رنگ مو فندقی با لایت روشن

رنگ مو فندقی با لایت روشن : ما می دانیم که معدن لک لک نیست – اما – استخرهای باران وجود دارد. اما – سرما و تاریکی وجود دارد. خدایا تو نمیدونی چیه تو، در آسمان روشن تو، تماشای شهاب‌سنگ‌ها گرم، با خورشید همیشه کنار.

رنگ مو : حتی جرأت کردند شوخی کنند! دیدم لوله هایشان را روشن کردند و حلقه های آرامی از دود را پف کنید! دیدم یک پاسور پراکنده شد بیش از بار زغال سنگ – که در آن یک آتش نشان خندید تا اینکه روحش را تکان داد: همه اینها در یک پوسته توخالی که شکل نیمه غرق در دریاچه سوپریور پرتاب شد در میان تپه های تند طوفان! از تعلیمات ملوانان شش روز کار خواهی کرد و هر چه می توانی انجام دهی.

رنگ مو فندقی با لایت روشن

رنگ مو فندقی با لایت روشن : در دو انتها یک در کوچک فولادی به پناهگاه هایی باز می شد که در امتداد کناره های کشتی قرار داشت و در اعماق پایین آن قرار داشت و حاوی هزاران تن زغال سنگ نرم بود. در چاله آتش هنوز خاموش نشده بود، اما زمانی که کشتی در دریا بود دهانه‌های کوره سفید می‌شد و مردان نیمه برهنه مشغول کار بودند. آنها نه تنها زغال سنگ را داخل شعله های آتش می ریختند.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

بلکه باید آن را نیز پخش می کردند و در فواصل زمانی، «کلینکرها» را به صورت توده های آتشین روی زمین بیرون می زدند. روی آنها جریانی از آب پخش می شد و اتاق را با ابرهای بخار پر می کرد. در کشتی‌های قدیمی‌تر، مانند این کشتی، یک «سرب استوکر» در سر خط می‌ایستاد و سرعت حرکت را برای بقیه تعیین می‌کرد. او دستمزد بیشتری دریافت می کرد تا این سرعت را حفظ کند.

اما در لاینرهای جدید بزرگ، این گام با یک گونگ جایگزین شد. جو گفت: “و در هر ضربه گونگ بیل میزنی.” شما این کار را تا زمانی انجام می دهید که نام خود را فراموش نکنید. هر بار که قایق به زمین می زند و شما را به جلو می اندازد، آتش از درها به سمت شما فوران می کند و گونگ مانند چکش سورتمه ای که بالای ذهن شما فرود می آید ادامه می یابد. و تمام چیزی که به آن فکر می‌کنید.

این است که تخت خوابتان و زمانی که می‌خواهید در آن غوطه‌ور شوید.» در حال حاضر از محله استوکرها صدای بلندی از آواز شنیده می شود. او در پایان گفت: «حالا بیایید به عقب برگردیم و ببینیم چگونه برای این کار آماده می‌شوند.» همانطور که به عقب خزیدیم، سر و صدا افزایش یافت و با ورود ما به غرش متورم شد. محل هیاهو بود. آن گروه هایی که در اطراف کیسه ها متوجه شده بودم.

رنگ مو فندقی با لایت روشن : مشروب را بیرون می آوردند، و حالا ساعت هشت صبح، نیمی از خدمه از قبل به خوبی نوشیده بودند. برخی با بی قراری در اطراف حرکت کردند. یک گاو نر عظیم از موجودی با چشمان روشن و درخشان ناگهان با نگاهی متحیرانه ایستاد و سپس به پشتی تکیه داد و با هیاهو خندید. از آنجا روی شانه مردی لاغر، هشیار و هشیار خم شد که روی لبه تختخواب نشسته بود و به آرامی کلمات یک داستان هواپیمای روزنامه را هجی می کرد.

مرد گنده دوباره خندید و تف کرد و مرد لاغر از نیمه پرید و خرخر کرد. بلندتر آواز بلند شد. نیمی از خدمه در نزدیکی یک کاکائو قرمز رنگ شلوغ بودند. او “مرد شعار” مدرن بود. در حالی که عرق روی گونه‌هایش می‌ریخت و ماهیچه‌های گردنش کشیده می‌شد، آیه‌ای پس از بیت در مورد زنان تکان می‌خورد. او با یک آهنگ قدیمی “شانتی” خواند، آهنگی که من به خوبی به خاطر داشتم. اما او زیر ستارگان آواز نمی خواند.

او بر روی دیوارهای فولادی اینجا در ته کشتی فریاد می زد. و اگرچه او به آهنگ خود سرعت می داد، جمعیت آنقدر مست بودند که نمی توانستند منتظر گروه کر باشند. صدای آنها مدام در صدای او می چرخید، و به زودی این فقط یک دیوانگی از صدا بود، غرشی با فریادهایی که از آن بلند می شد. خواننده ها مدام به پشت یکدیگر می کوبند یا بطری ها را روی سرشان تکان می دهند.

دو بطری به هم خوردند و شادی بیشتری به ارمغان آوردند. “خسته ام!” جو فریاد زد. “بیا بریم بیرون!” نگاهی به چهره اخم‌شده‌اش انداختم. دوباره ناگهان به سرم آمد، سال‌هایی که او در این حفره‌ها، در این دنیای پوسیده هولناک او گذرانده بود، در حالی که من با شادی در دنیای خودم زندگی می‌کردم. و گویی این فکر را در چشمان پریشان و پریشان من خوانده بود.

گفت : «بیا به جایی که تو تعلق داری برویم». دنبالش رفتم و از دوستانش دور شدم. وقتی پله‌های پله‌ها بالا می‌رفتیم، گوش‌هایمان ضعیف‌تر و ضعیف‌تر بلند می‌شد که از پایین فریاد می‌زد. ناگهان روی عرشه بیرون آمدیم و در آهنی را پشت سرمان کوبیدیم. و من همان جایی بودم که به آن تعلق داشتم. من در آفتاب خیره کننده و هوای تند و یخبندان پاییزی بودم. من در میان انبوه همجنسگرایان بودم. زن های خوش تیپ مرا کنار زدند.

لطافت خزهایشان را حس کردم، بوی معطر آنها و گلهایی را که می پوشیدند استشمام کردم، لباسهای تراشیده، تازه و بی آلایششان را دیدم. من هیاهوی شادی از صحبت کردن آنها و خنده هایشان را تا سقوط منظم گروه شنیدم – تمام عمر کشتی را که به خوبی می شناختم. و من از همه اینها گذر کردم انگار در رویا بودم. روی اسکله، طلسم‌شده آن را تماشا کردم.

رنگ مو فندقی با لایت روشن : تا اینکه با تکان دادن دستمال‌ها و صداهایی که خداحافظی می‌کردند، انبوه مسافران خوشحال به آرامی به سمت وسط جریان حرکت کردند. و می دانستم که در اعماق همه اینها، در ته کشتی، استوکرها همچنان آواز می خواندند. کالیبان در معادن زغال سنگ ( از «چالش» ) نوشته لویی آنترمایر (شاعر آمریکایی، متولد ۱۸۸۵) خدایا ما دوست نداریم شکایت کنیم.