رنگ موی بلوند پلاتینه صدفی

رنگ موی بلوند پلاتینه صدفی : می توانید آنها را ببینید که در نی در حال دویدن هستند، همانطور که من به شما می گویم.” “چه کسی حمله کرده است؟ Boches؟” “بوچ ها و ما هم – از راه ویمی – یک ضد حمله – نشنیدی؟” لاموز بزرگ، مرد گاو نر، به حساب من پاسخ می دهد: “نه”. خروپف می‌کردم، اما شب قبل تمام شب خسته بودم.» برتون کوچولو، بیکت، می گوید: «شنیدم. “من بد خوابیدم، یا بهتر است بگوییم، نخوابیدم.

رنگ مو : چهره‌هایی ظاهر می‌شوند و به سرعت خود را روی سطح آن ثابت می‌کنند، همه کور شده و از کثیفی، مانند غرق‌شدگان وحشتناک کشتی شکسته شده‌اند. و به نظر آنها این است که اینها سرباز هستند. دشت جاری که با کانال‌های موازی طولانی درز و بریده شده و در چاله‌های آب فرو رفته است.

رنگ موی بلوند پلاتینه صدفی

رنگ موی بلوند پلاتینه صدفی : بی‌کران است و این غارگانی که می‌کوشند خود را از آن نبش قبر کنند، لژیون هستند. اما سی میلیون برده که در گل و لای جنگ با گناه و خطا بر روی یکدیگر پرتاب می شوند، چهره انسانی خود را بالا می برند و سرانجام اراده ای رو به رشد را آشکار می کنند. آینده در دستان این بردگان است، و به وضوح مشخص است.

که اتحادی که روزی توسط کسانی که تعدادشان و بدبختی‌شان بی‌نهایت است، مستحکم شود، جهان قدیم را متحول خواهد کرد. II در زمین آسمان رنگ پریده بزرگ با رعد و برق زنده است. هر انفجار با هم یک شفت از آتش قرمز در حال سقوط را در آنچه از شب باقی مانده است، و ستونی از دود را در آنچه از روز طلوع کرده است نشان می دهد.

در آن بالا – آنقدر بلند و آنقدر دور که شنیده نمی شوند – پروازی از پرندگان وحشتناک با فریادهای قوی و تپنده بالا می چرخند تا به زمین نگاه کنند. زمین! بیابانی وسیع و پرآب است که در زیر بیابانی طولانی سپیده دم شروع به شکل گیری می کند. حوض‌ها و خندق‌هایی هستند که نفس تلخ صبح زود آب را می‌چپد و آن را به لرزه می‌اندازد.

مسیرهایی که توسط سربازان و کاروان های شبانه در این مزارع بایر ردیابی می شوند، خطوط شیارهایی که در نور ضعیف مانند ریل های فولادی می درخشند، توده های گلی با چوب های شکسته بیرون زده از آنها، پایه های ویران شده و بوته های سیم در کلاف های درهم. . دشت با بسترهای لجن و گودال هایش، ممکن است یک ورقه خاکستری بی پایان باشد که روی دریا شناور است و اینجا و آنجا زیر آن رفته است.

اگرچه بارانی نمی بارد، اما همه چیز خیس شده، تراوش می کند، شسته شده و غرق می شود، و حتی به نظر می رسد که نور ضعیف جریان دارد. اکنون می‌توانید شبکه‌ای از خندق‌های طولانی را پیدا کنید که در آن غوغای شب همچنان ادامه دارد. سنگر است. در پایین با یک لایه لجن فرش شده است که در هر مرحله پا را با صدایی چسبناک آزاد می کند.

و با هر حفاری بوی فضولات شب می دهد. خود سوراخ‌ها، وقتی خم می‌شوید تا به آن‌ها نگاه کنید، نفس بدی دارند. سایه‌هایی را می‌بینم که از این گودال‌های کناری می‌آیند و حرکت می‌کنند، توده‌های بزرگ و بدشکل، خرس‌مانند، که دست و پا می‌زنند و غرغر می‌کنند. آنها “ما” هستند. ما مثل اسکیموها خفه شده ایم.

پشم و پتو و گونی ما را می‌پیچد، سنگین می‌کند، ما را عجیب بزرگ می‌کند. برخی خود را دراز می کنند و عمیقاً خمیازه می کشند. چهره هایی به نظر می رسند، سرخ یا سربی، کثیف شده، با چراغ های کوچک چشم های کسل کننده و سنگین سوراخ شده، با ریش های نتراشیده و کثیف با موهای فراموش شده. ترک! ترک! بوم!

آتش تفنگ و توپ. بالای سر ما و اطراف ما، در تندبادهای طولانی یا انفجارهای جداگانه، می‌ترق و می‌غلتد. طوفان شعله ور و مالیخولیایی هرگز، هرگز پایان نمی یابد. بیش از پانزده ماه، پانصد روز در این نقطه از جهان که ما هستیم، تفنگ ها و تفنگ های بزرگ از صبح تا شب و از شب تا صبح می روند. ما در اعماق میدان نبرد ابدی دفن شده ایم.

رنگ موی بلوند پلاتینه صدفی : اما مانند تیک تاک ساعت در خانه در روزهای گذشته – در گذشته تقریباً افسانه ای اکنون – فقط وقتی گوش می دهید سر و صدا را می شنوید. صورت نوزادی با پلک‌های پف کرده و استخوان‌های گونه‌ای که گویی تکه‌هایی از کاغذ زرشکی به شکل لوزی روی آن چسبانده شده‌اند، از زمین بیرون می‌آید، یک چشم را باز می‌کند.

سپس چشم دیگر را باز می‌کند. بهشت است. پوست گونه‌های چاق او با آثار چین‌های پارچه چادری که برای کلاه شبانه به او خدمت می‌کرده است. نگاه چشم کوچولویش دور سرم می چرخد. او مرا می‌بیند، سر تکان می‌دهد و می‌گوید: “یک شب دیگر رفت، پسر پیر.” “بله، پسر، چند نفر دیگر هنوز آن را دوست دارند؟” او دو بازوی چاق خود را به سمت آسمان بلند می کند.

او توانسته است از پله های گودال بیرون بیاید و کنار من است. پارادیس پس از تلو تلو خوردن از روی مانع کم نور مردی که زیر سایه ها نشسته است، با حرارت خود را می خراشد و آهی خشن می کشد، پارادی از آن خارج می شود – لنگ مانند پنگوئن در تصویر سیل زده می پاشد. مردها یکی یکی از اعماق ظاهر می شوند. در گوشه‌ها، سایه‌های سنگین در حال شکل‌گیری دیده می‌شوند.

ابرهای انسانی که حرکت می‌کنند و از هم می‌شکنند. یکی یکی قابل تشخیص می شوند. یکی هست که با پتوی کلاهدار بیرون می‌آید – وحشی، بهتر است بگوییم، چادر یک وحشی که راه می‌رود و از این طرف به آن طرف می‌چرخد. در نزدیکی، و با قاب شدید از پشم بافتنی، صورت مربعی، زرد مایل به یددار، و طرح‌ریزی شده.

با لکه‌های سیاه، بینی شکسته، چشم‌های چینی و دایره‌ای قرمز، کمی سبیل درشت و مرطوب دیده می‌شود. یک برس گریس. “ولپات هست. اوضاع چطوره، فیرمین؟” ولپات می گوید: «می رود، می رود و می آید». صدای سنگین و کشنده اش به دلیل گرفتگی صدا تشدید می شود. او سرفه می‌کند: “این بار شماره‌ام بالاست.

رنگ موی بلوند پلاتینه صدفی : بگو، حمله را دیشب شنیدی؟ پسرم، در مورد بمباران صحبت کن – یک چیز بسیار انتخابی در راه مخلوط کردن!” بو می کشد و آستینش را از زیر بینی مقعرش می گذراند. دستش در کت و ژاکتش می‌چرخد تا جایی که پوستش را پیدا می‌کند و خراش می‌دهد. غرغر می کند: “من سی تا از آنها را در شمع کشته ام.” “در حفر شده بزرگ کنار تونل برخی مانند خرده نان فلزی وجود دارد.