رنگ مو امبره معکوس

رنگ مو امبره معکوس : من دوست دارم این کار را انجام دهم.” و سپس هوراس با یک پاس تقلبی بیرون آمد . او به اختصار گفت: “من باید فکر کنم که شما از آن متنفر هستید.” “افراد پشت سر من در مورد سینه شما اظهار نظر می کردند.” مارسیا قرمز آتشین سرخ شد. او به سرعت گفت: “من نمی توانم این کار را انجام دهم.” “رقص برای من فقط نوعی شیرین کاری آکروباتیک است.

رنگ مو : پروردگارا، انجام آن به اندازه کافی سخت است! من هر شب یک ساعت کتانی به شانه هایم می مالم.” “آیا در حالی که روی صحنه هستید، لذت می برید؟” “اوه-هه-مطمئنا! من عادت کردم که مردم به من نگاه کنند، عمر، و این را دوست دارم.” “هوم!” هوراس در اتاق مطالعه قهوه ای رنگ فرو رفت. “تزیینات برزیلی چطوره؟” “هوم!” هوراس تکرار کرد و بعد از مکثی گفت: نمایشنامه از اینجا به کجا می رود؟ “نیویورک.” “برای چه مدت؟” “همه چیز بستگی دارد.

رنگ مو امبره معکوس

رنگ مو امبره معکوس : زمستان – شاید.” “اوه!” “بیا تا به من نگاه کنی، عمر، یا تو راضی نیستی؟ اینجا آنقدرها که در اتاقت بود خوب نیست؟ کاش الان آنجا بودیم.” هوراس با نگاهی عصبی به اطرافش اعتراف کرد: “در این مکان احساس احمقانه ای دارم.” “خیلی بد! ما خیلی خوب با هم کنار آمدیم.” در این حالت او ناگهان چنان غمگین به نظر رسید که لحن او تغییر کرد و دستش را دراز کرد.

لینک مفید : آمبره

سپس نیم ساعت بعد، اعجوبه در گریل تافت روبروی موهایی که به دلیل رنگدانه طبیعی زرد شده بود، نشسته بود، چیز عجیبی می گفت. “آیا باید آن رقص را در آخرین عمل انجام دهید؟” او با جدیت می‌پرسید: «یعنی اگر از انجام آن امتناع می‌کردی، تو را اخراج می‌کردند؟» مارسیا پوزخندی زد. “انجام آن سرگرم کننده است.

تا حالا شده یه بازیگر زن رو برای شام بیرون ببری؟” هوراس با بدبختی گفت: “نه، و دیگر هرگز نخواهم کرد. نمی دانم چرا امشب آمدم. اینجا زیر این همه نور و با این همه مردمی که می خندند و پچ پچ می کنند، احساس می کنم کاملاً از حوزه خودم خارج شده ام.

نمی دانم در مورد چه چیزی با شما صحبت کنم.” “ما در مورد من صحبت می کنیم. ما آخرین بار در مورد شما صحبت کردیم.” “خیلی خوب.” “خب، اسم من واقعا میدو است، اما نام کوچک من مارسیا نیست – ورونیکا است. من نوزده ساله هستم. سوال – دختر چگونه توانست به چراغ های پا بپرد؟ پاسخ – او در پاسائیک، نیوجرسی به دنیا آمد.

و تا یک سال پیش با هل دادن در چایخانه مارسل در ترنتون حق نفس کشیدن را به دست آورد.او با مردی به نام رابینز، خواننده کاباره ترنت هاوس شروع به رفتن کرد و او را مجبور کرد که آهنگ و رقصی را امتحان کند. یک روز عصر با او، در یک ماه ما هر شب اتاق شام را پر می‌کردیم.

سپس با نامه‌های ملاقات با دوستم به ضخامت یک پشته دستمال به نیویورک رفتیم. “در عرض دو روز در کار پیدا کردیم، و من از بچه ای در یاد گرفتم که شیمینگ کنم. ما شش ماه در ماندیم تا اینکه یک شب پیتر بویس وندل، ستون نویس، نان تست شیر ​​خود را در آنجا خورد.

صبح شعری در مورد مارسیا شگفت انگیز در روزنامه او منتشر شد و در عرض دو روز سه پیشنهاد و فرصتی در داشتم. برای وندل نامه تشکری نوشتم و او آن را در ستون خود چاپ کرد – گفت که سبک مانند کارلایل بود، فقط ناهموارتر بود و باید رقصیدن را رها کنم و ادبیات آمریکای شمالی را بنویسم.

این باعث شد که من یک کوپلا پیشنهادات وودویلی بیشتری داشته باشم و فرصتی برای حضور در یک نمایش معمولی داشته باشم. ” وقتی کارش تمام شد، لحظه‌ای در سکوت نشستند، آخرین اسکله‌های یک خرگوش ولزی را روی چنگال‌اش کشید و منتظر بود تا او صحبت کند. ناگهان گفت: بیا از اینجا برویم.

رنگ مو امبره معکوس : چشمان مارسیا سفت شد. “ایده چیست؟ آیا من شما را بیمار می کنم؟” “نه، اما من اینجا را دوست ندارم. من دوست ندارم اینجا با شما بنشینم.” مارسیا بدون حرف دیگری به پیشخدمت اشاره کرد. “چک چیست؟” او به سرعت خواستار “بخش من – خرگوش و آلو زنجبیل.” هوراس در حالی که پیشخدمت آن را فهمیده بود، بی‌پروا تماشا کرد.

او شروع کرد: «اینجا را ببینید، من قصد داشتم هزینه شما را هم بپردازم. شما مهمان من هستید. مارسیا با آهی نیمه از روی میز بلند شد و از اتاق رفت. هوراس در حالی که حیرت زده صورتش سند بود، اسکناس را گذاشت و به دنبال او رفت، از پله ها بالا رفت و وارد لابی شد. جلوی آسانسور از او سبقت گرفت و با هم روبرو شدند.

او تکرار کرد: «اینجا را ببینید، شما مهمان من هستید، آیا چیزی گفته ام که شما را ناراحت کنم؟» بعد از یک لحظه تعجب، چشمان مارسیا نرم شد. “تو یه آدم بی ادبی!” آهسته گفت “آیا نمی دانی که بی ادبی؟” هوراس با صراحتی که به نظرش کاملا خلع سلاح می‌کرد گفت: «نمی‌توانم جلوی آن را بگیرم. “میدونی که دوستت دارم.” گفتی که دوست نداری با من باشی. “من آن را دوست نداشتم.” “چرا که نه؟” آتش ناگهان از جنگل های خاکستری چشمانش شعله ور شد. “چون من این کار را نکردم. عادت کرده ام دوستت داشته باشم.

دو روز است که به چیز دیگری فکر نمی کنم.” “خب، اگر تو…” او حرفش را قطع کرد: یک دقیقه صبر کن. “من چیزی برای گفتن دارم. این این است: شش هفته دیگر من هجده ساله می شوم. وقتی هجده ساله شدم برای دیدن شما به نیویورک می آیم.

آیا جایی در نیویورک وجود دارد که در آن می‌توانیم برویم و افراد زیادی در اتاق نباشند؟» “مطمئن!” مارسیا لبخند زد. می‌توانی به «پارتمان» من بیای.

اگر می‌خواهی روی کاناپه بخواب. او کوتاه گفت: “من نمی توانم روی کاناپه ها بخوابم.” “اما من می خواهم با شما صحبت کنم.” مارسیا تکرار کرد: “چرا، مطمئنا، در “پارتمان” من. هوراس در هیجان دست هایش را در جیب هایش گذاشت. “بسیار خوب – فقط برای اینکه بتوانم شما را تنها ببینم.

رنگ مو امبره معکوس : می خواهم همانطور که در اتاق من صحبت می کردیم با شما صحبت کنم.” مارسیا با خنده فریاد زد: «عزیزم پسر، می‌خواهی مرا ببوسی؟» هوراس تقریباً فریاد زد: “بله.” “اگه بخوای میبوسمت.” مرد آسانسور با سرزنش به آنها نگاه می کرد.

مارسیا به سمت در رنده شده کنار رفت. او گفت: «من برایت کارت پستال می‌گذارم. چشمان هوراس کاملاً وحشی بود. “یک کارت پستال برای من بفرست!