رنگ مو تنباکویی روی دکلره

رنگ مو تنباکویی روی دکلره : برابری کامل میان افراد تشکیل دهنده قبایل باید برای مدت طولانی تمدن آنها را به تعویق بیاندازد. همانطور که می‌بینیم آن حیواناتی که غریزه‌شان آنها را مجبور می‌کند در جامعه زندگی کنند و از یک رئیس اطاعت کنند.

رنگ مو : به نفع دیدن این وحشی ها سرگرم شدم. در حالی که در قایق ها از صدای صدای آنها متنفر بودم، آنقدر برای ما دردسر ایجاد کردند. اولین و آخرین کلمه بود. وقتی که وارد یک یارو کوچک ساکت شدیم، به اطراف نگاه کردیم و فکر کردیم از یک خلوت عبور کنیم شب، کلمه نفرت انگیز از گوشه ای غم انگیز به گوش می رسد، و سپس دود سیگنال کوچک برای پخش اخبار دور و دراز خم شده است.

رنگ مو تنباکویی روی دکلره

رنگ مو تنباکویی روی دکلره : وقتی جایی را ترک می‌کنیم به یکدیگر می‌گوییم: “آسمان را شکر، ما بالاخره این بدبختان را انصافاً ترک کردیم!” هنگامی که یک هالو ضعیف دیگر از صدایی قدرتمند، که در فاصله ای شگفت انگیز شنیده می شد، به گوش ما می رسید، و به وضوح می توانستیم تشخیص دهیم اما در حال حاضر، هر چه بیشتر بهتر است. و کار بسیار شادی بود. هر دو طرف می خندند، تعجب می کنند.

به هم می خندند. ما به آنها ترحم می کنیم که به ما ماهی و خرچنگ خوب برای ژنده پوشان و غیره می دهند. آنها شانس یافتن افرادی را به قدری احمق می بینند که چنین زیور آلات باشکوهی را با یک شام خوب عوض می کنند. دیدن لبخند نابسامان رضایتی که با آن یک زن جوان با صورت سیاه رنگ شده بود و چندین تکه پارچه قرمز رنگ را دور سرش بسته بود بسیار سرگرم کننده بود.

شوهرش که از امتیاز جهانی داشتن دو همسر در این کشور برخوردار بود، آشکارا به این همه توجه به همسر جوانش حسادت کرد. و پس از مشورت با زیبایی های برهنه اش، توسط آنها پارو زدند. برخی از فوگی ها به وضوح نشان دادند که تصور منصفانه ای از مبادله دارند. من به یک مرد یک میخ بزرگ (ارزشمندترین هدیه) دادم بدون اینکه هیچ نشانه ای برای بازگشت نشان دهم.

اما او فوراً دو ماهی را برداشت و آنها را بر نوک نیزه خود گذاشت. اگر هدیه ای برای یک قایق رانی طراحی می شد و نزدیک دیگری می افتاد، همیشه به صاحب حق می داد. پسر Fuegian، که آقای Low در هیئت مدیره بود، با وارد شدن به خشن ترین شور و شوق، نشان داد که او کاملاً سرزنش دروغگو خوانده شدن را درک می کند، که در حقیقت او بود.

ما این بار، مانند هر موقعیت قبلی، از توجه اندک، یا بهتر است بگوییم هیچ چیز، بسیار شگفت زده شدیم، که از چیزهای زیادی گرفته شده بود، استفاده از آنها باید برای بومیان مشهود باشد. شرایط ساده – مانند زیبایی پارچه قرمز مایل به قرمز یا مهره‌های آبی، نبود زنان، مراقبت ما در شستن خود – بسیار بیشتر از هر شیء بزرگ یا پیچیده‌ای مانند کشتی ما، تحسین آنها را برانگیخت.

بوگنویل در مورد این افراد به خوبی اظهار داشته است که آنها با “سرآشپزان صنعت انسانی، لنگر انداختیم، اما ما روحی در آنجا ندیدیم. ما از این نگران بودیم، زیرا بومیان پونسونبی ساند با حرکات نشان دادند که درگیری در جریان بوده است. و ما پس از آن شنیدیم که مردان مخوف اوئنس نزول کرده اند. به زودی یک قایق رانی با پرچم کوچکی در اهتزاز دیده شد.

رنگ مو تنباکویی روی دکلره : که در حال نزدیک شدن بود و یکی از مردان در آن رنگ را از روی صورتش می شست. این مرد جیمی بیچاره بود، حالا یک وحشی لاغر و بی حال، با موهای بلند و نامرتب و برهنه، به جز کمی پتو دور کمرش. ما او را نشناختیم تا اینکه به ما نزدیک شد، زیرا از خود خجالت کشید و پشت به کشتی کرد. ما او را چاق، چاق، تمیز و خوش لباس رها کرده بودیم.

هرگز تغییری به این کامل و دردناک ندیده بودم. با این حال، به محض اینکه لباس پوشید، و اولین سر و صدا تمام شد، همه چیز ظاهر خوبی داشت. او با کاپیتان فیتز روی ناهار خورد و شامش را مثل سابق مرتب خورد. او به ما گفت که «بیش از حد» (به معنای کافی) برای خوردن دارد، سرد نیست، روابطش با افراد بسیار خوبی است و نمی‌خواهد به انگلیس برگردد.

عصر متوجه شدیم که علت این تغییر بزرگ در احساسات جمی، در آمدن همسر جوان و خوش تیپ او بود. او با احساس خوب همیشگی خود، دو پوست سمور زیبا برای دو تن از بهترین دوستانش و تعدادی سر نیزه و تیرهایی که با دستان خود ساخته بود برای کاپیتان آورد. می گفت برای خودش قایقرانی ساخته و به خود می بالید که می تواند کمی از زبان خودش صحبت کند!

اما این یک واقعیت منحصر به فرد است که به نظر می رسد او به همه قبیله خود مقداری انگلیسی یاد داده است: پیرمردی خود به خود اعلام کرد “همسر جمی باتن”. جمی تمام دارایی خود را از دست داده بود. او به ما گفت که یورک مینستر یک قایق رانی بزرگ ساخته بود، و به همراه همسرش فوجیا، [۳] چندین ماه از رفتن به کشور خود گذشته بود و با یک اقدام شرورانه کامل خداحافظی کرده بودند.

او جمی و مادرش را متقاعد کرد که با او بیایند، و سپس در راه شبانه آنها را ترک کرد و تمام اموالشان را به سرقت برد. [۳] کاپیتان سولیوان، که از زمان سفر خود در بیگل ، در بررسی جزایر فالکلند به کار مشغول بوده است، در (۱۸۴۲؟) از یک دریادار شنید که وقتی در قسمت غربی تنگه ماژلان بوده است، از حضور زنی بومی که می توانست انگلیسی صحبت کند، شگفت زده شد. بدون شک این سبد بود.

او چند روز در کشتی زندگی کرد (می ترسم این اصطلاح احتمالاً تفسیری دوگانه داشته باشد). جمی در ساحل بخوابد و صبح برگشت و تا وزن کشتی در کشتی ماند و این باعث ترس همسرش شد و به شدت به گریه ادامه داد تا اینکه کشتی گرفت. به قایق رانی خود او با اموال ارزشمند بازگشت. هر روحی که در کشتی بود از صمیم قلب متاسف بود.

رنگ مو تنباکویی روی دکلره : که برای آخرین بار با او دست داد. من اکنون شک ندارم که او به همان اندازه خوشحال خواهد بود، شاید خوشحالتر از زمانی که هرگز کشورش را ترک نمی کرد. هر کس باید صمیمانه امیدوار باشد که امید نجیب کاپیتان فیتز روی، به خاطر فداکاری های سخاوتمندانه زیادی که برای این فوجی ها انجام داد، توسط یک ملوان غرق شده.

که توسط نوادگان جیمی باتن و قبیله اش محافظت می شود، برآورده شود! هنگامی که جیمی به ساحل رسید، آتش علامتی روشن کرد، و دود خم شد و آخرین و طولانی‌مدت ما را وداع گفت، در حالی که کشتی در مسیر خود در دریای آزاد ایستاده بود.