رنگ موی نچرال دخترانه

رنگ موی نچرال دخترانه : پس این فرصت بزرگ او بود. او گفت: “شما می توانید مرغ سیاه را به دو شرط داشته باشید.” “آنها چه هستند؟” از آشپز پرسید. “یکی این است که پرندگان را نکشید. شرط دیگر این است که موقعیتی را برای من در خاندان پادشاه تضمین کنید.

مو : اما گونی خالی است! گیلیگرن اعتراض کرد. “اوه، نه، مقداری چاودار در آن وجود دارد.” “اما فقط تعداد انگشت شماری!” گیلیگرن وقتی دهان کیسه را باز کرد و به درون آن خیره شد گفت. کشاورز بدکار پاسخ داد: با این حال، این یک گونی چاودار است، و من نگفتم چه مقدار چاودار در گونی است که به شما می دهم. توی گونی!” و با آن اسب‌هایش را شلاق زد و گیلیگرن را در جاده ایستاد و گونی را در پایش گذاشت و تقریباً آماده گریه کردن در از دست دادنش بود. او با خود گفت: “شش پنی من تمام شده است.

رنگ موی نچرال دخترانه

رنگ موی نچرال دخترانه : گیلیگرن پاسخ داد: «این ایده خوبی است، پس اینجا شش پنس من است و حالا یک گونی چاودار را به من بدهید.» کشاورز شش پنی را با احتیاط در جیبش گذاشت و سپس دستش را زیر صندلی واگن درآورد و گونی را بیرون آورد و آن را جلوی پای پسر روی زمین انداخت. با خنده گفت: گونی چاودار تو هست.

و من در ازای آن چیزی جز یک مشت چاودار دریافت نکرده ام! چگونه می توانم با آن ثروت خود را به دست بیاورم؟” اما ناامید نشد، اما گونی را برداشت و در جاده خاکی به راهش ادامه داد. به زودی هوا برای سفر دورتر بسیار تاریک شد و گیلیگرن[۲۳] به علفزاری رفت و در آنجا روی علف های شیرین دراز کشید و گونی را در بالشی برای سرش غلتاند و آماده خواب شد.

چاودار داخل گونی اما سرش را آزار داد و نشست و در گونی را باز کرد. “چرا باید یک مشت چاودار نگه دارم؟” او فکر کرد: “این برای من هیچ ارزشی نخواهد داشت.” پس چاودار را روی زمین انداخت و دوباره گونی را برای بالش پیچاند و به زودی به خواب کامل فرو رفت. وقتی از خواب بیدار شد خورشید به شدت بر سرش می تابد و صدای توییتر و صدای جیر جیر پرندگان زیادی بر گوشش می نشیند.

رنگ موی نچرال دخترانه : گیلیگرن چشمانش را باز کرد و دسته بزرگی از پرندگان سیاه را دید که از چاوداری که او روی زمین پراکنده کرده بود تغذیه می کردند. بنابراین آنها در جشن خود قصد داشتند که اصلاً متوجه گیلیگرن نشدند. او با احتیاط گونی را باز کرد و دهانه آن را باز کرد و به سرعت آن را روی گله پرندگان سیاه انداخت. برخی فرار کردند و پرواز کردند، اما تعداد زیادی دستگیر شدند.

و گیلیگرن چشمش را به کیسه انداخت و متوجه شد که چهار و بیست نفر را اسیر کرده است. دهان گونی را با تکه ریسمانی که در جیبش بود بست و سپس گونی را روی شانه اش انداخت و دوباره سفر خود را به لندن آغاز کرد. او فکر کرد: «به هر حال، من مبادله خوبی انجام دادم، زیرا اگر بتوانم کسی را پیدا کنم که بخواهد آنها را بخرد، ارزش چهار و بیست پرنده سیاه بیشتر از یک مشت چاودار و شاید حتی بیش از یک پنس است.

او اکنون با سرعت به جلو رفت و حدود ظهر وارد شهر بزرگ لندن شد. گیلیگرن در خیابان ها سرگردان شد تا اینکه به کاخ پادشاه رسید، جایی که انبوهی از مردم و نگهبانان زیادی برای جلوگیری از ورود متجاوزان به دروازه ها وجود داشت. پسر که دید از جلو نمی تواند وارد شود، به سمت عقب قصر رفت و خود را نزدیک آشپزخانه سلطنتی دید.

جایی که آشپزها و دیگر خدمتکاران برای تسریع در آماده کردن شام پادشاه به اطراف هجوم آورده بودند. گیلیگرن روی سنگی نشست که می‌توانست آنها را تماشا کند، و با گذاشتن گونی جلوی پای او به زودی عمیقاً به این منظره عجیب علاقه مند شد. در حال حاضر یک خدمتکار در خانه شاه او را دید و به کنار او آمد. “اینجا چه میکنی؟” تقریباً پرسید.

رنگ موی نچرال دخترانه : گیلیگرن پاسخ داد: منتظر دیدن شاه هستم. خدمتکار گفت: “شاه! شاه هرگز به اینجا نمی آید.” “و ما اجازه نمی دهیم بیکارها در آشپزخانه سلطنتی باشند. پس فوراً برو وگرنه مجبور خواهم شد برای دستگیری تو یک نگهبان صدا کنم.” گیلیگرن مطیعانه برخاست و گونی اش را روی شانه اش انداخت. همانطور که او این کار را کرد، پرندگانی که در داخل بودند.

شروع به بال زدن کردند. “در گونی چه داری؟” از خادم پرسید. گیلیگرن پاسخ داد: پرندگان سیاه. “پرنده های سیاه!” بنده با تعجب تکرار کرد:[۲۵] “خب، واقعاً خیلی خوش شانس است. فوراً با من بیا!” بازوی پسر را گرفت و با عجله او را کشید تا وارد آشپزخانه بزرگ قصر شدند. “اینجا، آقای بیکر!” مرد با هیجان صدا زد: “من مرغ سیاه شما را پیدا کردم!” مردی چاق و چاق که وسط آشپزخانه ایستاده بود.

رنگ موی نچرال دخترانه : دستانش را روی هم بسته بود و چهره ای گرد و چربش را ناامید کرده بود، فوراً به طرفشان آمد و مشتاقانه پرسید: “پرنده های سیاه؟ مطمئنی می توانی آنها را بگیری؟” آنها قبلاً اینجا هستند؛ پسر یک کیسه پر از آنها دارد. آشپزی که کلاه مربعی شکلی که به شکل جعبه بود روی سرش بسته بود، گفت: “آنها را به من بدهید.” “با آنها چه می خواهید؟” گیلیگرن پرسید. آقای بیکر پاسخ داد.

من آنها را برای یک پای برای شام پادشاه می خواهم.” اعلیحضرت غذا را سفارش داد، و من در سراسر لندن برای پرندگان سیاه شکار کردم، اما نتوانستم آنها را پیدا کنم. اما اکنون که آنها را آورده ای، موقعیت آشپزی و شاید سرم را نیز حفظ کردی. گیلیگرن پاسخ داد: “اما قرار دادن پرندگان زیبا در یک پای ظالمانه است و من آنها را برای چنین هدفی به شما نخواهم داد.” “مزخرف!” آشپز پاسخ داد: “پادشاه آن را سفارش داده است.

رنگ موی نچرال دخترانه : او به این غذا بسیار علاقه دارد.” پسر گفت: “با این حال، شما نمی توانید آنها را داشته باشید.”[۲۶] با قاطعیت، “پرنده ها مال من هستند و من نمی خواهم آنها را بکشند.” “اما چه کار می توانم بکنم؟” آشپز با تعجب پرسید. “پادشاه یک پای مرغ سیاه سفارش داده است و پرندگان شما تنها پرنده های لندن هستند.” گیلیگرن برای لحظه‌ای عمیقاً فکر کرد و ایده بسیار خوبی را تصور کرد. اگر قرار بود شش پنس ثروت او را به دست آورد.