رنگ موی فندقی ساده

رنگ موی فندقی ساده : زنان لباس‌های خال‌خالی خاکستری با کلاه‌های پوک بزرگی پوشیده بودند که تقریباً چهره‌های چاق، خواب‌آلود و دهان گشاد آنها را پنهان می‌کرد. بیشتر آنها حلزون های خانگی روی رشته ها داشتند و آنقدر آهسته حرکت می کردند که به نظر می رسید حلزون ها آنها را به سمت خود می کشند. مردان لباس مجلسی می پوشیدند، اما به جای کلاه بلند.

رنگ مو : کمی شام بخورم، اما اگر بخواهیم شب را اینجا بمانیم، ممکن است حرکت کنیم. فکر می کنم از ماجراجویی خسته می شوم.” تابلوی بعدی توصیه کرد: «به سمت چپ بپیچید» و آن دو با اطاعت برگشتند و با عجله به راه افتادند و سعی کردند مسیر مستقیمی را در میان درختان حفظ کنند. در سرزمین پریان مانند اوز، که در آن هیچ قطار، واگن برقی یا حتی اسبی برای سفر وجود ندارد (“در نظر گرفتن اسب اره اوزما”)، قطعا بخش های ناشناخته ای وجود خواهد داشت.

رنگ موی فندقی ساده

رنگ موی فندقی ساده : من گرسنه ام!” “من هم همینطور. فکر می کنی کسی در این جنگل زندگی می کند، دوروتی؟” دوروتی پاسخی نداد، زیرا در همان لحظه متوجه تابلوی بزرگی شد که به یکی از درختان میخ شده بود. تابلو راهنمایی کرد: «به راست بپیچید». “اوه، بیا!” دوروتی فریاد زد و بلافاصله خوشحال شد. “من معتقدم که ما یک ماجراجویی دیگر خواهیم داشت.” شیر ترسو با ناراحتی آهی کشید: “من ترجیح می دهم.

و اگرچه دوروتی زمانی تقریباً در تمام نقاط اوز بوده است، اما کشوری که آنها اکنون از آن عبور می کردند برای او کاملاً ناآشنا بود. شب در حال آمدن بود، و آنقدر تاریک شده بود که او به سختی می‌توانست علامت سوم را بخواند، وقتی که آن‌ها به آن رسیدند. علامت را با جدیت هدایت کرد: «آواز نخوان». “آواز خواندن!” دوروتی با عصبانیت گفت: “چه کسی می خواهد آواز بخواند؟” شیر ترسو با صدایی ناامید گفت: «ما هم ممکن است.

به سمت چپ بمانیم.» و آنها مدتی در سکوت راه رفتند. درختان در حال نازک شدن بودند و وقتی به لبه جنگل رسیدند، علامت دیگری با آنها روبرو شد. دوروتی با سختی زیاد خواند: «آهسته باش». “چه مزخرفی! اگر سرعتمان را کم کنیم، چگونه می توانیم به جایی برسیم؟” شیر ترسو در حالی که چشمانش را نیمه بسته بود با تعجب گفت: «یک دقیقه صبر کن». “آیا دو راه درست جلوتر نیست.

رنگ موی فندقی ساده : یکی به سمت بالا و دیگری پایین می رود؟ فکر می کنم ما باید مسیر پایین را انتخاب کنیم. “آهسته حرکت کن، این چیزی است که می گوید؟” مطمئناً سرعت را کم کنید، زیرا جاده آنقدر شیب دار و پر از سنگ بود که دوروتی و شیر ترسو مجبور بودند با نهایت دقت راه خود را انتخاب کنند. اما حتی جاده‌های بد هم باید جایی به پایان برسد، و ناگهان به لبه‌ی جنگل آمدند.

شهر بزرگی را دیدند که درست زیر آن قرار داشت. نور ضعیفی بر روی دروازه اصلی می سوخت و شیر ترسو و دوروتی تا آنجا که می توانستند عجله داشتند. این خیلی سریع نبود، زیرا خواب آلودگی غیرقابل توصیفی بر آنها دزدیده بود. آهسته‌تر و آهسته‌تر، دختر کوچولوی خسته و همراه بزرگ چهارپایش به سمت دروازه‌ای که نور کم‌نور داشت پیش رفتند.

آنقدر خواب آلود بودند که دیگر حرف نمی زدند. اما آنها به درازا کشیدند. “هه، هو، هوم!” شیر ترسو خمیازه کشید. “چه چیزی پاهای من را اینقدر سنگین کرده است؟” کوتاه ایستاد و هر چهار پایش را با خواب آلودگی بررسی کرد. دوروتی خمیازه‌ای را قورت داد و سعی کرد بدود، اما راه رفتن تنها چیزی بود که از پسش برآمد. “هه، هو، هوم!” او با چشمان بسته تلو تلو خورد.

وقتی به دروازه رسیدند، آنقدر خمیازه می کشیدند که شیر ترسو تقریباً آرواره اش را از جا درآورده بود و دوروتی کاملاً نفس نفس می زد. دوروتی که یال شیر را گرفته بود تا خودش را ثابت نگه دارد، با نامطمئن به تابلوی بالای دروازه پلک زد. “هه – ما اینجا هستیم – هو!” دستش را خسته جلوی دهانش گرفت.

سپس با تلاش فراوان کلمات نشانه را خواند. “اوم – بزرگ – پادشاهی آهسته و بزرگ و قدرتمند پوکه ها! اوه-ها – پوکس! می شنوید؟ ها، هو، هو، اوم!” دوروتی با وجود خواب آلودگی با نگرانی به اطراف نگاه کرد. “می شنوی؟” او با نگرانی تکرار کرد زیرا در تاریکی هیچ پاسخی نیامد. شیر ترسو نشنید. او به زمین افتاده بود و به خواب عمیقی فرو رفته بود.

رنگ موی فندقی ساده : پس از یک دقیقه دیگر دوروتی سرش را روی قلب مهربان، راحت و بزدلش قرار داده بود. خواب عمیق در دروازه های یک شهر خاکستری عجیب! شیر ترسو در خواب عمیقی فرو رفته بود پوک می کند فصل ۵ سر هوکوس از پوکه مدت زیادی از غروب آفتاب گذشته بود که دوروتی از خواب بیدار شد. چشمانش را مالید، یکی دو بار خمیازه کشید.

سپس شیر ترسو را تکان داد. دروازه‌های شهر باز بود، و اگرچه در روز حتی خاکستری‌تر از شب به نظر می‌رسید، مسافران گرسنه‌تر از آن بودند که خاص باشند. یک پلاکارد بزرگ در داخل آن نصب شده بود: این پوک است! فرار نکن! آواز نخوان! آرام حرف بزن! سوت نزن! حکم رئیس پوکر. دوروتی را بخوانید “چقدر شاد! هاه، هو، هوم-مم!” “نکن!” با چشمانی اشکبار از شیر ترسو التماس کرد. “اگر دوباره خمیازه بکشم.

دمم را قورت می دهم، و اگر به زودی چیزی برای خوردن نداشته باشم، این کار را انجام می دهم. بیایید عجله کنیم! یک چیز عجیب و غریب در این مکان وجود دارد، دوروتی! آه، هه، هو، هوم-مم!” آن دو در حالی که خمیازه هایشان را خفه می کردند، از خیابان طولانی و باریک شروع کردند. خانه ها از سنگ خاکستری، بلند و سفت با پنجره های ریز میله ای بودند. کاملاً ساکت بود و کسی در چشم نبود.

رنگ موی فندقی ساده : اما وقتی به گوشه پیچیدند، انبوهی از افراد عجیب و غریب را دیدند که به سمت آنها خزیده بودند. این افراد منفرد بین هر قدم می ایستند و کاملاً بی حرکت می ایستند و دوروتی از ظاهر غیرعادی آنها چنان شگفت زده شده بود که درست در وسط خمیازه می خندید. در وهله اول، آنها هرگز پاهای خود را بلند نمی کردند، بلکه آنها را مانند اسکیت به جلو هل می دادند.