مدل رنگ و مش مو کوتاه

مدل رنگ و مش مو کوتاه : او قبلاً کاپوتش را روی تخت بابا انداخته بود و از نردبانی که به عرشه منتهی می شد، بالا آمد. (هر اتاق یک اتاق داشت.) کمی بعد دنبال کردم و از دیدن مادام مارگارتو گوردون، که معمولاً توسط شوهرش “مگی” و پسرش پاتریک “ماو” نامیده می شود، خوشحال شدم. او روی سیم پیچی از طناب نشسته بود و پسرش روی تخته‌ها زیر پای او بود.

رنگ مو : باید همه چیز را خودش بالا می‌برد، و حیاط مرغداری و لبنیات چیز جالبی برای دیدن بود. ده ها برده دائماً در آنها مشغول بودند. وقتی مادرم دو هزار جوجه بزرگ کرده بود، به غیر از بوقلمون، اردک، غاز، مرغ دریایی و نخود، او گفت محصولش را از دست داده است.[۱۰] و مقدار کره و پنیر! و همه اینها بدون احتساب سس ها، ژله ها، کنسروها، غوره ها، شربت ها، میوه های براندی.

مدل رنگ و مش مو کوتاه

مدل رنگ و مش مو کوتاه : و در حالی که به خواهرانمان الینور و ماری دستور می دادیم که چند خرطوم را پشت سر بگذاریم و آنها باید بسته بندی کنند و برای قایق مسطح آماده کنند، بابا به مادر توصیه کرد که یک سلاخی بزرگ از مرغان و غیره و مخصوصاً آماده باشد. برای سوار شدن به دو تا از بهترین گاوهای ما آه! در آن زمان‌ها اگر کاشت‌کار می‌خواست خوب زندگی کند.

و نه یک ژامبون، نه یک مرغ، نه یک پوند کره فروخته شد. همه روی میز ارباب سرو می‌شد، یا اغلب به کسانی که به آنها نیاز داشتند داده می‌شد. اکنون، کجا می توانید چنین وفور پیدا کنید؟ آه! تجارت صنعت را نابود کرده است روز بعد، پس از بوسیدن مامان و بچه ها، با بابا وارد اسکیف بزرگ شدیم و سه روز بعد به ساحل نیواورلئان رفتیم. کمی بیشتر از یک هفته آنجا ماندیم و لباس های مسافرتی خود را آماده کردیم.

علی‌رغم توصیه‌های پدر، ما به مددست شیک روز، مادام سینتلیا لفرانک، رفتیم و برای هر کدام یک کت و شلوار به قیمت صد و پنجاه دلار سفارش دادیم. این لباس از یک کتانی از کامایو تشکیل شده بود ، بسیار کوتاه، که در کناره‌های آن توسط نوارهای فراوانی گرفته شده بود. و یک ژاکت مخمل مشکی نوک تیز بسیار بلند ( کازاکی ) که در پشت با طلا پوشانده شده و در جلو با چند ردیف دکمه طلایی تزئین شده است.

آستین ها روی آرنج ایستاده بودند و با توری کوتاه شده بودند. حالا دخترم میدونی کامایو چی بود؟ اکنون گاهی تقلیدی از آن را در پرده های در و پنجره می بینید. این ماده با ظرافت فوق العاده ای بود، در عین حال کمی شبیه به پنبه سفید نشده امروزی بود و طرح های بسیار درخشانی با اندازه های خارق العاده روی آن پخش شده بود. به عنوان مثال، دمپایی سوزان دسته‌هایی از تربچه‌های بزرگ را نشان می‌داد.

مدل رنگ و مش مو کوتاه : نه از نوع کوتاه‌شان – که با برگ‌های سبز و بلند احاطه شده بودند و با طناب زرد بسته شده بودند. در حالی که روی من گل رزهایی به بزرگی سر یک نوزاد بود که با برگ ها و غنچه ها در هم آمیخته شده بود و در دسته های گلی با روبان آبی تزئین شده بود. ده دلار بود. اما از آنجایی که کت‌ها بسیار کوتاه بودند، برای هر کدام شش عدد کافی بود. در آن زمان کلاه واقعی ناشناخته بود.

برای رانندگی یا عصرانه روی موهای بلند و پودری که به آن کاتوگان می‌گفتند، می‌گذاشتند . و در طول روز یک کلاه آفتابی از ابریشم یا مخمل. می توانید حدس بزنید که نه سوزان و نه من، علی رغم دستورات پدر، اینها را فراموش نکردیم. لباس‌های مسافرتی ما سیرساکایی خاکستری بود . ژاکت بلند و آستین‌های بلند.

یک کلاه آفتاب‌گیر از جوراب‌های سیرساکا، جوراب‌های آبی، یک دستمال گلدوزی شده یا کراوات آبی دور گردن و کفش‌های پاشنه بلند. سلست به محض شنیدن خبر ورود ما به نیواورلئان به سرعت به سمت ما آمد. او موجود خوبی بود. متواضع، محترم و همیشه آماده خدمت. او آشپز و شوینده عالی بود.

و چیزی که ما بیشتر از آن برایمان ارزشمند بود، یک خدمتکار خانم و یک آرایشگر درجه یک بود. من و خواهرم از دیدن او خوشحال شدیم و او را با سؤالاتی در مورد کارلو، فرزندانشان، برنامه های آنها و همراهانمان غرق کردیم. “آه! مامزل سوزان، مادام کارپنتیه کوچولو به نظرم خانم خوبی است، همیشه بسیار مهربان؛ اما زن ایرلندی! آه! بزرگ دیو! او مرا در ذهن یک سرباز قرار می دهد.

من از او می ترسم. او سیگار می کشد – او قسم می خورد – مثل یک مرد یک تپانچه حمل می کند. سرانجام پانزدهم ماه مه فرا رسید و بابا ما را سوار قایق تخت کرد و به ما کمک کرد تا راه خود را به آپارتمان خود پیدا کنیم. اگر پدرم به کارلو اجازه می داد، خودش را در تجهیز اتاق ما خراب می کرد. اما پدر او را متوقف کرد و خودش آن را هدایت کرد. قایق تخت به چهار اتاق تقسیم شده بود.

مدل رنگ و مش مو کوتاه : اینها توسط یک عرشه کمی قوسی پوشانده شده بودند، که روی آن قایق با حرکت گسترده ای که او را به جلو می فرستاد، اداره می شد. اتاقی که در قسمت پشتی، احاطه شده توسط نوعی بالکن، که خود مسیو کارپنتیه ساخته بود، متعلق به او و همسرش بود. سپس مال ما آمد، سپس سلست و خانواده اش، و یکی که در کمان بود مال زن ایرلندی بود.

گوشه و کنار آپارتمان‌های خود جمع کرده بودند. در اتاقی که پدرمان قرار بود با ما در میان بگذارد، از ماریو خواسته بود دو قاب چوبی که روی پاها نصب شده بود بسازد. اینها تخت های ما بودند، اما ملافه های خوب و ملحفه های بسیار سفید داشتند. یک میز سرو بزرگ که روی آن انبوهی از کتاب ها و جعبه های کارمان را دیدیم. دستشویی، آن هم از سرو، اما به خوبی مبله و با آینه پوشیده شده است.

مدل رنگ و مش مو کوتاه : تنه ما در گوشه ای؛ سه صندلی گهواره ای – این همه مبلمان ما بود. نه فرش بود و نه پرده. همه در کشتی بودند به جز زوج کارپنتیر. سوزان تماماً از دیدن زن ایرلندی نگران بود. بیچاره سوزان! چقدر ناراحت بود که نمی توانست انگلیسی صحبت کند! بنابراین، در حالی که من کاپوت را در می آوردم – به قول آن روز کلاه آفتابی – و موهایم را روی شیشه صاف می کردم.