رنگ مرواریدی گرم است یا سرد

رنگ مرواریدی گرم است یا سرد : طبیعت آنها بیست سال خراشیده می شد – آنگاه آنها چیزی بیش از ماشین های منسوخ و خراب، شبه عاقلانه و بی ارزشی نخواهند بود، که توسط زنانی که شکسته بودند، تا حد پیری کامل پرورش داده می شدند.

رنگ مو : آنها چهار بطری آبجو نوشیده بودند و پوسته های خشک نان خورده بودند در حالی که آنتونی به خواندن قسمت اول “شیطان عاشق” گوش می داد. -الان بعد از ساعت ها صدا اومد. آنتونی آن را نادیده گرفت، زیرا خواب روی او بسته شد، روی او جمع شد، به راه های کناری ذهنش رفت. ناگهان بیدار شد و گفت: چی؟ “برای چند، قربان؟” هنوز بوندز بود.

رنگ مرواریدی گرم است یا سرد

رنگ مرواریدی گرم است یا سرد : صبور و بی حرکت در پای تخت ایستاده بود – باندز که رفتارش را بین سه آقا تقسیم کرد. “چند تا چی؟” “فکر می کنم، آقا، بهتر است بدانم چند نفر می آیند. من باید برای ساندویچ ها برنامه ریزی کنم، قربان.” آنتونی با آهسته زمزمه کرد: دو. “خانم و آقا.” باندز گفت: «ممنونم آقا» و دور شد و یقه نرم تحقیرآمیزش را به همراه داشت و برای هر سه آقایی که فقط یک سومی از او می خواستند سرزنش می کرد.

پس از مدتی طولانی آنتونی از جا برخاست و یک پانسمان مادی رنگ قهوه‌ای و آبی روی هیکل دلپذیر خود کشید. با آخرین خمیازه ای به داخل حمام رفت و چراغ کمد را روشن کرد (حمام هیچ نمای بیرونی نداشت) با کمی علاقه در آینه به خود فکر کرد. او فکر کرد یک ظاهر بدبخت. او معمولاً صبح اینطور فکر می کرد – خواب به طور غیر طبیعی صورتش را رنگ پریده می کرد.

سیگاری روشن کرد و به چند نامه و تریبون صبح نگاهی انداخت. یک ساعت بعد، تراشیده و لباس پوشیده، پشت میزش نشسته بود و به کاغذ کوچکی که از کیفش درآورده بود نگاه می کرد. با یادداشت های نیمه خوانا خط خورده بود: “آقای هاولند را در ساعت پنج ببینید. موها را کوتاه کنید. درباره صورتحساب ریورز ببینید.

به کتابفروشی بروید.” —و زیر آخرین: “پول نقد در بانک، ۶۹۰ دلار (قطع شده)، ۶۱۲ دلار (قطع شده)، ۶۰۷ دلار.” در نهایت، در پایین و در یک خط کشی عجولانه: “دیک و گلوریا گیلبرت برای چای.” این مورد آخر رضایت آشکاری را برای او به ارمغان آورد. روزگار او، معمولاً موجودی ژله‌مانند، موجودی بی‌شکل و بدون خار، به ساختار مزوزوئیک رسیده بود.

مطمئناً، حتی با شادی، به سمت اوج حرکت می کرد، همانطور که یک نمایش باید، همانطور که یک روز باید. او از لحظه‌ای می‌ترسید که ستون فقرات روز شکسته شود، زمانی که بالاخره باید دختر را می‌دید، با او صحبت می‌کرد و خنده‌اش را از در تعظیم می‌کرد و فقط به ته‌نشین‌های مالیخولیایی در فنجان‌های چای و بیات بودن جمع‌آوری می‌رسید.

رنگ مرواریدی گرم است یا سرد : از ساندویچ های نخورده در روزگار آنتونی کمبود رنگ فزاینده ای وجود داشت. او دائماً آن را احساس می کرد و گاهی اوقات آن را در صحبتی که یک ماه قبل با موری نوبل داشت، دنبال می کرد. این که هر چیزی تا این حد مبتکرانه، تا این حد مغرور، به عنوان حس هدر دادن، او را تحت فشار قرار دهد، بیهوده بود، اما نمی‌توان این واقعیت را انکار کرد که بقای ناخواسته یک فتیش، او را سه هفته قبل به کتابخانه عمومی کشانده بود.

جایی که، به نشانه از کارت ریچارد کارامل، او نیم دوجین کتاب در مورد رنسانس ایتالیا بیرون آورده بود. این که این کتاب‌ها هنوز به ترتیب اولیه حمل بر روی میز او انباشته می‌شد، اینکه روزانه دوازده سنت بر بدهی‌های او می‌افزایدند، دلیلی برای شهادت آنها نبود. آنها شاهدان پارچه ای و مراکشی بر حقیقت فرار او بودند. آنتونی چندین ساعت وحشت حاد و حیرت آور داشت.

البته در توجیه شیوه زندگی او در آنجا ابتدا بی معنی بودن زندگی بود. به عنوان دستیاران و وزرا، ورق‌ها و کارمندان، ساقی‌ها و نوکران این خان بزرگ، هزاران کتاب در قفسه‌هایش می‌درخشید، آپارتمانش بود و تمام پولی که قرار بود زمانی که پیرمرد بالای رودخانه خفه شود، متعلق به او بود. آخرین اخلاق او خوشبختانه از دنیایی مملو از تهدید اولین‌ها و حماقت جرالدین‌ها رهایی یافت.

در عوض باید از بی‌حرکتی گربه‌سان موری تقلید می‌کرد و با افتخار از خرد نهایی نسل‌های شمارش شده استفاده می‌کرد. بر خلاف این چیزها چیزی بود که مغز او مدام آن را تحلیل می کرد و به عنوان یک عقده خسته کننده با آن برخورد می کرد، اما اگرچه منطقاً کنار گذاشته شد و با شجاعت زیر پا گذاشته شد، اما او را از میان گل و لای نرم اواخر نوامبر به کتابخانه ای فرستاد که هیچ کدام از آنها وجود نداشت.

کتاب هایی که او بیشتر می خواست منصفانه است که آنتونی را تا آنجا که می تواند خودش را تحلیل کند، تحلیل کنیم. فراتر از آن، البته، یک فرض است. او در خود وحشت و تنهایی فزاینده ای یافت. فکر تنها غذا خوردن او را می ترساند. ترجیحاً اغلب با مردانی که از او متنفر بود شام می خورد. سفر، که زمانی او را مجذوب خود کرده بود، طولانی به نظر می رسید.

غیرقابل تحمل، یک تجارت رنگی بدون ماده، یک تعقیب و گریز خیالی پس از سایه رویای خود. او فکر کرد: اگر اساساً ضعیف هستم، به کار نیاز دارم، کار برای انجام دادن. او را نگران می کرد که فکر کند به هر حال او یک آدم متوسط ​​ساده است، نه با متانت موری و نه با اشتیاق دیک. چیزی نخواستن یک تراژدی به نظر می رسید – و با این حال او چیزی می خواست.

رنگ مرواریدی گرم است یا سرد : چیزی. او به سرعت می‌دانست که این چیست – راهی برای امید که او را به سوی آنچه که فکر می‌کرد یک پیری قریب‌الوقوع و شوم است هدایت کند. بعد از خوردن کوکتل و ناهار در باشگاه دانشگاه، آنتونی احساس بهتری داشت. او با دو مرد از کلاس خود در هاروارد برخورد کرده بود و بر خلاف سنگینی خاکستری مکالمه آنها، زندگی او رنگی به خود گرفت.

هر دوی آنها ازدواج کرده بودند: یکی وقت قهوه اش را صرف ترسیم یک ماجراجویی فوق العاده عروسی با لبخندهای آرام و قدردان دیگری کرد. او فکر کرد که هر دوی آنها آقای گیلبرت در جنین هستند. تعداد “بله”های آنها باید چهار برابر می شد.