رنگ مو شامپاینی رنگ شامپاینی

رنگ مو شامپاینی رنگ شامپاینی : که ارزش به خاطر سپردن دارد، زیرا در برخی موارد ممکن است مشکلات زیادی ایجاد کند. قبلاً گفتم این کوه از سنگ کوارتز سفید تشکیل شده است و کمی تخته سنگ رسی براق با آن همراه است.

رنگ مو : بدون اینکه حتی یک بوته یا درخت برای شکستن یکنواختی یکنواخت. هوا خوب بود، اما جو به طرز چشمگیری مه آلود بود. من فکر می‌کردم که ظاهر پیش‌گویی از طوفان است، اما گائوچوها می‌گفتند که به دلیل آتش‌سوزی دشت، در فاصله‌ای دور از داخل است. پس از یک تاخت طولانی، با دو بار تعویض اسب، به سس ریو رسیدیم.

رنگ مو شامپاینی رنگ شامپاینی

رنگ مو شامپاینی رنگ شامپاینی : نهر عمیق، سریع و کوچکی است که بیش از بیست و پنج فوت عرض ندارد. دومین پست در جاده بوئنوس آیرس در کناره های آن قرار دارد، کمی بالاتر از آن جاده ای برای اسب ها وجود دارد که آب به شکم اسب ها نمی رسد. اما از آن نقطه، در مسیر خود به دریا، کاملاً صعب العبور است و از این رو مفیدترین سد را در برابر سرخپوستان ایجاد می کند.

اگرچه این نهر ناچیز است، فالکونر یسوعی، که اطلاعاتش به طور کلی بسیار صحیح است، آن را به عنوان یک رودخانه قابل توجه که در پای کوردیلا سرچشمه می گیرد، نشان می دهد. با توجه به منبع آن، من شک ندارم که چنین است. زیرا گائوچوها به من اطمینان دادند که در اواسط تابستان خشک، این نهر، همزمان با کلرادو، سیل‌های دوره‌ای دارد که فقط می‌تواند.

از ذوب شدن برف در کوه‌های آند سرچشمه بگیرد. بسیار بعید است که جریانی به کوچکی سس آن زمان تمام عرض قاره را طی کند. و در واقع اگر پسماند رودخانه‌ای بزرگ بود، آب‌های آن، مانند سایر موارد معلوم، شور می‌شد. در طول زمستان باید به چشمه های اطراف سیرا ونتانا به عنوان منبع جریان خالص و زلال آن نگاه کنیم.

من گمان می‌کنم دشت‌های پاتاگونیا، مانند دشت‌های استرالیا، توسط جریان‌های آبی زیادی عبور می‌کنند که فقط در دوره‌های خاصی قسمت‌های مناسب خود را انجام می‌دهند. احتمالاً این مورد در مورد آبی است که به سر پورت دیزایر می ریزد، و همچنین در مورد ریو چوپات، که در سواحل آن انبوهی از اسکوریای بسیار سلولی توسط افسران استخدام شده در بررسی پیدا شد.

در اوایل بعد از ظهر بود که رسیدیم، اسب‌های تازه و یک سرباز را برای راهنما بردیم و به سمت سیرا د لا ونتانا حرکت کردیم. این کوه از لنگرگاه باهیا بلانکا قابل مشاهده است. و کاپیتان فیتز روی ارتفاع آن را ۳۳۴۰ فوت محاسبه می کند – ارتفاعی که در این سمت شرقی قاره بسیار قابل توجه است. من از هیچکدام مطلع نیستم یک خارجی، قبل از دیدار من، از این کوه بالا رفته بود.

و در واقع تعداد کمی از سربازان در باهیا بلانکا چیزی در مورد آن می دانستند. از این رو ما از تخت‌های زغال سنگ، طلا و نقره، غارها و جنگل‌ها شنیدیم که همگی کنجکاوی من را برانگیختند تا آن را ناامید کنیم. فاصله از پستا حدود شش لیگ بود، بیش از یک دشت هموار با همان شخصیت قبلی. با این حال، سواری جالب بود، زیرا کوه شروع به نشان دادن شکل واقعی خود کرد.

به پای یال اصلی که رسیدیم برای یافتن آب بسیار مشکل داشتیم و فکر می کردیم باید مجبور می شدیم شب را بدون آب بگذرانیم. سرانجام با نگاهی نزدیک به کوه، تعدادی را کشف کردیم، زیرا در فاصله چند صد یاردی، نهرها مدفون شده بودند و به طور کامل در سنگ های آهکی شکننده و بقایای سست گم شده بودند.

رنگ مو شامپاینی رنگ شامپاینی : فکر نمی‌کنم طبیعت هرگز توده‌ای از صخره‌های منفردتر و متروک‌تر را ساخته باشد؛ – به خوبی سزاوار نامش Hurtado یا جدا شده است. کوه شیب‌دار، بسیار ناهموار، و شکسته است، و آن‌قدر فاقد درخت و حتی بوته است که در واقع نمی‌توانیم سیخ بسازیم تا گوشتمان را روی آتش ساقه‌های خار دراز کنیم. [۱] جنبه عجیب این کوه با دشت دریا مانندی که نه تنها در کناره های شیب دار آن قرار می گیرد.

بلکه رشته های موازی را نیز از هم جدا می کند، متضاد است. یکنواختی رنگ‌آمیزی به منظره بی‌صدا می‌دهد؛ خاکستری مایل به سفید سنگ کوارتز، و قهوه‌ای روشن چمن‌های پژمرده دشت، که با هیچ رنگ روشن‌تری تسکین نمی‌یابد. از عرف انتظار می رود که در همسایگی یک کوه بلند و جسور، کشوری شکسته را ببیند که پر از تکه های عظیم است.

در اینجا طبیعت نشان می دهد که آخرین حرکت قبل از تبدیل بستر دریا به خشکی ممکن است گاهی اوقات آرامش باشد. در این شرایط کنجکاو بودم که ببینم در چه فاصله‌ای از صخره مادر می‌توان سنگریزه‌ای پیدا کرد. در سواحل باهیا بلانکا، و در نزدیکی محل سکونت، مقداری کوارتز وجود داشت که مطمئناً باید از این منبع آمده باشد: فاصله آن چهل و پنج مایل است.

من این ساقه‌های خار را برای اینکه نام درست‌تری داشته باشم می‌خوانم. من معتقدم این یک گونه از Eryngium است. شبنمی که در اوایل شب، پارچه های زین را که زیر آن می خوابیدیم خیس می کرد، صبح یخ زده بود. دشت، اگرچه افقی به نظر می رسید، شیب نامحسوسی داشت تا ارتفاع بین ۸۰۰ تا ۹۰۰ فوت از سطح دریا. صبح (۹ شهریور) راهنما به من گفت از نزدیکترین یال بالا بروم که فکر می‌کرد.

من را به چهار قله‌ای که قله را تاج می‌کنند می‌رساند. بالا رفتن از چنین صخره های ناهموار بسیار خسته کننده بود. طرفین آنقدر فرورفته بودند که آنچه در یک پنج دقیقه به دست می آمد اغلب در دقیقه بعدی از دست می رفت. سرانجام، وقتی به خط الراس رسیدم، ناامیدی من از یافتن دره‌ای پرشتاب به ژرفای دشت بود که زنجیره را به صورت تراورس به دو نیم کرد و من را از چهار نقطه جدا کرد.

این دره بسیار باریک، اما کف مسطح است و گذرگاه اسب خوبی برای سرخپوستان ایجاد می کند، زیرا دشت های شمال و جنوب رشته را به هم متصل می کند. پس از فرود آمدن، و هنگام عبور از آن، دو اسب را دیدم که در حال چرا بودند: بلافاصله خود را در علف های بلند پنهان کردم و شروع به شناسایی کردم. اما چون هیچ نشانه ای از سرخپوستان نمی دیدم.

با احتیاط در دومین صعودم ادامه دادم. اواخر وقت بود و این قسمت از کوه نیز مانند قسمت دیگر شیب دار و ناهموار بود. من تا ساعت دو بر فراز قله دوم بودم، اما به سختی به آنجا رسیدم. هر بیست یاردی در قسمت بالای هر دو رانم گرفتگی گرفت، به طوری که می ترسیدم دوباره نمی توانستم پایین بیایم. همچنین لازم بود از طریق جاده دیگری برگردیم.

رنگ مو شامپاینی رنگ شامپاینی : زیرا امکان عبور از روی زین پشتی وجود نداشت. بنابراین من موظف بودم که دو قله بالاتر را رها کنم. ارتفاع آنها کمی بیشتر بود و همه اهداف زمین شناسی پاسخ داده شده بود. به طوری که این تلاش ارزش هیچ گونه تلاش دیگری را نداشت. فکر می‌کنم علت گرفتگی، تغییر بزرگ در نوع حرکت عضلانی بود، از سواری سخت به صعود سخت‌تر. این درسی است.