رنگ مو آمبره کهکشانی

رنگ مو آمبره کهکشانی : سپس من می گویم: “گران است؟ من باید بگو نه! و ما به فروشگاه می‌رفتیم و خیلی زود پلاتینیوم روی مچ دستت می‌درخشید.” “این خیلی خوب و مبتذل به نظر می رسد – و سرگرم کننده است. اینطور نیست؟” آردیتا زمزمه کرد. “مگه نه؟ نمی بینی که ما دور و بر می گردیم.

رنگ مو : پول هایمان را راست و چپ خرج می کنیم و پسران زنگوله و پیشخدمت او را می پرستند؟ آه، خوشا به حال ثروتمندان ساده که وارث زمین هستند!” من صادقانه می گویم ای کاش اینطور بودیم.» به آرامی گفت: «دوستت دارم، آردیتا». چهره او برای لحظه ای حالت کودکانه خود را از دست داد و به طرز عجیبی گور شد.

رنگ مو آمبره کهکشانی

رنگ مو آمبره کهکشانی : او گفت: “بیشتر از هر مردی که دیده ام، دوست دارم با تو باشم. و از قیافه و موهای تیره و تیره ات و وقتی که به ساحل می آییم از کنار ریل عبور می کنی خوشم می آید. در واقع، کرتیس کارلایل، من همه کارهایی را که وقتی کاملا طبیعی انجام می‌دهی دوست دارم. فکر می‌کنم تو عصبی شده‌ای و می‌دانی که من در مورد آن چه احساسی دارم.

لینک مفید : آمبره

نگاه کردن چشمانت به چیزها. اگر فقط چیزهایی می‌خواستی! آیا نمی‌بینی؟ من می دانم، مانند دخترانی که به ویترین جواهر فروشی ها خیره می شوند. “بله—و می خواهید ساعت مستطیلی بزرگی را که پلاتینیوم است و دور لبه آن الماس است. فقط شما تصمیم می گیرید که خیلی گران باشد و یکی از طلای سفید را به قیمت صد دلار انتخاب کنید.

ناگهان به تو می گویم که تو فقط یک پسر ایده آل گرا بودی که در سرش چرندیات کاست زیادی در سر داشت. شاید اگر من فقط کمی بزرگتر و کمی حوصله ام بیشتر می شد با تو می رفتم. همانطور که هست، فکر می کنم من برمی گردم و با آن مرد دیگر ازدواج می کنم.

در آن سوی دریاچه نقره ای، چهره های سیاه پوستان مانند آکروبات هایی در زیر نور مهتاب می پیچیدند و می پیچیدند که برای مدت طولانی غیرفعال بوده اند، باید از نیروی مازاد محض از تکه های خود عبور کنند. آن‌ها در یک رشته راهپیمایی می‌کردند، در دایره‌های متحدالمرکز می‌بافند، حالا با سرهایشان به عقب پرتاب شده‌اند.

حالا مثل حیوانات لوله‌کشی روی ابزارشان خم شده‌اند. و از ترومبون و ساکسافون بی وقفه ملودی آمیخته ای ناله می کرد، گاهی مضحک و شادی آور، گاهی دلهره آور و غم انگیز مانند رقص مرگ از دل کنگو. آردیتا فریاد زد: بیا برقصیم. “من نمی توانم با آن جاز عالی که در جریان است آرام بنشینم.” دست او را گرفت و او را به داخل یک خاک شنی سخت برد.

که ماه با شکوه و عظمت آن را پر کرده بود. آنها مانند پروانه های در حال حرکت در زیر نور سرشار مه آلود شناور شدند، و همانطور که سمفونی خارق العاده گریه می کرد و شادی می کرد و متزلزل می شد و ناامید می شد، آخرین حس آردیتا از واقعیت از بین رفت و او تخیل خود را به رایحه های تابستانی رویایی گل های استوایی و فضاهای ستاره ای بی نهایت رها کرد.

بالای سرش، احساس می کرد که اگر چشمانش را باز کند، می تواند خود را در حال رقصیدن با یک روح در سرزمینی بیابد که توسط خیالات خودش ساخته شده است. او زمزمه کرد: “این چیزی است که من باید آن را یک رقص خصوصی انحصاری بنامم.” “من کاملاً عصبانی هستم – اما به طرز لذت بخشی دیوانه!” ما طلسم شده‌ایم.

سایه‌های نسل‌های بی‌شمار آدم‌خوارها ما را از بالا در کنار صخره تماشا می‌کنند.» و شرط می بندم که زنان آدم خوار می گویند که ما خیلی نزدیک می رقصیم و اینکه بی حیا آمدم بدون حلقه بینی ام. هر دو آهسته خندیدند – و سپس خنده‌هایشان از بین رفت، چون در آن سوی دریاچه صدای ترومبون‌ها را شنیدند که در وسط یک بار ایستادند.

رنگ مو آمبره کهکشانی : و ساکسیفون‌ها ناله‌ای مبهوت‌آمیز دادند و خاموش شدند. “موضوع چیه؟” به نام کارلایل پس از لحظه ای سکوت، آنها چهره تیره مردی را که در حال دویدن، دریاچه نقره ای را دور می زد، نشان دادند. وقتی نزدیکتر شد دیدند که بیب در حالت هیجانی غیرعادی است.

او جلوی آنها جمع شد و در نفس نفس اخبارش را بیرون داد. “کشتی حدود نیم مایل سوه. موسی، او مراقب بود، او می گوید نگاه کنید اگر او انجام شده است.

یک کشتی – چه نوع کشتی؟” کارلایل با نگرانی خواست. ناراحتی در صدایش بود و قلب آردیتا ناگهان آچاری داد که تمام صورتش را ناگهان افتاد. او می‌گوید که نمی‌دانم، نه. “آیا آنها در حال فرود قایق هستند؟” “نه، نه.” کارلایل گفت: ما بالا می رویم. آنها در سکوت از تپه بالا رفتند.

دست آردیتا همچنان در دستان کارلایل قرار داشت، همانطور که وقتی رقصشان تمام شد. او احساس می‌کرد که گهگاهی عصبی می‌چسبد، گویی از تماس بی‌خبر است، اما با اینکه او را آزار می‌داد، تلاشی برای حذف آن نکرد. به نظر می‌رسید که یک ساعت قبل از رسیدن به قله و با احتیاط در سراسر فلات شبح‌شده تا لبه صخره بالا می‌رفتند.

پس از یک نگاه کوتاه، کارلایل ناخواسته گریه کوچکی سر داد. این یک قایق درآمد بود که تفنگ های شش اینچی در جلو و عقب نصب شده بود. “آنها می دانند!” با نفس کوتاهی گفت آنها می دانند! آنها مسیر را در جایی برداشتند. “مطمئنید که آنها از کانال اطلاع دارند؟ آنها ممکن است فقط صبح ایستاده باشند تا به جزیره نگاه کنند.

از جایی که هستند نمی توانند دهانه صخره را ببینند.” او ناامیدانه گفت: “آنها می توانند با عینک های صحرایی.” به ساعت مچیش نگاه کرد. “الان نزدیک به دو ساعت است. آنها تا سحر کاری انجام نخواهند داد، این مسلم است. البته همیشه این احتمال وجود دارد که آنها منتظر یک کشتی دیگر باشند.

تا به آن بپیوندند یا برای یک ذغال سنگ.” “فکر می کنم ممکن است همین جا بمانیم.” ساعت گذشت و آنها در کنار هم دراز کشیدند، خیلی ساکت، چانه‌هایشان را مثل بچه‌های رویا در دست داشتند. در پشت آن‌ها سیاه‌پوستان، صبور، تسلیم‌شده، راضی، چمباتمه زده بودند و هرازگاهی با خروپف‌های بلند اعلام می‌کردند.

که حتی وجود خطر هم نمی‌تواند ولع تسخیرناپذیر آفریقایی‌شان را برای خواب فروکش کند. درست قبل از ساعت پنج بیب به کارلایل نزدیک شد. او گفت که روی نارسیسوس نیم دوجین تفنگ وجود داشت. آیا تصمیم گرفته شده بود که هیچ مقاومتی انجام نشود؟ او فکر کرد که اگر آنها برنامه‌ای داشته باشند.

رنگ مو آمبره کهکشانی : ممکن است یک مبارزه بسیار خوب انجام شود. کارلایل خندید و سرش را تکان داد. “این یک ارتش اسپیک نیست، عزیزم. این یک قایق درآمدی است.