مدل مو با رنگ شکلاتی

مدل مو با رنگ شکلاتی : من هر شب کار را به خانه می‌آورم و همه پرده‌ها را پایین می‌کشیم و اگر کسی زنگ زد. زنگ در را پاسخ نمی دهیم.» جوری لبخند زد که انگار بازی جدیدی است که قرار است.

رنگ مو : او در همان لحظه خودش را با لب های نیمه باز مثل گل به سمت او کشید. در لبانش زمزمه کرد: بله. “همه زمان در جهان وجود دارد…” تمام وقت در جهان – زندگی او و او. اما برای یک لحظه در حالی که او را می بوسید، می دانست که اگرچه در ابدیت جستجو می کند، هرگز نمی تواند آن ساعت های از دست رفته آوریل را بازپس گیرد. حالا ممکن است او را ببندد تا ماهیچه های بازوانش گره بخورد.

مدل مو با رنگ شکلاتی

مدل مو با رنگ شکلاتی : خب، من به نیویورک سیم کشی کردم…” “و بنابراین،” او دوباره قطع کرد، “آنها سیم کشی کردند که شما باید شانسی را انتخاب کنید؟” “باید!” او در حالی که هنوز به عقب خم شده بود فریاد زد. “من مجبور بودم . زمانی برای از دست دادن وجود نداشت–” “یک دقیقه نیست؟” “یک دقیقه نیست.” او مکث کرد: «حتی وقتش نیست. “برای چی؟” “نگاه کن.” ناگهان سرش را به جلو خم کرد.

او چیزی مطلوب و نادر بود که او برایش جنگیده بود و خودش را ساخته بود – اما دیگر هرگز یک زمزمه نامحسوس در غروب یا در نسیم شب … خوب، بگذار بگذرد، او فکر کرد. فروردین تمام شد، فروردین تمام شد. همه نوع عشق در دنیا وجود دارد، اما هرگز عشق یکسان دوبار نیست. چهل گرچن چشمک می زند پیاده روها با برگ های شکننده خراشیده شده بود.

پسر بچه بد همسایه زبانش را به صندوق پستی آهنی فرو برد. برف قبل از شب حتما پاییز تمام شد. این، البته، پرسش زغال سنگ و پرسش کریسمس را مطرح کرد. اما راجر هالسی که در ایوان جلویی خود ایستاده بود، به آسمان مرده حومه شهر اطمینان داد که زمانی برای نگرانی در مورد آب و هوا ندارد. سپس با عجله خود را وارد خانه کرد و موضوع را در گرگ و میش سرد بست.

سالن تاریک بود، اما از بالا صدای همسرش و پرستار و نوزاد را در یکی از مکالمات پایان ناپذیرشان که عمدتاً شامل “نرو!” و “مراقب باش، ماکسی!” و “اوه، او می رود !” با تهدیدات وحشیانه و ضربات مبهم و صدای مکرر پاهای کوچک و جسورانه نقطه‌گذاری می‌شود. راجر چراغ سالن را روشن کرد و وارد اتاق نشیمن شد و چراغ ابریشمی قرمز را روشن کرد.

مدل مو با رنگ شکلاتی : پرتفولیوی برآمده‌اش را روی میز گذاشت و روی میز نشست و برای چند دقیقه صورت جوان و شدیدش را در دستش گذاشت و چشمانش را با دقت از نور سایه انداخت. بعد سیگاری روشن کرد، آن را له کرد و به سمت پله ها رفت و همسرش را صدا کرد. “گرچن!” “سلام عزیزم.” صدایش پر از خنده بود. “بیا ببین عزیزم.” آرام قسم خورد. او با صدای بلند گفت: “الان نمی توانم بچه را ببینم.” “تا کی” مکث اسرارآمیزی وجود داشت.

و سپس پی در پی «نباید» و «نگاه کن، ماکسی» ظاهراً به منظور جلوگیری از یک فاجعه در خطر بود. “تا کی” راجر با کمی عصبانیت تکرار کرد. “اوه، من بلافاصله پایین می آیم.” “چقدر زود؟” او فریاد زد. او هر روز در این ساعت در تطبیق صدایش از کلید اورژانس شهر با حالت عادی برای یک خانه نمونه مشکل داشت. اما امشب او عمدا بی حوصله بود. وقتی گرچن از پله‌ها دوان دوان پایین آمد.

تقریباً ناامید شد و گریه کرد: «چیه؟» با صدای نسبتا متعجب آنها بوسیدند – چند لحظه روی آن درنگ کردند. آنها سه سال ازدواج کرده بودند و خیلی بیشتر از آن چیزی که نشان می دهد عاشق بودند. به ندرت پیش می آمد که با آن نفرت خشونت آمیزی که فقط زوج های جوان قادر به انجام آن هستند از یکدیگر متنفر باشند، زیرا راجر هنوز فعالانه به زیبایی او حساس بود.

ناگهان گفت: بیا اینجا. “من می خواهم با شما صحبت کنم.” همسرش، دختری خوش رنگ و با موهای تیسیانی که مانند عروسک پارچه ای فرانسوی زنده بود، به دنبال او وارد اتاق نشیمن شد. “گوش کن، گرچن” – او در انتهای مبل نشست – “از امشب من می روم – چه خبر است؟” “هیچی. من فقط دنبال سیگار می گردم.

مدل مو با رنگ شکلاتی : ادامه بده.” با نفس نفس زدن به سمت مبل برگشت و در انتهای دیگر نشست. “گرچن-” دوباره حرفش را قطع کرد. دستش که کف دستش رو به بالا بود به سمتش دراز شده بود. “خب، آن چیست؟” وحشیانه پرسید. “مسابقات.” “چی؟” در بی حوصلگی او باورنکردنی به نظر می رسید که او باید کبریت بخواهد، اما او به طور خودکار در جیب خود غلت زد.

او زمزمه کرد: متشکرم. “من قصد نداشتم حرف شما را قطع کنم. ادامه دهید.” “گرچ–” خراش! مسابقه شعله ور شد. نگاهی پرتنش رد و بدل کردند. چشمان حنایی او این بار بی صدا عذرخواهی کرد و او خندید. به هر حال، او کاری بیشتر از روشن کردن یک سیگار نکرده بود. اما هنگامی که او در این حال و هوا بود کوچکترین اقدام مثبت او او را بیش از حد عصبانی می کرد.

او با صراحت گفت: «وقتی برای گوش دادن وقت داشتی، ممکن است علاقه داشته باشی در مورد سؤال فقیر با من بحث کنی.» “کدوم فقیرخونه؟” چشمانش گشاد شده بود، مبهوت. او مثل یک موش ساکت نشست. “این فقط برای این بود که توجه شما را جلب کنم. اما از امشب شروع می کنم که احتمالاً مهمترین شش هفته زندگی من خواهد بود.

شش هفته ای که تصمیم می گیرد برای همیشه در این فاسد بمانیم یا خیر. خانه‌ای کوچک در این شهر کوچک حومه‌ای پوسیده.» بی حوصلگی جایگزین زنگ هشدار در چشمان سیاه گرچن شد. او یک دختر جنوبی بود و هر سوالی که به پیشرفت در دنیا مربوط می شد همیشه برای او سردرد ایجاد می کرد. راجر اعلام کرد: شش ماه پیش شرکت لیتوگرافی نیویورک را ترک کردم و برای خودم وارد تجارت تبلیغاتی شدم.

مدل مو با رنگ شکلاتی : گرچن با عصبانیت حرفش را قطع کرد. “و اکنون به جای اطمینان از ششصد در ماه، با پانصد پرخطر زندگی می کنیم.” راجر با تندی گفت: «گرچن، اگر تا آنجا که می‌توانی به من ایمان داشته باشی، شش هفته دیگر ثروتمند می‌شویم. من اکنون این فرصت را دارم که برخی از بزرگترین حساب‌های موجود در کشور را دریافت کنم. ” او تردید کرد. و برای این شش هفته ما اصلاً بیرون نخواهیم رفت و هیچ‌کس اینجا نخواهیم داشت.