لایت مو با کلاه بهتره یا فویل

لایت مو با کلاه بهتره یا فویل : در رنسانس و باشگاه آلمانی او همیشه کمی مست بود، پول زیادی برای زنان خرج می‌کرد، با حوصله تمام حقه‌های آنها را تحمل می‌کرد – مثلاً وقتی واندا آبجو را روی سرش می‌ریخت، فقط لبخند می‌زد و تکان می‌داد.

رنگ مو : به نظر می رسد من یک شرور و قاتل هستم، من تو و بچه ها را خراب کردم. همه شما ناراضی هستید و فقط من به شدت خوشحالم! ، خیلی خوشحالم!” “نمی‌فهمم، نیکولای! چیست؟” بیلیایف با اشاره به آلیوشا گفت: “فقط به این آقا جوان گوش کن.” آلیوشا سرخ شد، سپس ناگهان رنگ پرید و تمام صورتش از ترس پیچ خورد.

لایت مو با کلاه بهتره یا فویل

لایت مو با کلاه بهتره یا فویل : با صدای بلند زمزمه کرد: نیکولای ایلیچ. “شس!” اولگا ایوانونا با تعجب به آلیوشا، بیلیایف و سپس دوباره به آلیوشا نگاه کرد. بیلیایف ادامه داد: “اگر می خواهی از او بپرس.” “پلاگیای احمق تو، آنها را به شیرینی فروشی ها می برد و با پدر عزیزشان ملاقات می کند. اما موضوع این نیست. نکته این است که پدر عزیز شهید است و من یک قاتل، من هستم.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

رذلی که زندگی هر دوی شما را شکست…” “نیکلای ایلیچ!” آلیوشا ناله کرد. “شما حرف افتخار خود را دادید!” “آه، مرا تنها بگذار!” بیلیایف دستش را تکان داد. “این چیزی مهمتر از هر حرف افتخاری است. نفاق من را شوریده است، دروغ!” اولگا ایوانونا زمزمه کرد: “نمی‌فهمم” و اشک در چشمانش برق زد. “به من بگو لیولکا” – او رو به پسرش کرد، “پدرت را می بینی؟” آلیوشا نشنید و با وحشت به بیلیایف نگاه کرد.

مادر گفت: غیرممکن است. “من میرم و از میپرسم.” اولگا ایوانونا بیرون رفت. آلیوشا با لرزش گفت: “اما، اما تو به من قول افتخار دادی.” بیلیایف دستش را برای او تکان داد و بالا و پایین راه رفت. غرق توهینش شده بود و حالا مثل قبل متوجه حضور پسر نمی شد. او که یک مرد بزرگ و جدی بود، هیچ ربطی به پسرها نداشت.

و آلیوشا در گوشه ای نشست و با وحشت به سونیا گفت که چگونه او را فریب داده اند. لرزید، لکنت زبان زد، گریست. این اولین بار در زندگی اش بود که تقریباً رو در رو با یک دروغ مواجه می شد. او قبلاً نمی دانست که در این دنیا به جز گلابی شیرین و کیک و ساعت های گران قیمت، چیزهای دیگری وجود دارد که در زبان کودکانه نامی ندارد.

یک دوست جنتلمن وقتی از بیمارستان بیرون آمد، وندای جذاب، یا به قول پاسپورتش، «بانو شهروند محترم نستاسیا کاناوکینا»، خود را در موقعیتی یافت که قبلاً هرگز در آن نبوده بود: بدون سقف و بدون پسر. چه باید کرد؟ اول از همه، او برای گرو گذاشتن انگشتر فیروزه اش، تنها جواهراتش، به رهنی رفت.

آنها یک روبل برای حلقه به او دادند … اما با یک روبل چه چیزی می توان خرید؟ برای این کار نمی‌توانید یک ژاکت کوتاه ، یک کلاه مفصل، یا یک جفت کفش قهوه‌ای بخرید. اما بدون این چیزها او احساس برهنگی می کرد. او احساس می‌کرد که نه تنها مردم، بلکه حتی اسب‌ها و سگ‌ها به او خیره شده‌اند و به صافی لباس‌هایش می‌خندند.

و تنها فکرش به لباسش بود. اصلاً برایش مهم نبود که چه می خورد یا کجا می خوابد. او فکر کرد: “فقط اگر قرار بود با یک دوست جنتلمن ملاقات کنم…” “من می توانستم مقداری پول بگیرم … هیچ کس “نه” نمی گفت، زیرا ….” اما او با هیچ دوست جنتلمنی برخورد نکرد. پیدا کردن آنها در شب های رنسانس آسان است.

اما آنها به او اجازه نمی دادند با آن لباس ساده و بدون کلاه به رنسانس برود. چه باید کرد؟ واندا پس از مدتها ناراحتی، مضطرب و خسته از راه رفتن، نشستن و فکر کردن، تصمیم خود را گرفت که آخرین کارت خود را بازی کند: مستقیماً به اتاق یکی از دوستان جنتلمن برود و از او پول بخواهد. “اما من پیش چه کسی بروم؟” او تأمل کرد. “نمیتونم برم پیش میشا… اون یه خانواده داره.

لایت مو با کلاه بهتره یا فویل : پیرمرد زنجبیلی تو دفترش هست…” واندا به یاد فینکل، دندانپزشک، یهودی مسلمان شده افتاد که سه ماه پیش به او دستبند داد. یک بار در باشگاه آلمانی یک لیوان آبجو روی سر او ریخت. او به شدت خوشحال بود که به فینکل فکر کرده بود. او در راه به سمت او فکر کرد: “اگر فقط او را در … پیدا کنم، مطمئناً به من می دهد.” “و اگر او نخواست.

من همه چیز را آنجا خواهم شکست.” او برنامه خود را از قبل آماده کرده بود. به در دندانپزشک نزدیک شد. از پله‌ها بالا می‌رفت، با خنده، به اتاق شخصی‌اش پرواز می‌کرد و بیست و پنج روبل می‌خواست… اما وقتی زنگوله را گرفت، نقشه از سرش بیرون رفت. واندا ناگهان شروع به ترس و هیجان کرد، چیزی که قبلاً برای او اتفاق نیفتاده بود.

او هرگز چیزی جز جسور و مستقل در جمع مستی نبود. اما اکنون، با پوشیدن لباس های معمولی، و درست مانند هر فرد معمولی که التماس می کند، احساس ترسو و فروتنی می کرد. او فکر کرد: “شاید او مرا فراموش کرده است…” او جرأت نداشت زنگ را بکشد. “و چگونه می توانم با چنین لباسی به سمت او بروم؟ انگار یک فقیر هستم یا یک جهنم محترم…” زنگ را بی اراده به صدا درآورد.

پشت در پله هایی بود. باربر بود. “آیا دکتر در خانه است؟” او پرسید. حالا اگر باربر می گفت “نه” خیلی خوشحال می شد، اما به جای پاسخ، او را به سالن نشان داد و ژاکت او را گرفت. پله‌ها به نظرش مجلل و باشکوه می‌آمدند، اما چیزی که او قبل از هر چیز متوجه شد، آینه‌ای بزرگ بود که در آن موجودی ژنده‌پوش بدون کلاه پیچیده، بدون ژاکت شیک و بدون یک جفت کفش قهوه‌ای را دید.

و واندا برایش عجیب بود که حالا که بد لباس پوشیده بود و بیشتر شبیه یک خیاط یا لباسشویی بود، برای اولین بار احساس شرمندگی کرد و دیگر هیچ اطمینان یا جسارتی برایش باقی نمانده بود. در افکارش به جای واندا که استفاده می کرد، شروع کرد به نام نستیا کاناوکینا. “این راه لطفا!” خدمتکار گفت و او را به اتاق خصوصی هدایت کرد. “دکتر فوراً اینجاست… لطفاً بنشینید.” واندا روی صندلی راحتی افتاد.

لایت مو با کلاه بهتره یا فویل : او فکر کرد: “من می گویم: “به من قرض بده…” “این کار درستی است، زیرا ما با هم آشنا هستیم. اما خدمتکار باید از اتاق بیرون برود … جلوی خدمتکار ناجور است … او آنجا ایستاده است؟” بعد از پنج دقیقه در باز شد و فینکل وارد شد – یک یهودی قدبلند، قدبلند، تازه مسلمان، با گونه های چاق و چشمان عینکی. گونه‌ها، چشم‌ها، شکم، باسن‌های گوشتی‌اش – همه پر، دافعه‌کننده و درشت بودند!