جدیدترین رنگ موی شینیون

جدیدترین رنگ موی شینیون : انگار او، و نه پادشاه ترسیده و لرزان روی کاناپه، اینجا استاد بودند. و همانطور که در آن لحظه در این محیط آشفته بدوی به او خیره شدم، قدرت او مرا فرا گرفت. یک فاتح الکترود عجیبی که به سرش بسته شده بود، جنبه ای معجزه آسا و الهام بخش به او داد. با قدم های بلند در آپارتمان جلو رفت. پادشاه فقط دستوری بیهوده و مبهم می داد تا به نگهبانانش در پایین منتقل شود. با ظاهر ما سکوتی بر اتاق فرود آمد.

رنگ مو : عقلت را بگیر، دختر!” درک ایستاده بود او را در آغوش گرفته بود و تکانش می داد. “بله، یک گذرگاه زیرزمینی وجود دارد. او احتمالاً به آن سمت رفته است.” از باغ‌های قصر صدای فریادهای اوباش بلندتر شد. و از داخل ساختمان زنگ خطری به صدا درآمد. هوپ نفس نفس زد و گفت: این طرف. او ما را به داخل غرفه برگرداند.

جدیدترین رنگ موی شینیون

جدیدترین رنگ موی شینیون : به آنها نگاه کنید! آنها به قصر حمله می کنند!” این اوباش به طور معجزه آسایی به وجود آمد! متوجه شدم که زحمتکشان برنامه ریزی کرده بودند که اگر سنسوآ انتخاب شود به جشنواره حمله کنند. قتل بلانکا به اندازه ما برای آنها غافلگیر کننده بود. “بیا! آیا می توانی وارد قصر شوی، امید؟ پادشاه باید به آنجا برگشته باشد.

از روی صندلی‌های شکسته‌اش بالا رفتیم و از جلوی چهره‌های جمع‌شده‌اش گذشتیم. عده ای هنوز در حال حرکت بودند …. به سمت در کوچکی زیر سکو رفتیم. اتاقی تاریک اینجا بود، حالا متروکه. روبروی دیوار یک کمد لباس بزرگ قرار داشت. لباس های صحنه در آن آویزان بود. کمد کاملاً بیست فوت عمق داشت.

ما از میان لباس های آویزان عبور کردیم. هوپ به دیوار خالی تخته پشتی دست زد. انگشتان دستان او یک تابلوی مخفی پیدا کردند. دری به کناری چرخید و هجوم هوای خنک به سمت ما آمد. خطوط تاریک یک تونل جلوتر کشیده شده بود. “در، چارلی!” خم شدم و از در رد شدم. امید آن را پشت سرمان بست.

گذرگاه تونل سیاه بود، اما به زودی ما شروع به دیدن خطوط مبهم آن کردیم. درک، شمشیر در دست، ما را هدایت کرد. به دژم چنگ زدم شاید پانصد پا رفتیم. ابتدا پایین، سپس دوباره بالا. فکر کردم الان زیر باغ های قصر هستیم، چون تونل به سمت چپ پیچ در پیچ بود. گهگاه چراغ های کوچکی وجود داشت.

درک با هوپ زمزمه کرد: زحمتکشان از این خبر ندارند؟ “نه.” “ما را از کجا بیرون می آورد؟” زمزمه کردم. “به طبقه پایینی قلعه. شاه باید از این راه رفته باشد. ممکن است یک نگهبان باشد، درک. چه خواهی کرد؟” او خندید. “من می توانم این اوباش را اداره کنم. آن را متفرق کنید! خواهید دید! و پادشاه را اداره کنید.” دوباره خندید. اکنون بلانکا برای انتخاب وجود ندارد. تونل با زاویه تند دور شد و به شدت شروع به بالا رفتن کرد. درک ایستاد. “چقدر بیشتر، امید؟” او زمزمه کرد: “دور نیست.” ما به جلو خزیدیم.

جدیدترین رنگ موی شینیون : تونل الان بیشتر شبیه یک راهرو کوچک بود. فراتر از چهره خمیده درک، در تاریکی می‌توانستم دری را ببینم. درک برگشت و به ما اشاره کرد که عقب نمانیم. یک نگهبان قصر آنجا ایستاده بود. پیک او بالا رفت. “شما کی هستید؟” “یک دوست.” اما مرد با پیک خود پرید. درک به کناری پرید. شمشیر او برق زد. تخت آن به صورت همکار ضربه زد.

درک، با سرعتی باورنکردنی، روی او بود. آنها با هم پایین رفتند و قبل از اینکه مرد بتواند فریاد بزند، درک با دسته شمشیر به سر او زده بود. نگهبان بی حرکت دراز کشیده بود. درک در حالی که ما به جلو می دویدیم تا به او بپیوندیم بالا رفت. اکنون برای اولین بار متوجه شدم که درک یک استوانه فلزی کوچک در دست چپ خود دارد.

اسلحه ای که برای من عجیب بود که با خودش آورده بود. به آن اشاره نکرده بود. او آن را تولید کرده بود، زمانی که توسط این نگهبان تهدید شد. سپس ظاهراً تصمیم گرفت از آن استفاده نکند. آن را به جیبش برگرداند. او با نفس نفس زدن روی ما چرخید. “عجله کن، آن در را ببند!” در تونل را بستیم. “چارلی، به من کمک کن او را حرکت دهم!” پیکر سجده‌دار نگهبان بی‌هوش را به کناری در سایه‌ای از دیوار کشیدیم.

در اتاق پایینی قصر بودیم. برای لحظه ای خالی به نظر می رسید. بالای سر ما می توانستیم صدای پای مردم را بشنویم. سردرگمی در قصر و بیرون در باغ فریادهای انبوه تهدیدآمیز زحمتکشان. و بالاتر از همه، به صدا درآوردن وحشیانه زنگ هشدار از برج کاخ. درک به سرعت گفت: ما را نزد شاه برسان! امید ما را از راهروهای قلعه هدایت کرد و چند پله به طبقه اصلی رسید. اتاق‌های اینجا مملو از مردم وحشت‌زده بود.

اشراف‌زادگان سرمه‌ای رنگ در لباس‌های زیبای جشنواره. در تمام هرج و مرج به نظر نمی رسید که کسی متوجه ما شود. یک راه پله دیگر سوار شدیم. ما یک اتاق خالی پیدا کردیم. از پنجره هایش برای لحظه ای نگاه کردیم و به باغ خیره شدیم. جمعیتی تهدیدآمیز در آن جمع شده بود، که بدون رهبر، سلاح‌های خام را تکان می‌دادند و در کاخ فریاد می‌زدند.

جدیدترین رنگ موی شینیون : در پای پله‌های اصلی، ازدحام جمعیت ایستاده بود، اما هیچ‌کدام جرات سوار شدن را نداشتند. گروهی از نگهبانان کاخ روی سکوی بالای خندق ایستاده بودند. درک با بی حوصلگی برگشت. “بیا به پادشاه برسیم.” به طبقه بالا سوار شدیم. هنگامی که از کنار آنها رد می شدیم، ساکنان قلعه به من و درک خیره شدند. گروهی از دختران سر راه پله از جلوی ما فرار کردند.

درک پرسید: “پادشاه، آپارتمان او کدام است؟ عجله کن، امید، ما اکنون وقت نداریم!” ما پادشاه ترسیده را دیدیم که روی یک کاناپه نشسته بود و مشاورانش در اطراف او بودند. این یک اتاق کوچک در این طبقه بالای قلعه بود، با پنجره‌های بلند رو به کف. دیدم که به بالکنی که مشرف به باغ ها بود، رفتند. شاید بیست یا سی نفر در اتاق جمع شده بودند.

جدیدترین رنگ موی شینیون : سردرگمی اینجا نیز مانند هر جای دیگر وجود داشت – هیچ کس نمی دانست در این بحران چه باید بکند. و آن زنگ خطر نفرین شده به طرز وحشیانه ای بر آشفتگی می افزاید. دم در مکث کردیم. درک زمزمه کرد: حالا. خودش را به تمام قد کشید. چشمانش برق می زد. این درک بود که قبلاً ندیده بودم. او یک هوای استادی می پوشید.