رنگ مو رزگلد تیره

رنگ مو رزگلد تیره : من تو را دوست دارم. اما من فقط یک بعدازظهر وحشتناک را سپری کردم. مردی بود که به او اهمیت می دادم و امروز بعدازظهر از آسمان صاف به من گفت که مثل یک موش کلیسا فقیر است. قبلاً هرگز به آن اشاره نکرده بودم. آیا این به نظر وحشتناکی پیش پا افتاده است؟ “شاید او می ترسید به شما بگوید.” او پاسخ داد: “فرض کنید او بود.” “او درست شروع نکرد.

رنگ مو : پوزخند – بلکه چیزی که سعی می‌کرد پوزخند باشد، زیرا هرچه ممکن است دهانش را بچرخاند، عجیب نبود، فقط زیبا بود – “و من در خانه‌ای در جزیره زندگی می‌کنم، و در آن خانه یک مردی که منتظر من بود. وقتی او جلوی در سوار شد، من از اسکله بیرون آمدم زیرا او می‌گوید من ایده‌آل او هستم.» ماهی می پرید و ستاره ای می درخشید و چراغ های اطراف دریاچه می درخشید.

رنگ مو رزگلد تیره

رنگ مو رزگلد تیره : با درجات مختلف علاقه یکدیگر را شناختند. “آیا شما از آن مردانی نیستید که امروز بعدازظهر با آنها بازی کردیم؟” او خواست. او بود. “خب، آیا می‌دانی چگونه یک قایق موتوری راندی؟ چون اگر بلدی، ای کاش این قایق را می‌راندی تا بتوانم روی تخته موج‌سواری پشت سر سوار شوم. نام من جودی جونز است” – او با یک حرف پوچ به او علاقه داشت.

دکستر کنار جودی جونز نشست و نحوه راندن قایقش را توضیح داد. سپس او در آب بود و با یک خزیدن سینوسی به سمت تخته موج‌سواری شناور شنا می‌کرد. تماشای او بدون تلاش برای چشم بود، تماشای تکان دادن شاخه یا مرغ دریایی در حال پرواز. بازوهای او که تا حدودی سوخته بود، به‌طور سینوسی در میان موج‌های پلاتینی کسل‌کننده حرکت می‌کرد.

آرنج اول ظاهر شد، ساعد را با آهنگی از آب به عقب انداخت، سپس به سمت پایین دراز کرد، و مسیری را در پیش رو کوبید. آنها به سمت دریاچه حرکت کردند. دکستر چرخید و دید که او در قسمت پایینی تخته موج‌سواری که اکنون سربالا شده بود، زانو زده است. او صدا زد: “سریع تر برو، هر چه زودتر پیش برود.” مطیعانه اهرم را به جلو چسباند و اسپری سفید روی کمان نصب شد.

رنگ مو رزگلد تیره : وقتی دوباره به اطراف نگاه کرد، دختر روی تخته با عجله ایستاده بود، دست‌هایش را از هم باز کرده بود و چشمانش را به سمت ماه گرفته بود. او فریاد زد: “سرما وحشتناک است.” “اسمت چیه؟” او به او گفت. “خب، چرا فردا شب برای شام نمی آیی؟” قلبش مانند چرخ مگس قایق چرخید و برای دومین بار، هوس و هوس اتفاقی او مسیر جدیدی به زندگی او داد.

عصر روز بعد در حالی که او منتظر بود تا او از پله ها پایین بیاید، دکستر در اتاق تابستانی نرم و عمیق و ایوان آفتابی که از آن باز می شد با مردانی که قبلاً جودی جونز را دوست داشتند جمع شد. او نوع مردانی را می‌شناخت – مردانی که وقتی برای اولین بار به کالج رفت، از مدارس آمادگی عالی با لباس‌های زیبا و برنزه‌ی عمیق تابستان‌های سالم وارد شده بودند.

او دیده بود که به یک معنا از این مردان بهتر است. او جدیدتر و قوی تر بود. با این حال، با اذعان به خود که آرزو داشت فرزندانش مانند آنها باشند، اعتراف کرد که او چیزی خشن و قوی است که آنها برای همیشه از آن سرچشمه می گیرند. وقتی زمان پوشیدن لباس خوب فرا رسیده بود، می دانست که بهترین خیاطان آمریکا چه کسانی هستند و بهترین خیاط های آمریکا کت و شلواری را که امروز عصر پوشیده بود برایش درست کرده بودند.

او آن ذخیره خاص مخصوص دانشگاه خود را به دست آورده بود که آن را از دانشگاه های دیگر جدا کرد. او ارزش چنین رفتاری را برای او می دانست و آن را در پیش گرفته بود. او می دانست که بی احتیاطی در لباس پوشیدن و رفتار به اعتماد به نفس بیشتری نیاز دارد تا مراقب بودن. اما بی احتیاطی برای فرزندانش بود. نام مادرش کریمسلیچ بود. او یک بوهمی از طبقه دهقان بود و تا آخر عمرش انگلیسی شکسته صحبت می کرد.

رنگ مو رزگلد تیره : پسرش باید الگوهای تعیین شده را رعایت کند. کمی بعد از هفت، جودی جونز از پله ها پایین آمد. او یک لباس عصرگاهی ابریشمی آبی پوشیده بود، و او ابتدا از اینکه چیزی مفصل‌تر به تن نکرده بود، ناامید شد. این احساس وقتی بیشتر شد که بعد از یک احوالپرسی کوتاه به درب انباری پیشخدمت رفت و آن را باز کرد و گفت: “می تونی شام سرو کنی، مارتا.” او بیشتر انتظار داشت که یک ساقی شام را اعلام کند.

یک کوکتل باشد. سپس این افکار را پشت سر گذاشت، در حالی که کنار هم روی یک سالن نشستند و به یکدیگر نگاه کردند. متفکرانه گفت: پدر و مادر اینجا نخواهند بود. آخرین باری را که پدرش را دیده بود به یاد آورد و خوشحال بود که والدین امشب اینجا نباشند – ممکن است فکر کنند که او کیست. او در کیبل، دهکده ای در مینه سوتا، پنجاه مایلی دورتر از شمال به دنیا آمده بود.

و او همیشه به جای روستای خرس سیاه، کیبل را به عنوان خانه خود می داد. شهرهای روستایی آنقدر خوب بودند که می‌توانستند از آنجا بیایند، اگر به‌طور نامناسبی در معرض دید نبودند و به‌عنوان زیرپایی در کنار دریاچه‌های مد روز استفاده نمی‌شدند. آنها در مورد دانشگاه او صحبت کردند، که او در طول دو سال گذشته مکرر از آن بازدید کرده بود.

رنگ مو رزگلد تیره : و از شهر نزدیکی که جزیره شری را با مشتریانش تامین می کرد، و جایی که دکستر روز بعد به خشکشویی های پر رونق خود باز خواهد گشت. در طول شام او دچار افسردگی بد خلقی شد که به دکستر احساس ناراحتی داد. هر چه او در صدای گلویش به زبان می آورد او را نگران می کرد. هرچه به او لبخند می زد – به او، به جگر مرغ، به هیچ چیز – او را آزار می داد.

که لبخندش ریشه در شادی یا حتی سرگرمی نداشت. وقتی گوشه‌های قرمز رنگ لب‌هایش به سمت پایین خم می‌شد، کمتر یک لبخند بود تا دعوت به یک بوسه. سپس، پس از شام، او را در ایوان تاریک خورشید به بیرون هدایت کرد و عمدا فضا را تغییر داد. “اشکال داری کمی گریه کنم؟” او گفت. او به سرعت پاسخ داد: “می ترسم شما را خسته کنم.” “تو نیستی.