جدیدترین رنگ مو زیبا

جدیدترین رنگ مو زیبا : او آنقدر در تعقیب یک اختراع عجیب و غریب بود که از عروسش غافل شد. او با مرد دیگری فرار کرد. این مرد او را ترک کرد و ناپدید شد. پروفسور پیدا کرد. چند ماه بعد او در سلامتی ناامید کننده بود. اندکی بعد او درگذشت. دوست شما تلاش کرد تا مرد را دنبال کند، اما موفق نشد.

رنگ مو : گویی بال های سایه دار فاجعه چند ساله ای که باعث شده بود دوستم به چنین غم انگیزی خداحافظی کند، درون دیوارهایش نهفته است. محل، و در آنجا جذب آزمایش های علمی او می شود. حتی حالا که به راهروی کم نور خیره شدم، به نظر می‌رسید که هوا مملو از همان چیزی بدخیم است که نمی‌توانم آن را توصیف کنم. به سرعت در راهرو قدم برداشتم و در اتاق مطالعه را باز کردم.

جدیدترین رنگ مو زیبا

جدیدترین رنگ مو زیبا : زن هنوز درباره مرگ غرغر می کرد. من نمی توانستم او را سرزنش کنم. او تمام روز را در آن ساختمان قدیمی غم انگیز و پرهیاهو تنها بود و بدون شک در این فکر بود که چرا من و جان زودتر برنگشتیم. و خانه غمگین بود. همیشه، حتی زمانی که به درخواست استاد در آنجا می ماندم، آن را غم انگیز و افسرده می دیدم.

چراغ ها که پر بودند، یک نگاه کافی بود تا به من نشان دهد که دوستم آنجا نیست. وقتی روی پاشنه ام می چرخیدم، وحشتی که در چشمان خدمتکاران می دیدم، افراد صادق و سالمی که به راحتی نمی ترسیدند، خود را به من منتقل کرد. به نحوی، منظره آن اتاق، چراغ‌های روشن، صندلی‌هایی که تا آتش سوخته کشیده شده بودند.

این واقعیت را به من نشان داد که چیزی جدی در راه است. خودم را سرزنش کردم که فکر می‌کردم جان بی‌جا آشفته شده است. برای لحظه ای ایستادم و سعی کردم سرما را که در رگ هایم می گذرد پنهان کنم و به این فکر کردم که بعداً چه کار کنم. تصمیم گرفتم خانه را به طور کامل جستجو کنم. اگر هیچ نشانی از استاد یا مهمانش پیدا نمی کردم.

به پلیس زنگ می زدم. زن و شوهر سالخورده با ترس و در عین حال با کمال میل مرا از اتاقی به اتاق دیگر، از اتاق زیر شیروانی به زیرزمین هدایت کردند، تا اینکه اما یک مکان باقی ماند – آزمایشگاه. در بسته اتاق کار دوستم چند ثانیه تردید کردم. نه این که من هرگز وارد مکان عجیب و غریب – به چشم مردمی – نشده بودم. من بارها با استاد بودم.

جدیدترین رنگ مو زیبا : اما این بار از چیزی که ممکن است پیدا کنم می ترسیدم. خودم را جمع کردم و به آرامی در را امتحان کردم. در کمال وحشت به لمس من تسلیم شد. زنده، استاد همیشه آن را قفل نگه می داشت. ترس جدیدی به من حمله کرد، در حالی که در را کاملا باز کردم و در تابش ناگهانی کره های قدرتمند پلک زدم. یک نفر چراغ ها را روشن گذاشته بود!

وحشت زده ایستادم و خیره شدم، در حالی که از نفس های سنگین آنها می دانستم که آن زوج سالخورده نیز با چشمانی گشاد شده به وحشت نگاه می کنند. ترس از چی؟ نمیدونستم. فقط می‌دانستم که فضا بدتر شده است. می دانستم که در آن اتاق اتفاق وحشتناکی رخ داده است. با لرزیدن از حیرت خودم را مجبور کردم چند قدم جلوتر بروم.

سپس دوباره به خودم خیره شدم. در یک انتهای اتاق بزرگ چیزی در درخشش نورها می درخشید. آهسته رفتم تا آن را بررسی کنم: به نظر می رسید یک جعبه شیشه ای، تقریباً شبیه یک ویترین، حدود هشت فوت مربع و هفت فوت ارتفاع. با اعمال مکانیکی افراد آشفته ذهنی، همه جا را چرخیدم. کوچکترین نشانه ای از ورودی نمی توانستم ببینم.

جدیدترین رنگ مو زیبا : این واقعیت مرا مجذوب کرد. با انگشتانم به آرامی روی سطح بسیار صیقلی ضربه زدم. مثل شیشه بریده شده در تماسم زنگ خورد. از میان سطح شفاف می توانستم جان و همسرش را ببینم. آنها مخفیانه مرا تماشا می کردند و بدون شک تعجب می کردند که چرا درنگ کردم. همانطور که به آنها نگاه کردم، جان ناگهان به سمت کیس آن طرف رفت. به زانو افتاد و خیره شد.

نگاه التماس آمیزی به من چرخاند و اشاره کرد. لب هایش بی صدا تکان می خورد. انگشت اشاره را با چشمانم دنبال کردم. از چیزی که دیدم نفس نفس زد در نزدیکی مرکز قفس، روی زمینی که از همان ماده کریستالی ساخته شده بود، چیزی می درخشید که درخشندگی اش تقریباً خیره کننده بود، زیرا پرتوهای نور به آن برخورد کردند. صورتم به سطح بیرونی سرد سازه نزدیک شد.

هوش شوکه ام به تدریج متوجه شد که آن شی کوچک درخشان چیست. این یک الماس باشکوه بود – و پروفسور همیشه یک حلقه الماس به دست داشت! در یک جنون ناگهانی از وحشت راهم را در اطراف قفس به جایی رساندم که جان هنوز زانو زده بود. وقتی به او رسیدم سرش را به حالت بی حسی تکان داد و قار کرد: “این یک الماس است قربان! مال پروفسور!” “اما چگونه؟” التماس کردم “چطور می شود؟

هیچ راهی برای ورود به این چیز وجود ندارد. شاید او اینجا کار می کرد و سنگ از جای خود شل شد. او نمی توانست آن را پس از تکمیل قفس رها کند.” پیرمرد با بی حوصلگی گفت: “این الماس اوست، آقا.” “می دانم که هست.” سپس یک وحشت ناگهانی بی دلیل وجودم را فرا گرفت. از آن جعبه درخشان فاصله گرفتم. به نظر می رسید که مرا مسخره می کند.

با خرسندی، بدخواهانه. “به سرعت!” زن و شوهر سالخورده را پرتاب کردم. “بگذار از اینجا برویم! حالا! یک دفعه!” آنها نیازی به اصرار دوم نداشتند. می دانستم که آنها همان طور که من احساس می کردم احساس می کردند: آزمایشگاه یک قبر بود! پنج دقیقه بعد داشتم ماشینم را روی جاده باریک به سمت شهر هدایت می کردم. من مکث نکردم تا اینکه در مقر پلیس تصمیم گرفتم. گمان می‌کنم ظاهرم پریشان بود، زیرا بدون معطلی به حضور رئیس منتقل شدم. در چند لحظه داستانم را ریخته بودم.

جدیدترین رنگ مو زیبا : او با آرامشی مودبانه گوش داد که من تقریباً دیوانه کننده بودم. به پشتی صندلی خود تکیه داد و به طور شنیدنی واقعیت ها را مرور کرد. “بیست و چند سال پیش دوست شما، پروفسور ازدواج کرد.