رنگ مو قرمز گیلاسی

رنگ مو قرمز گیلاسی : به هیچ وجه به کسانی که زبان را به عنوان هیروگلیف اندیشه های خود به کار برده اند، تسلیم نشود، هرگز با شاعران در جهان برابری نکرده است. معنای محدود این اصطلاح؛ به عنوان دو نوازنده با مهارت یکسان جلوه های نابرابر از گیتار و چنگ تولید می کنند.

رنگ مو : از این رو، انسان‌ها، حتی در دوران طفولیت جامعه، نظم خاصی را در گفتار و کردار خود رعایت می‌کنند، متمایز از نظم اشیاء و تأثیراتی که توسط آنها ارائه می‌شود، و همه بیان تابع قوانین آن چیزی است که از آن ناشی می‌شود. اما اجازه دهید آن ملاحظات کلی‌تری را که ممکن است مستلزم تحقیق در اصول خود جامعه باشد، کنار بگذاریم و دیدگاه خود را به شیوه‌ای که تخیل در اشکال آن بیان می‌شود محدود کنیم.

رنگ مو قرمز گیلاسی

رنگ مو قرمز گیلاسی : آینده در زمان حال گنجانده شده است، مانند گیاه درون بذر. و برابری، تنوع، وحدت، تضاد، وابستگی متقابل، به اصولی تبدیل می‌شوند که به تنهایی قادر به ارائه انگیزه‌هایی می‌شوند که بر اساس آن، اراده یک موجود اجتماعی برای عمل تعیین می‌شود، زیرا او اجتماعی است. و شامل لذت در احساس، فضیلت در احساس، زیبایی در هنر، حقیقت در استدلال، و عشق در آمیزش مهربانی است.

در جوانان جهان، مردان می رقصند و آواز می خوانند و از اشیاء طبیعی تقلید می کنند و در این اعمال، مانند سایر اعمال، ریتم یا نظم خاصی را مشاهده می کنند. و اگر چه همه مردها مشابهی را رعایت می کنند، اما در حرکات رقص، در ملودی آهنگ، در ترکیب های زبان، در سلسله تقلیدهای خود نظم یکسانی را رعایت نمی کنند.

از اشیاء طبیعی زیرا نظم یا ریتم خاصی متعلق به هر یک از این طبقات بازنمایی تقلیدی است که از آن شنونده و تماشاگر لذتی شدیدتر و خالص‌تر از سایرین دریافت می‌کنند: حس تقریب به این نظم توسط مدرن سلیقه نامیده شده است. نویسندگان هر انسانی در دوران کودکی هنر نظمی را مشاهده می کند که کمابیش نزدیک به آن چیزی است.

که این لذت عالی از آن حاصل می شود: اما تنوع به اندازه کافی مشخص نیست، زیرا درجه بندی آن باید معقول باشد، مگر در مواردی که غلبه این امر توانایی تقریب به زیبا (زیرا ممکن است به ما اجازه داده شود که رابطه بین این بالاترین لذت و علت آن را نام ببریم) بسیار عالی است. کسانی که در آنها بیش از حد وجود دارد، شاعران، به جهانی ترین معنای کلمه هستند.

رنگ مو قرمز گیلاسی : و لذت حاصل از نحوه بیان تأثیر جامعه یا طبیعت بر ذهن خود، انتقال خود به دیگران و جمع آوری نوعی تکرار از آن جامعه. زبان آنها بسیار استعاری است. یعنی روابط نامفهوم قبلی اشیاء را مشخص می‌کند و درک آنها را تداوم می‌بخشد، تا زمانی که کلماتی که آنها را نشان می‌دهند، در طول زمان به جای تصاویری از افکار یکپارچه، نشانه‌هایی برای بخش‌ها یا طبقات افکار شوند.

و آنگاه اگر شاعران جدیدی به وجود نیایند تا انجمن هایی را که به این ترتیب از هم گسیخته شده اند، دوباره بیافرینند، زبان برای تمام اهداف اصیل آمیزش انسانی مرده خواهد بود. این تشبیهات یا روابط توسط لرد بیکن به‌خوبی گفته می‌شود که «همان ردپای طبیعت است که بر موضوعات مختلف جهان تأثیر گذاشته است».[۱۰] و او را در نظر می گیرد.

قوه ای که آنها را به عنوان انبار بدیهیات مشترک بین همه دانش می داند. در طفولیت جامعه هر نویسنده ای لزوماً شاعر است، زیرا زبان خود شعر است. و شاعر بودن یعنی درک درست و زیبا، در یک کلام، خیری که در رابطه وجود دارد، اولاً بین وجود و ادراک و ثانیاً بین ادراک و بیان. هر زبان اصلی نزدیک به منبع خود، به خودی خود آشفتگی یک شعر ادواری است.

فراوانی فرهنگ نویسی و تمایزات دستور زبان، آثار عصر متأخر، و صرفا فهرست و شکل آفریده های شعر هستند. اما شاعران، یا کسانی که این نظم زوال ناپذیر را تصور و بیان می‌کنند، نه تنها نویسندگان زبان و موسیقی، رقص، معماری، مجسمه‌سازی و نقاشی هستند. آنها مؤسسان قوانین، و بنیانگذاران جامعه مدنی، و مخترعان هنرهای زندگی، و معلمانی هستند.

که با زیبایی و حقیقت، آن دلهره نسبی از کارگزاران دنیای نامرئی که در نزدیکی خاصی قرار دارند، نزدیک می شوند. دین نامیده می شود. از این رو، همه ادیان اصلی تمثیلی یا مستعد تمثیل هستند، و مانند ژانوس، چهره ای دوگانه از دروغ و راست دارند. شاعران، با توجه به شرایط عصر و قومی که در آن ظهور کرده‌اند، در اعصار پیشین جهان، قانونگذار یا پیامبر خوانده می‌شوند.

رنگ مو قرمز گیلاسی : شاعر اساساً هر دو شخصیت را در بر می‌گیرد و یکی می‌کند. زیرا او نه تنها به شدت حال را آنگونه که هست می‌بیند و قوانینی را کشف می‌کند که بر اساس آن‌ها باید امور فعلی را مرتب کرد، بلکه آینده را در زمان حال می‌نگرد و افکارش جوانه‌های گل و میوه آخرین زمان هستند. . نه اینکه من شاعران را ادعا کنم[۱۲۵] پیامبر بودن به معنای کامل کلمه، یا اینکه می توانند شکل را با همان اطمینانی که روح حوادث را پیش بینی می کنند.

پیشگویی کنند: این تظاهر به خرافه است که شعر را به جای نبوت، صفت نبوت می کند. شعر شاعر در ازلی و لایتناهی و یگانه مشارکت دارد. تا آنجا که به تصورات او مربوط می شود، زمان و مکان و تعداد نیست. اشکال دستوری که بیانگر حالات زمان و تفاوت افراد و تمایز مکان است، نسبت به بالاترین شعر قابل تبدیل است بدون اینکه به عنوان شعر آسیبی به آن وارد شود.

و گروه های همخوانی آیسخولوس و کتاب ایوب و بهشت ​​دانته بیش از هر نوشته دیگری نمونه هایی از این واقعیت را در اختیار خواهند داشت، اگر حدود این مقاله از استناد منع نمی کرد. خلقت مجسمه سازی، نقاشی و موسیقی، تصاویری هستند که هنوز تعیین کننده تر هستند. زبان و رنگ و فرم و عادات دینی و مدنی عمل، همه ابزار و مواد شعر هستند.

آنها را می توان شعر نامید با آن شکل گفتاری که معلول را مترادف علت می داند. اما شعر به معنایی محدودتر بیانگر آن ترتیبات زبان و به ویژه زبان متریک است که توسط آن قوه امپراتوری ایجاد می شود که تخت سلطنت آن در ذات نامرئی انسان پوشیده شده است. و این از خود ماهیت زبان سرچشمه می گیرد.

رنگ مو قرمز گیلاسی : که نمایش مستقیم تری از اعمال و احساسات درونی ماست و نسبت به رنگ و فرم یا حرکت مستعد ترکیبات متنوع و ظریف تر است و پلاستیکی تر و مطیع تر است. به کنترل آن قوه ای که آفرینش آن است. زیرا زبان خودسرانه توسط تخیل تولید می شود و با آن ارتباط دارد[۱۲۶] افکار به تنهایی؛ اما همه مواد، ابزار و شرایط هنری دیگر، روابطی با یکدیگر دارند که بین تصور و بیان محدود و تداخل دارند.

اولی مانند آینه ای است که بازتاب می کند، دومی مانند ابری است که ضعیف می شود، که نور هر دو وسیله ارتباط است. از این رو، شهرت مجسمه سازان، نقاشان و موسیقیدانان، اگرچه قدرت ذاتی استادان بزرگ این هنرها ممکن است.