رنگ مرواریدی چه رنگیه

رنگ مرواریدی چه رنگیه : اما آنها به این چیزها توجه نمی کنند تا اینکه به کثیفی و سر و صدا و هولناکی در مورد آنها توجه کنند – از این مواد است که آنها باید زندگی خود را بسازند و با آن باید روح خود را به زبان بیاورند.

رنگ مو : جایی که نگاهی اجمالی به محدوده ای وجود دارد که بخار زیادی از آن بالا می رود، و بسیاری از زنان، پیر و جوان، به این طرف و آن طرف می شتابند. در گوشه سمت چپ، سه نوازنده، روی سکوی کوچکی قرار دارند که قهرمانانه تلاش می‌کنند تا تأثیری بر هجوم بگذارند. همچنین نوزادان، به طور مشابه، و یک پنجره باز که در آن جمعیت مناظر، صداها و بوها را می بلعد.

رنگ مرواریدی چه رنگیه

رنگ مرواریدی چه رنگیه : ناگهان مقداری از بخار شروع به پیشروی می‌کند، و با نگاه کردن به آن، عمه الیزابت، نامادری اونا – به قول خودشان تتا الزبیتا – که یک بشقاب بزرگ از اردک خورش‌شده را بالا می‌برد، تشخیص می‌دهی. پشت سر او کوترینا است که با احتیاط راه خود را طی می کند و زیر باری مشابه تلوتلو می خورد. و نیم دقیقه بعد، مادربزرگ پیر مایائوسکین با یک کاسه بزرگ زرد رنگ سیب زمینی دودی، تقریباً به اندازه خودش ظاهر شد.

بنابراین، ذره ذره، جشن شکل می گیرد – یک ژامبون و یک غذای کلم ترش، برنج آب پز، ماکارونی، سوسیس بولونیا، انبوهی از نان های پنی، کاسه های شیر، و پارچ های کف آلود آبجو وجود دارد. همچنین، در فاصله شش فوتی پشت شما، نواری وجود دارد که می‌توانید هر آنچه را که می‌خواهید سفارش دهید و نیازی به پرداخت هزینه آن ندارید. « ایکسز! Graicziau! ماریا برچینسکاس فریاد می زند و خودش سر کار می افتد.

زیرا در داخل اجاق چیزهای دیگری وجود دارد که اگر خورده نشود خراب می شود. پس با خنده و فریاد و بدگویی و شادی بی پایان مهمانان جای خود را می گیرند. مردان جوان که اکثراً نزدیک در جمع شده‌اند، تصمیم خود را فرا می‌خوانند و پیشروی می‌کنند. و Jurgis در حال کوچک شدن توسط افراد قدیمی مورد سرزنش و سرزنش قرار می گیرد تا اینکه او راضی می شود خود را در دست راست عروس بنشیند.

دو ساقدوش که نشان دفترشان اکلیل های کاغذی است و بعد از آنها بقیه مهمانان، پیر و جوان، دختر و پسر می آیند. روح این مناسبت بر متصدی مجلل، که به یک بشقاب اردک خورشتی می نشیند، تسخیر می شود. حتی پلیس چاق – که بعد از ظهر وظیفه دارد دعواها را به هم بزند – یک صندلی تا پای میز می کشد. و بچه‌ها فریاد می‌زنند و بچه‌ها فریاد می‌زنند.

رنگ مرواریدی چه رنگیه : و همه می‌خندند، آواز می‌خوانند و پچ پچ می‌کنند – در حالی که بالاتر از همه غوغای کر کننده، دایی ماریجا فریاد می‌زند به نوازندگان دستور می‌دهد. نوازندگان – چگونه می توان آنها را توصیف کرد؟ در تمام این مدت آن‌ها آنجا بوده‌اند و در جنون دیوانه‌وار بازی می‌کنند – تمام این صحنه را باید با موسیقی خواند، گفت، یا خواند. این موسیقی است که آن را به آنچه هست می‌سازد.

این موسیقی است که مکان را از اتاق عقب سالنی در پشت حیاط ها به مکانی پریان، سرزمین عجایب، گوشه کوچکی از عمارت های بلند آسمان تغییر می دهد. شخص کوچکی که این سه نفر را رهبری می کند یک مرد الهام گرفته است. کمانچه او از لحن خارج شده است، و روی کمانش کلوفونی نیست، اما با این حال او مردی الهام گرفته است – دستان موسی ها بر روی او گذاشته شده است.

او مانند کسی که توسط یک دیو تسخیر شده است، توسط گروهی از شیاطین بازی می کند. شما می توانید آنها را در هوا در اطراف او احساس کنید. با پاهای نامرئی‌شان سرعت را تنظیم می‌کنند و موهای رهبر ارکستر بالا می‌رود و کره چشم‌هایش از حدقه‌هایشان شروع می‌شود، در حالی که تلاش می‌کند تا از آنها عقب نماند. نام او است.

و او پس از کار کردن در تمام روز روی “تخت کشتار”، با تمرین تمام شب، نواختن ویولن را به خود آموخته است. او با آستین‌های پیراهنش، با جلیقه‌ای با نعل‌های طلایی رنگ و رو رفته، و پیراهنی راه راه صورتی، که حکایت از آب نبات نعنایی دارد. یک جفت شلوار نظامی، آبی روشن با راه راه زرد، برای دادن قدرت مناسب به رهبر یک گروه است.

او فقط حدود پنج فوت ارتفاع دارد، اما با این وجود این شلوار حدود هشت اینچ با زمین فاصله دارد. شما تعجب می کنید که او از کجا می تواند آنها را به دست آورد یا بهتر است تعجب کنید که آیا هیجان حضور او فرصت فکر کردن به چنین چیزهایی را در اختیار شما گذاشته است. زیرا او مردی الهام گرفته است. هر اینچ از او الهام گرفته شده است.

تقریباً ممکن است بگویید جداگانه الهام گرفته شده است. با پاهایش می کوبد، سرش را پرت می کند، تاب می خورد و به این طرف و آن طرف می چرخد. او چهره کوچکی دارد که به طرز غیر قابل مقاومتی خنده دار است. و هنگامی که او یک چرخش یا شکوفایی را انجام می دهد، ابروهایش گره می خورد و لب هایش کار می کنند و پلک هایش چشمک می زنند – انتهای کراواتش بیرون می زند.

و هرازگاهی به همراهانش رو می‌کند، سر تکان می‌دهد، علامت می‌دهد، با عصبانیت اشاره می‌کند – در حالی که هر وجب از او به‌جای موسی‌ها و ندای آن‌ها درخواست می‌کند، التماس می‌کند. زیرا آنها به سختی شایسته، دو عضو دیگر ارکستر هستند. ویولن دوم مردی اسلواکی است، مردی قدبلند و لاغر با عینک‌هایی با لبه‌های سیاه و قیافه‌ای لال و صبور. او به شلاق پاسخ می دهد.

رنگ مرواریدی چه رنگیه : اما ضعیف، و سپس همیشه به رکود قدیمی خود می افتد. مرد سوم بسیار چاق است، با بینی گرد، قرمز و احساساتی، و با چشمانش رو به آسمان و نگاهی از اشتیاق بی پایان بازی می کند. او در حال نواختن یک قطعه باس بر روی ویولن سل است، و بنابراین هیجان برای او چیزی نیست. مهم نیست در سه‌گانه چه اتفاقی می‌افتد، وظیفه او این است.

که از ساعت چهار بعد از ظهر تا تقریباً همان ساعت صبح روز بعد، یک نت طولانی و پر زرق و برق را یکی پس از دیگری ببیند، برای یک سوم از کل درآمد یک نت. دلار در ساعت قبل از گذشت پنج دقیقه از جشن، در هیجان خود برخاسته است. یک یا دو دقیقه دیگر می بینید که او دارد به سمت میزها می رود. سوراخ‌های بینی‌اش گشاد شده و نفس‌هایش تند می‌آید – شیاطین او را هدایت می‌کنند.

سری تکان می دهد و سرش را برای همراهانش تکان می دهد و با ویولن خود به آنها تکان می دهد، تا اینکه در نهایت فرم بلند نوازنده ویولن دوم نیز برمی خیزد. در پایان، والنتیناویچیا، نوازنده ویولن سل، قدم به قدم، قدم به قدم به سمت مهمان‌داران پیشروی می‌کنند. سرانجام هر سه در پای میزها جمع می شوند و تاموسیوس در آنجا بر چهارپایه ای سوار می شود.

اکنون او در شکوه خود است و بر صحنه تسلط دارد. برخی از مردم در حال غذا خوردن هستند، برخی می خندند و صحبت می کنند – اما اگر فکر کنید یکی از آنها او را نمی شنود اشتباه بزرگی خواهید کرد. نت‌های او هرگز درست نیستند، و کمانچه‌اش در پایین‌ها وزوز می‌کند و در بلندی‌ها صدای جیر جیر و خراش می‌دهد.