رنگ مو تیره زیبا

رنگ مو تیره زیبا : بر همین اساس، با اسلحه در دست از خانه بیرون رفتم که نمی دانستم چه کار کرده ام و هنوز آن را در دست دارم. بلافاصله مانند بسیاری از ببرها به سمت من هجوم آوردند و خلع سلاحم کردند. شرورهای بی رحم که اکنون کاملاً در اختیار من بودند.

مو : زیرا هرگز اجازه نداشتیم تا زمانی که کشتی در بندر می ماند، روی عرشه برویم، که تا زمانی که آنها به زندان افتادند. به تعداد پسران بدشانس که نیاز داشتند. سپس کشتی به سمت آمریکا حرکت کرد. من نمی توانم بسیاری از سفر را به یاد بیاورم، زیرا در آن زمان یک کودک بودم، اما هرگز فراموش نمی کنم که چه اتفاقی افتاد که تقریباً به پایان رسید.

رنگ مو تیره زیبا

رنگ مو تیره زیبا : این هیولاهای بداخلاق، که مرا برای طعمه خود مشخص می‌کردند، مرا در کشتی وسوسه کردند، کشتی که من زودتر وارد کشتی نشده بودم و آنها مرا در بین عرشه‌ها به سراغ چند پسر دیگر بردند که به روشی مشابه آنها را ربوده بودند. چون نمی دانستم چه سرنوشتی برایم در انتظار است، با بچه های دیگر در گاردان زمان را در سرگرمی کودکانه گذراندم.

به سواحل آمریکا رسیده بودیم که باد شدیدی از جنوب شرقی برخاست و حدود نیمه شب کشتی به ساحلی در نزدیکی کیپ می در نزدیکی دلاور برخورد کرد. با وحشت همه سرنشینان، به زودی تقریباً پر از آب شد. سپس قایق بلند شد و کاپیتان و همتایان شرورش، خدمه، سوار آن شدند و من و همراهان فریب خورده‌ام را، همانطور که تصور می‌کردند.

رها کردند تا از بین بریم. گریه ها و شیون ها و اشک های انبوهی از کودکان هیچ تأثیری بر این بدبختان بی رحم نداشت. اما با خوشحالی برای ما باد فروکش کرد و کشتی که روی یک ساحل شنی قرار داشت، که راه را برای عمیق‌تر کردنش نمی‌داد، تا صبح اینجا دراز کشیدیم، تا زمانی که کاپیتان که نمی‌خواست تمام محموله‌اش را از دست بدهد، تعدادی از خدمه را به یک کشتی فرستاد.

قایق به سمت کشتی تا ما را به ساحل برساند. نوعی اردوگاه ساخته شد و ما در اینجا ماندیم تا اینکه با کشتی به فیلادلفیا وارد شدیم. در فیلادلفیا، مردم به زودی برای خرید ما آمدند. ما هرکدام ۱۶ پوند فروخته شدیم. من هرگز نفهمیدم سرنوشت همراهان بدبختم چه شد، اما به مدت هفت سال به یکی از هموطنانم، هیو ویلسون، فروخته شدم، که در جوانی به سرنوشت من دچار ربوده شدن از خانه اش شده بود.

رنگ مو تیره زیبا : شانس من در افتادن به قدرت او بود، زیرا او مردی انسانی و شایسته بود. از آنجایی که فرزندی از خود نداشت، و با ترحم از وضعیت غم انگیز من، تا زمانی که برای تجارت مناسب شدم، بسیار مراقب من بود و در دوازده سالگی مرا در مورد چیزهای کوچک قرار داد تا بتوانم کارهای سخت تری را مدیریت کنم. در همین حال، چون دیدم همرزمانم اغلب می‌خوانند و می‌نویسند.

تمایل شدیدی به یادگیری پیدا کردم و به استادم گفتم که اگر به من اجازه دهد به مدرسه بروم، باید یک سال بیشتر از آن چیزی خدمت کنم. او به راحتی با این کار موافقت کرد و من به مدت پنج سال هر زمستان می رفتم و تا آنجا که می توانستم از هم خدمتکارانم یاد می گرفتم. من تا هفده سالگی در کنار این استاد خوب ماندم.

زمانی که او درگذشت و مبلغی در حدود ۱۲۰ پوند استرلینگ، بهترین اسب او و تمام لباس های پوشیده اش را برایم گذاشت. من اکنون با کار کردن در مورد کشور، برای هر کسی که مرا استخدام کند، نزدیک به هفت سال، زمانی که تصمیم گرفتم ساکن شوم، خودم را حفظ کردم. من به دختر یک کشاورز مرفه مراجعه کردم و متوجه شدم که کت و شلوار من هم برای او و هم برای پدرش قابل قبول است.

بنابراین با هم ازدواج کردیم. پدرشوهرم، که می‌خواست ما را به راحتی مستقر کند، زمینی به من داد که برای من متأسفانه، همانطور که از آن زمان ثابت شد، در مرزهای پنسیلوانیا قرار داشت. شامل حدود دویست جریب با خانه و انبار خوب بود. من اکنون در خانه ام خوشحال بودم، با یک همسر خوب. اما صلح من زیاد دوام نیاورد، در حدود سال ۱۷۵۴، سرخپوستانی که به نفع فرانسه بودند.

رنگ مو تیره زیبا : که قبلاً در استان ما بسیار دردسرساز بودند، شروع به تجدید شیوه های قدیمی خود کردند. حتی بسیاری از هندی‌هایی که به نظر ما در جهت منافع انگلیسی‌ها بودند، به گروه‌های غارتگر پیوستند. تعجبی نداشت، زیرا فرانسوی ها تمام تلاش خود را برای جلب نظر آنها انجام دادند و قول دادند برای هر پوست سر یک انگلیسی ۱۵ پوند بپردازند!

به سختی یک روز گذشت اما برخی از خانواده های ناراضی قربانی رشوه خواری و ظلم وحشیانه فرانسوی شدند. در مورد من، اگرچه اکنون در شرایط راحت، با همسری مهربان و مهربان، دیری نپایید که ناگهان تبدیل به رقت‌انگیزترین نوع بشر شدم. من هرگز طاقت ندارم به آخرین باری که همسر عزیزم را در روز مرگبار ۲ اکتبر ۱۷۵۴ دیدم فکر کنم.

آن روز او خانه را ترک کرده بود تا برخی از روابط خود را ببیند، و از آنجایی که هیچ کس جز خودم در خانه نبود. دیرتر از همیشه بیدار ماند و منتظر بازگشت او بود. وحشت من چقدر بزرگ بود که در ساعت یازده شب، صدای ناگوار وحشی ها را شنیدم و وقتی به سمت پنجره پرواز کردم، گروهی از آنها را بیرون دیدم که حدود دوازده نفر بودند.

آنها چندین بار تلاش کردند تا وارد شوند و من از آنها پرسیدم که چه می خواهند. آنها توجهی نکردند، اما به ضرب و شتم ادامه دادند و سعی کردند در را باز کنند. سپس در حالی که اسلحه ام در دستم بود، آنها را تهدید کردم که اگر نروند به مرگ خواهند رسید. اما یکی از آنها که کمی انگلیسی صحبت می کرد، در مقابل صدا زد که اگر بیرون نروم.

رنگ مو تیره زیبا : مرا زنده زنده در خانه می سوزانند. آنها بیشتر به من گفتند – چیزی که قبلاً فهمیده بودم – که آنها برای انگلیسی ها دوست نیستند، اما اگر خودم را به اسارت تسلیم کنم، مرا نمی کشند. وحشت من فراتر از همه کلمات بود. من نمی توانستم به وعده های چنین موجوداتی وابسته باشم، اما یا باید پیشنهاد آنها را بپذیرم یا زنده در آتش بسوزانم.