رنگ مو آمبره سبز

رنگ مو آمبره سبز : بنابراین به محض اینکه هیرندورپ جدید برای اشغال آماده شد، ژاکوب یک چاقوی بزرگ برداشت و هفده بریدگی در تیرک در را برید. “این برای چیست، یعقوب؟” از همسرش پرسید. آنها یادآور انگلیسی‌هایی هستند که من تیراندازی کرده‌ام.» او گفت: “خب، اگر بیشتر از این روینکس را نکشته بودم، از خودم خجالت می کشیدم.” بوئر گفت: “اوه، من در مبارزات باز بیشتر شلیک کردم.

رنگ مو : آنها را حساب نکردم، فقط فکر می کنم به اندازه ای لاغر شده ام که بتوانم پرچم سفید را گول بزنم.” اکنون ستوانی که یاکوب ون هیرن هنگام آوردن فنجان آب سرد برای او کشته بود، آنئورین جونز بود و او تنها پسر مادرش بود و او یک بیوه در شمال ولز بود. قلبش روی آنورین جا افتاده بود، تمام غرورش در او بود.

رنگ مو آمبره سبز

رنگ مو آمبره سبز : فراتر از او، او هیچ جاه طلبی نداشت. در مورد او تمام رشته های قلب او در هم تنیده بود. زندگی برای او هیچ جذابیتی جدا از او نداشت. هنگامی که خبر مرگ او به او رسید، بدون جزئیات، غم و اندوهی که تقریباً به ناامیدی می رسید گرفتار شد. شادی از زندگی اش ناپدید شد، نور از آسمان او. چشم انداز قبل از او خالی بود.

لینک مفید : آمبره

او در ناامیدی عمیق فرو رفت و از مرگ به عنوان پایانی بر یک زندگی بی هدف و ناامید استقبال می کرد. اما هنگامی که صلح به پایان رسید و برخی از رفقای آنئورین به خانه بازگشتند، داستان چگونگی مرگ او برای او فاش شد. سپس قلب مادر پرشور ولزی مانند یک ذغال زنده در سینه او شد. خشم ناتوانی علیه قاتلش او را درگیر کرد.

او نام مردی را که او را به قتل رسانده بود نمی دانست، اما بد فهمیده بود پسرش کجا افتاده است. اگر می‌دانست، اگر می‌توانست، به آفریقای جنوبی می‌رفت و از اینکه می‌توانست به قلب مردی که آنورین او را خائنانه به قتل رسانده بود، افتخار می‌کرد.

اما چگونه قرار بود او را شناسایی کنند؟ این واقعیت که او در انتقام مرگ او ناتوان بود برای او یک شکنجه بود. او نمی‌توانست بخوابد، نمی‌توانست غذا بخورد، می‌پیچید، ناله می‌کرد، انگشتانش را گاز می‌گرفت، از ناتوانی خود در اجرای عدالت در مورد قاتل می‌لرزید. شعله تب در گونه های توخالی اش روشن شد.

لب‌هایش خشک شد، زبانش خشک شد، چشم‌های تیره‌اش می‌درخشیدند انگار جرقه‌هایی از آتش خاموش نشدنی در آن‌ها شعله‌ور شده بود. او با دست‌های گره کرده نشسته بود و دندان‌ها را جلوی رنده مرده‌اش می‌گذاشت و رگ‌های بنفش در شقیقه‌هایش متورم و ضربان می‌شد.

اوه! اگر فقط نام مردی را می دانست که به آنورین او شلیک کرده بود! اوه! فقط اگر می توانست راهی برای جبران اشتباهی که انجام داده بود پیدا کند! اینها تنها افکار او بودند. و تنها قسمتی که در کتاب مقدس او می توانست بخواند.

و بارها و بارها آن را خواند، داستان بیوه بزرگ بود که به قاضی فریاد زد: “انتقام من را از دشمنم بگیر!” و چه کسی به دلیل درخواست مداوم او شنیده شد. به این ترتیب یک دو هفته گذشت. او به وضوح در حال تلف شدن بود، اما آتشی که در درون او بود، تنها بدنش را سوزاند زیرا قدرت بدنش از بین رفت.

سپس، به یکباره، ایده ای مانند یک شهاب در مغز او شلیک شد. او به یاد آورد که از چاه نفرین کننده سنت الیان در نزدیکی کولوین شنیده است. او این واقعیت را به یاد آورد که آخرین “کشیش چاه”، پیرمردی که به سختی زندگی کرده بود، و افرادی را به اسرار چاه سوق داده بود.

رنگ مو آمبره سبز : به دلیل به دست آوردن پول به بهانه های واهی نزد قضات آورده شده بود. به دروازه چستر فرستاده شد. و اینکه کشیش للانلیان یک لنگ را گرفته بود و دیواری را که چشمه را محصور کرده بود پاره کرده بود و آنچه در توانش بود انجام داده بود تا آن را خراب کند و یادآوری قدرت چاه را محو کند یا کارایی آن را خراب کند.

اما بهار همچنان جاری بود. آیا فضایل خود را از دست داده بود؟ آیا یک کشیش می‌توانست آن چیزی را که برای قرن‌ها بوده است، از بین ببرد؟ علاوه بر این، او به یاد آورد که نوه دختری “کشیش چاه” در آن زمان زندانی کارگاه در دنبیگ بود. آیا این امکان وجود نداشت که او آیین بهار سنت الیان را بداند؟ – آیا باید بتواند او را در آرزوی دلش یاری کند؟

خانم وینیفرد جونز در تلاش مصمم شد. او به کارگاه رفت و به دنبال زن، موجودی پیر و ناتوان، رفت و با او کنفرانسی داشت. زن را یافت، موجودی فقیر و ضعیف، که از صحبت کردن در مورد چاه بسیار خجالتی بود، بسیار تمایلی به اعتراف به وسعت دانش خود نداشت، بسیار می ترسید که اگر قضات و ارباب کارگاه او را مجازات کنند.

ربطی به چاه داشت. اما شدت خانم جونز، سرسختی او در پیگیری تحقیقاتش، و مهمتر از همه، هدیه نصف یک حاکم بر کف دستش، با وعده دیگری که اگر خانم وینیفرد را در پیگیری هدفش یاری کند، سرانجام بر ظلم هایش غلبه کرد و هر چه می دانست گفت. خانم گفت: «باید به سنت الیان سر بزنید.

خانم، وقتی ماه رو به زوال است، باید نام کسی را که آرزوی مرگش را دارید روی سنگریزه بنویسید و آن را در آب بیندازید و شصت را بخوانید. مزمور نهم.” بیوه اعتراض کرد: “اما من نام او را نمی دانم و هیچ وسیله ای برای کشف آن ندارم. می خواهم مردی را که پسرم را به قتل رساند.” پیرزن فکر کرد و بعد گفت: در این مورد فرق می‌کند.

در این شرایط راهی هست، قتل، پسرت بود؟ بله، او به طرز خائنانه ای مورد اصابت گلوله قرار گرفت. “پس باید پسرت را به نام بخوانی، همانطور که سنگریزه را رها کردی، و بگو: “بگذار از کتاب زندگان محو شود.

خدای من از دشمن من انتقام مرا بگیر.” و باید به ریختن سنگریزه ها ادامه دهی و همان دعا را بخوانی تا ببینی که آب چشمه مثل جوهر سیاه می جوشد، آنگاه می دانی که دعای تو مستجاب شده و نفرین شده است. وینیفرد جونز با خوشحالی رفت. او منتظر ماند تا ماه تغییر کند و سپس به سمت چشمه رفت. نزدیک پرچین بود.

درختانی در کنار آن وجود داشت. ظاهراً سال‌ها ناخواسته بود. اما همچنان جریان داشت. در اطراف آن چند سنگ پراکنده بود که زمانی مرزها را تشکیل داده بودند.

رنگ مو آمبره سبز : او به او نگاه کرد. کسی کنارش نبود خورشید در حال کاهش بود و به زودی غروب می کرد. او روی آب خم شد – کاملاً شفاف بود. او یک لپه سنگ گرد جمع کرده بود.