رنگ مو نقره ای یخی

رنگ مو نقره ای یخی : کسی که قبل از اینکه شاخ بزند شمشیر نکشیده است.» و قبل از اینکه دیک بداند در مورد چه چیزی است، گردبادی کامل از هوای سرد و خام غار را درنورد و اسب‌فروش بخت برگشته را با خود حمل کرد.

مو : که این گذرگاه در دامنه تپه کجا قرار دارد تا زمانی دیگر بدانم.” غریبه شانه هایش را بالا انداخت. او گفت: «زمان کافی برای جستجوی آن زمان کافی است که دوباره از آن بازدید کنید. و سپس راه خود را دنبال کرد و دیک از نزدیک دنبالش را دنبال کرد. پس از یکی دو یارد اول، آنها را در تاریکی غلیظ فراگرفته بود، و اسب دلال می‌توانست آن را در نزدیکی راهنمای خود نگه دارد.

رنگ مو نقره ای یخی

رنگ مو نقره ای یخی : متعجب بود که او را به کجا می برند. و رهبر ارکستر با تمسخر به او نگاه کرد. او گفت: اگر بخواهی می‌توانی برگردی. “به تو هشدار دادم که داری به سفری می روی که شجاعتت را نهایت امتحان می کند.” یک نت تمسخر آمیز در صدایش بود که غرور دیک را تحت تاثیر قرار داد. “کی گفته که من می ترسم؟” او پاسخ داد. “من فقط داشتم متوجه می شدم.

اگر دومی دستش را دراز نمی‌کرد تا او را بگیرد. اما پس از کمی فاصله، نور ضعیفی از نور ظاهر شد، که واضح‌تر و واضح‌تر می‌شد، تا اینکه در نهایت خود را در غار عظیمی یافتند که با مشعل‌های شعله‌ور روشن شده بود، که این‌جا و آنجا در دیوارکوب‌هایی در دیوارهای صخره‌ای گیر کرده بودند. ، اگرچه آنها برای ایجاد نور کافی برای دیدن کار می کردند، اما چنان سایه های شبح مانندی روی زمین می انداختند.

که به نظر می رسید فقط تاریکی را تشدید می کردند که بر روی فضای وسیع آویزان بود.[۱۷۴] اپارتمان. و نکته جالب در مورد این غار اسرارآمیز این بود که در امتداد یک طرف آن، یک ردیف طولانی از اصطبل اسب ها قرار داشت، درست مانند آنچه در یک اصطبل پیدا می شود، و در هر غرفه یک شارژر سیاه زغال سنگ، زین و افسار ایستاده بود. گویی برای مبارزه آماده است.

و روی کاه، در کنار هر اسب، پیکر شجاع شوالیه ای قرار داشت که از سر تا پا در زره سیاه زغال سنگ پوشیده شده بود و شمشیری در دست پست شده داشت. اما نه اسبی حرکت کرد و نه زنجیری که جغجغه کرد. شوالیه ها و اسب ها به طور یکسان ساکت و بی حرکت بودند و دقیقاً به نظر می رسیدند که گویی افسون عجیبی بر آنها افکنده شده بود و ناگهان به سنگ مرمر سیاه تبدیل شده بودند.

رنگ مو نقره ای یخی : چیزی بسیار شگفت‌انگیز در چهره‌های سرد و آرام و در سکوت غیرمعمولی وجود داشت که همه چیز را فرا می‌گرفت که کاننبی دیک، هر چند بی پروا و جسور بود، احساس کرد شجاعتش کم شده و زانوهایش شروع به لرزیدن در زیر او کردند. با وجود این احساسات، او پیرمرد را تا انتهای سالن دنبال کرد، جایی که میز کار باستانی وجود داشت، که روی آن یک شمشیر درخشان و یک شاخ شکار ساخته شده بود.

وقتی به این میز رسیدند، غریبه رو به او کرد و با کمال وقار گفت: «ای مرد خوب، از توماس شنیدی.[۱۷۵] ارسیلدون – به قول مردم توماس قافیه – کسی که برای مدتی نزد ملکه سرزمین پریان اقامت کرد و از او هدایای حقیقت و نبوت دریافت کرد؟ کاننبی دیک سری تکان داد. چون نام فالگیر شگفت انگیز بر گوشش افتاد، قلبش در درونش فرو رفت و زبانش انگار به سقف دهانش چسبیده بود.

اگر او را به آنجا آورده بودند تا با توماس قافیه صحبت کند، پس خود را به روی تمام قدرت های بزرگ تاریکی باز گذاشته بود. غریبه مو سفید گفت: “من که با تو صحبت می کنم او هستم.” “و من به تو اجازه دادم که آرزوی تو را داشته باشی و از من پیروی کنی تا آنچه را ساخته ای بیازمایم. در برابر تو یک شاخ و شمشیر نهفته است. کسی که یکی را به صدا درآورد یا دیگری را بکشد.

باید اگر شجاعت او ناکام ماند، پادشاه کل بریتانیا باشید. و این یک کار سبک یا سنگین خواهد بود، همانطور که شما ابتدا دست روی شمشیر یا شاخ می گذارید.» حالا دیک در زدن ضربات بیشتر از ساختن موسیقی مهارت داشت و اولین انگیزه او این بود که شمشیر را بگیرد، سپس، هر چه ممکن بود، چیزی در دست داشت که با آن از خود دفاع کند. اما درست زمانی که می‌خواست آن را بلند کند.

رنگ مو نقره ای یخی : این فکر به ذهنش خطور کرد که اگر آن مکان پر از روح بود، همانطور که او مطمئن بود که باید باشد، ممکن است این اقدام او به معنای سرپیچی تلقی شود و ممکن است باعث شود که آنها خودشان را به هم ببندند.[۱۷۶] با هم علیه او بنابراین، با تغییر عقیده‌اش، هورن را با دستی لرزان برداشت و انفجاری بر آن منفجر کرد، اما آنقدر ضعیف و ضعیف بود که در انتهای سالن به ندرت شنیده می‌شد.

نتیجه ای که به دنبال داشت کافی بود تا قوی ترین قلب را به وحشت بیاندازد. رعد و برق در سالن بزرگ غلتید. شوالیه های جذاب و اسب هایشان در یک لحظه از خواب مسحور خود بیدار شدند. شوالیه ها به پا خاستند و شمشیرهایشان را گرفتند و آنها را دور سرشان کوبیدند، در حالی که شارژرهای سیاه بزرگشان کوبیدند و خرخر می کردند و لقمه هایشان را زمین می زدند.

رنگ مو نقره ای یخی : انگار که مشتاق فرار از دکه هایشان هستند. و جایی که لحظه ای قبل از همه سکون و سکوت بود، اکنون صحنه ای از هیاهو و هیجان وحشیانه وجود داشت. اکنون زمان آن بود که نقش این مرد را بازی کند. اگر او این کار را می کرد، ممکن بود تمام زندگی اش فرق کند. اما شجاعت او را ناکام گذاشت و او شانس خود را از دست داد.

او که از دیدن چهره‌های تهدیدآمیز زیادی که به سمت او چرخیده بودند وحشت زده بود، شاخ را رها کرد و یک تلاش ضعیف و بلاتکلیف برای برداشتن شمشیر انجام داد. اما قبل از اینکه بتواند این کار را انجام دهد، صدای مرموزی از جایی در سالن به گوش رسید و اینها کلماتی بود که بر زبان آورد: «وای بر ترسو که همیشه به دنیا آمد.