رنگ مو با رگه های قرمز

رنگ مو با رگه های قرمز : و حتی در ایتالیایی و یونانی، آنها نه چندان از کلمات متفاوت، بلکه از تفاوت های جزئی در اشکال زوال و صرف کلمات مشابه تشکیل شده اند. بدون شک اشکالی که در دوره ای کم و بیش دور، انحرافات دستوری رایج برخی قبیله یا استان بوده اند.

رنگ مو : من اعتراف می کنم که چنین تکرارهایی زیبایی از عالی ترین نوع هستند. همانطور که خود آقای وردزورث از آهنگ دبورا نشان داده است. به پاهایش تعظیم کرد، افتاد، دراز کشید: به پاهایش تعظیم کرد، افتاد: آنجا که تعظیم کرد، آنجا مرده افتاد. ترکیب متریکال[۵۷] [ بیوگرافی ادبی ، فصل. ۱۸۱۷] بنابراین نتیجه می‌گیرم که این تلاش غیرممکن است. و اگر غیرقابل اجرا نبود، باز هم بی فایده بود.

رنگ مو با رگه های قرمز

رنگ مو با رگه های قرمز : اما اینها چه کمکی به شاعر، یا زینت شعر می توانند داشته باشند، من در حدس و گمان هستم. مطمئناً هیچ چیز نمی‌تواند از نظر منشأ یا حالت به طور گسترده‌تری با توتولوژی‌های ظاهری احساس شدید و متلاطم متفاوت باشد، که در آن شور و اشتیاق بیشتر و ماندگارتر از فرسوده شدن یا ارضای یک تصویر یا حادثه ای است که آن را هیجان زده می‌کند.

زیرا قدرت انتخاب به معنای مالکیت قبلی زبان انتخاب شده است. یا شاعر کجا می توانسته زندگی کرده باشد؟ و با چه قواعدی می‌توانست انتخاب خود را هدایت کند، که او را قادر به انتخاب و نظم دادن به سخنان خود در پرتو قضاوت خود نمی‌کرد؟ ما زبان یک کلاس را صرفاً با اقتباس از چنین کلماتی به طور انحصاری، آن گونه که آن طبقه استفاده می کند، یا حداقل می فهمد، نمی پذیریم.

اما به همین ترتیب با پیروی از ترتیبی که در آن کلمات چنین مردانی جانشین یکدیگر می شوند. اکنون این نظم در معاشرت مردان بی‌سواد، با تفکیک و جدایی بیشتر در اجزای آن، هر چه که باشد، از نظر علم و قدرت برتری‌شان متمایز می‌شود. فقدان آن آینده‌نگر ذهن، آن نگاهی وجود دارد که انسان را قادر می‌سازد تا کل آنچه را که باید منتقل کند، مربوط به هر نقطه‌ای را پیش‌بینی کند.

و بدین وسیله قسمتهای مختلف را بر اساس اهمیت نسبی آنها تابع و مرتب کنیم تا آن را یکباره و به عنوان یک کل سازمان یافته منتقل کنیم.[۵۸] اکنون اولین مصرع را که شانس باز کردنش را داشتم، در تصنیف‌های غنایی می‌گیرم . این یکی از ساده ترین و کمترین عجیب بودن در زبانش است. در کشورهای دور بوده ام، و با این حال من اغلب ندیده ام.

رنگ مو با رگه های قرمز : یک مرد سالم، یک مرد بالغ، در جاده های عمومی، تنهایی گریه کن. اما چنین یکی، در زمین انگلیسی، و در بزرگراه عریض، ملاقات کردم. در امتداد بزرگراه عریض آمد، گونه های اشک خیس شده بود: محکم به نظر می رسید، اگرچه غمگین بود. و در آغوشش بره ای بود. کلماتی که در اینجا وجود دارد بدون شک در همه مراتب زندگی جاری است.

و البته در دهکده و کلبه کمتر از مغازه، کارخانه، کالج یا کاخ نیست. اما آیا این ترتیبی است که روستایی ها کلمات را در آن قرار می دادند؟ من به شدت فریب خورده‌ام، اگر شیوه کمتر فشرده‌تر شروع همان داستان، کپی بسیار وفادارتری نباشد. من در بسیاری از نقاط دور و نزدیک بوده‌ام، و نمی‌دانم که قبلاً مردی را دیده‌ام که به تنهایی در جاده‌های عمومی گریه کند.

منظورم یک مرد بالغ بود که نه بیمار بود و نه صدمه دیده بود، و غیره، و غیره. اما وقتی به بیت زیر در The Thorn می پردازم : در تمام ساعات شبانه روز این زن بدبخت به آنجا می رود، و او برای هر ستاره ای شناخته شده است، و هر بادی که می وزد: و آنجا، کنار خار، می نشیند، وقتی نور روز آبی در آسمان است: و وقتی گردباد روی تپه است، یا هوای یخبندان مشتاق و ساکن است.

و برای خودش گریه می کند ای بدبختی! ای بدبختی! وای بر من! ای بدبختی![۵۹] و این را با زبان مردم عادی مقایسه کنید. یا با چیزی که من می توانم تصور کنم که به احتمال زیاد، در زندگی واقعی، از چنین راوی پیش می رود، همانطور که در یادداشت شعر فرض می شود. آن را یا در توالی تصاویر یا جملات مقایسه کنید. من به یاد دعای عالی و سرود ستایشی می افتم.

رنگ مو با رگه های قرمز : که میلتون ، در تقابل با یک عبادت مستقر، آن را به عنوان نمونه ای منصفانه از عبادت موقت معمولی ارائه می دهد، و چیزی که ممکن است انتظار داشته باشیم از هر وزیر خود الهام گرفته از یک مجلس بشنویم! و من با خوشحالی به این فکر می‌کنم که چقدر یک تئوری صرف، با وجود کارایی خودش، در فرآیندهای تخیل واقعی در مردی با نبوغ شاعرانه تداخل می‌کند.

کسی که مانند آقای وردزورث، اگر تا به حال انسان چنین کرده باشد، مطمئناً از آن برخوردار است. ، چشم انداز و قوه الهی. تنها یک نکته باقی می ماند، اما مهم ترین آن. بررسی آن، در واقع، انگیزه اصلی من برای تفتیش عقاید قبلی بود. هیچ تفاوت اساسی بین زبان نثر و ترکیب متریک وجود ندارد و نمی تواند وجود داشته باشد . این ادعای آقای وردزورث است.

حال خود نثر، دست کم در همه آثار استدلالی و متوالی، با زبان گفتگو تفاوت دارد و باید متفاوت باشد. حتی همانطور که خواندن باید با صحبت کردن متفاوت باشد. بنابراین، مگر اینکه تفاوتی که انکار می شود، مربوط به کلمات صرف باشد، به عنوان مواد مشترک در همه سبک های نوشتاری، و نه خود سبک به معنای پذیرفته شده جهانی، به طور طبیعی ممکن است فرض شود.

رنگ مو با رگه های قرمز : که بین حکم ترکیب شعر و نثر، از آن است[۶۰] انتظار می رود نثر را از مکالمه معمولی متمایز کند. در واقع در تاریخ ادبیات نمونه‌هایی از پارادوکس‌های آشکار وجود ندارد که اعجاب عمومی را به‌عنوان حقایق جدید و تکان‌دهنده برانگیخته باشد، اما در بررسی، به واقعیت‌هایی رام و بی‌ضرر تبدیل شده است. همانطور که چشمان گربه ای که در تاریکی دیده می شود.

با شعله های آتش اشتباه گرفته شده است. اما آقای وردزورث یکی از آخرین مردانی است که هر کسی که از کوچکترین فرصتی برای درک ذهن و شخصیت او برخوردار شده باشد، چنین توهماتی را به او نسبت می دهد. در جایی که ایرادی از سوی چنین نویسنده ای طبیعی پیش بینی شده است، پاسخ او به آن باید به گونه ای تفسیر شود که یا هست، یا بوده است.

یا می تواند قابل بحث باشد. پس هدف من باید کشف معنای دیگری برای اصطلاح « تفاوت ماهوی » در این مکان باشد، به استثنای عدم تمایز و اجتماع خود کلمات. زیرا آیا باید در انگلیسی کلاسی از کلمات وجود داشته باشد، در هر درجه ای که شبیه گویش شاعرانه یونانی و ایتالیایی باشد، مسئله ای بسیار فرعی است. تعداد چنین کلماتی در زبان ما در واقع اندک خواهد بود.