیده، ژنده‌پوش و ناامید، ما به زحمت خود غرق می‌شویم، برف روی شانه‌هایمان می‌بارد و با اصرار راه خود را از لابه‌لای فرسوده و کتک خورده‌مان عبور می‌دهد. قلمه ها تا لبه پر از لجن بود و ما مجبور بودیم با دستانمان از میان آنها بگذریم تا زمانی که جامپرها و چکش ها را در پایین پیدا کنیم. اینها را زیر کتمان نگه داشتیم تا گرمای بدنمان گرمشان کند، سپس به زحمت خود ادامه دادیم.

در طول روز در فواصل زمانی، بادهای کوه سرهای خود را به هم می‌چسبانند و گردابی از برف را بر سر ما فرو می‌ریختند و هر مرد را تا پوسته خیس می‌کردند. ابزارهای ما یخ زدند تا جایی که دست هایی که آنها را گرفته بودند، گویی بر اثر تف های داغ زخمی شدند. با هر حرکت چکش‌های تاب‌دار، با بی‌ثباتی می‌لرزیدیم، لباس‌های غلیظمان می‌سوختند و پوست را خارش می‌دادند.

رنگ موی قرمز هایلایت : نزدیک به دست، چنگک‌های لاغر دریچه‌ها مانند شبح‌هایی از کارناوال‌های غم‌انگیز، روی محورهایشان می‌چرخید، و لجن‌ها به سمت عقب و جلو خرد می‌شدند، همه خاک و زنگ‌شان در جبه‌های پشمی برف پنهان شده بود. این طرف و آن طرف پیکرهای سیاه کوچک کارگران مانند سایه هایی روی دیواری آهکی شسته در میان زباله های سفیدی حرکت می کردند.