رنگ موی شرابی و ماهاگونی

رنگ موی شرابی و ماهاگونی : برای به دست آوردن نام در داستان، و آنجا، جایی که خورشید روز طلوع می کند، خورشید جلال ما طلوع کرد. هر دو در ظهر در قد آلنا شعله ور شدند.

رنگ مو : بقیه فراخوان‌های پادگان، مانند نگهبانی و خستگی، به سارق پیاده‌نظام رنگی اختصاص داده شد، زیرا پیاده‌نظام اکنون موفق به انجام کارهای معمول در فورت رایلی قدیمی شده‌اند. سواره نظام چیز بهتری داشت. در حالی که در یک مأموریت به خانه ژنرال بود، ند تدارکات را در آنجا شنید. قبل از پله های ایوان اسب ژنرال فیل شریدان ایستاده بود.

رنگ موی شرابی و ماهاگونی

رنگ موی شرابی و ماهاگونی : و سپس به همان اندازه که به دنیا آمده اید، از آن ناراحت خواهید شد. و “تماس بیمار”: برو قرصاتو بگیر برو قرصاتو بگیر برو قرصاتو بگیر برو قرصاتو بگیر برو قرصاتو بگیر برو قرصاتو بگیر برو قرصاتو بیار برو قرصاتو بیار [۶۱] با این حال، در این روز که قرار بود سواره نظام هفتم به راهپیمایی برود، تعداد کمی از مردان بیمار وجود داشت.

در داخل، ژنرال با خانم کاستر خداحافظی می کرد. ند می توانست بشنود که او به «بانوی پیر» (که عنوان حیوان خانگی خانم کاستر بود، به غیر از لیبی) اطمینان می داد که این یک کمپین کوتاه خواهد بود. که هندی ها از ایجاد مشکل می ترسند و او خیلی زود برمی گردد. خانم لیبی. الیزا به او دلداری داد. «به هر حال، این کمپین که در دشت برگزار می‌شود.

در ویرجینی کمپین نیست. تو این را می دانی، نه؟» ژنرال بیرون آمد و با شمشیر و شمشیر به صدا در آمد. او اکنون کت پوستین خود را پوشیده بود. او در لباس خستگی کامل یک سرهنگ دوم سواره نظام پوشیده بود. او هنوز کلاه کج و مشکی اش را با طناب طلایی و منگوله بر سر داشت. سگ‌هایش با خوشحالی از چشم‌انداز یک تاخت، جلوی او می‌دویدند. ظاهرا قرار بود بروند.

رنگ موی شرابی و ماهاگونی : آجودان مویلان از مقر صادر شد و آماده سوار شدن بود. مجهز به سابر خودش و[۶۲] هفت تیر، مانند هر شیپوری، ند توجه را به خود جلب کرد. آجودان دستور داد: چکمه و زین صدا. ند بالش را روی لبانش گذاشت و نوار پرشور «چکمه و زین» را با صدای بلند و واضح دمید. سربازان به این طرف و آن طرف به دنبال اصطبل می چرخیدند تا زین و افسار کنند. و به نظر می رسید که برخی از آنها قبلاً این کار را کرده بودند.

تیم‌سازان آخرین مهار را بر روی قاطرهای خود می‌کوبیدند و آنها را به سمت یورتمه برای ردیابی هدایت می‌کردند. ژنرال کاستر، با چشم آبی، قفل طلایی، صورت برنزی، باریک اما شیطون، روی ایوان خانه اش ایستاده بود و در حالی که شلوغی را تماشا می کرد، دستکش هایش را می کشید. خانم کاستر با دایانای زیبا (که به طرز مشکوکی چشم قرمز داشت، ند تصور کرد) بیرون رفت و در کنار او فشار آورد.

بازویش را روی او گذاشت. از در پشت در، چهره سیاه رنگ الیزا، با عمامه ای قرمز رنگ، نگاه می کرد. آجودان ند گفت: «به اسب. ند صدای «به اسب» را داد. سربازان را از اصطبل بیرون آوردند و اسب هایشان را به سمت تشکیل خطوط گروه هدایت کردند. ژنرال با عجله خم شد و خانم کاستر را بوسید. از پله‌ها پایین می‌آمد.

کلاه خمیده‌اش با زاویه‌ای سواره، شنل افسری‌اش، با خط زرد، شناور و زیر آن کراوات زرشکی‌اش را نشان می‌داد. او افسار را از پسر سیاهپوست گرفت و به فیل شریدان رفت. آجودان مویلان سوار شد و ند تاب خورد[۶۳] سوار بر اسب مخصوص خود، باکی، در یک یورتمه سواری برای تعقیب در سراسر میدان رژه. گروه ها تشکیل شده بودند و منتظر بودند و هر مردی در راس اسب خود بود.

رنگ موی شرابی و ماهاگونی : طبل ها و بوق های پیاده نظام نیز به صدا درآمده بودند. همه چادرها زده شده بودند و خطوط آبی و سفید با یک “لباس مناسب” در کنار یک کالسکه ایستاده بودند. “برای سوار شدن آماده شوید!” ژنرال کاستر با کشیدن شمشیر فریاد زد. “برای سوار شدن آماده شوید!” فرماندهان گروهان تکرار کردند. هر سرباز چرخید.

چکمه چپ را در رکاب گذاشت و دست روی یال و زین، منتظر ماند. “کوه!” با یک حرکت بلوزهای آبی بالا آمدند و در زین بودند. چند اسب فرو رفتند، اما در صف نگه داشتند. تیم‌سازان واگن روی صندلی‌هایشان نشسته بودند، خطوطشان کشیده، شلاق‌هایشان آماده بود. در پله‌ها یا ایوان‌های تمام اتاق‌های افسران، زنان دست تکان می‌دادند.

سعی می‌کردند لبخند بزنند (و برخی موفق می‌شدند و برخی نه). در بیرون پست، فرمان افسران پیاده و توپخانه به گوش می رسید. ژنرال به صراحت گفت: “پیشروی را صدا کنید.” همانطور که ند این کار را انجام داد، در تماسی مشابه توسط بوق های پیاده نظام پاسخ داده شد. “چهار نفر راست – راهپیمایی!” گروه جدید با شجاعت به جلو رفتند.

ژنرال اسبش را می چرخاند،[۶۴] به دنبال او، سارق او، با سرعت یورتمه ای حرکت کرد تا رهبری را به دست آورد. همه گروهان، که چهار نفره بودند، پشت سر هم قرار گرفتند، راهنماهای سواره نظام دم چلچله ای سفید و قرمز در نسیم با خوشحالی در حال بال زدن بودند. گروه جدید با آهنگی فریاد زدند. این بار نه «گاریوون»، بلکه «دختری که پشت سرم گذاشتم».

رنگ موی شرابی و ماهاگونی : ساعت غمگین بود من خدمتکار را ترک کردم، گرفتن خداحافظی آه ها و اشک های او قدم هایم را به تأخیر انداختند- فکر کردم قلبش داره میشکنه با کلمات شتابزده نام او را برکت دادم نذرهایی را دمیدم که مرا به بند می آورد، و به قلب من در اندوه فشرده شده است دختری که پشت سرم گذاشتم سپس به سمت شرق دور شدیم.