رنگ موی پلاتینی صدفی

رنگ موی پلاتینی صدفی : که با چکمه های یک سرباز آلمانی، تقریباً نو، و با نعل اسبی روی پاشنه راه می رود. کارون آنها را به پوترلو سپرد که به دلیل بازویش به عقب بازگردانده شد. کارون خودش آنها را از یک مسلسل باواریایی گرفته بود که در نزدیکی جاده پیلونز ناک اوت شده بود.

رنگ مو : او چیزی در دست دارد. “من این را در حین حفاری دیشب در انتهای گالری جدید برای تغییر توری های پوسیده پیدا کردم. این یک الگوی قدیمی از هچت است.” این در واقع یک الگوی قدیمی بود، یک سنگ چخماق تیز با استخوانی قهوه ای کهنه – از نظر ظاهری کاملاً ابزاری ماقبل تاریخ. تولاک با انگشت گذاشتن گفت: «بسیار مفید. “بله، بد فکر نشده است.

رنگ موی پلاتینی صدفی

رنگ موی پلاتینی صدفی : متعادل تر از تبر تنظیم. این برای من مفید خواهد بود، خواهید دید.” در حالی که تبر انسان پس از دوره سوم را به اهتزاز در می‌آورد، خودش به دنبال مرد میمونی می‌افتد که با پارچه‌هایی پوشیده شده و در لابه لای زمین کمین کرده بود. یکی یکی، ما از تیم برتراند و نیمه‌بخش، در یک آرنج سنگر جمع شدیم. فقط اینجا کمی پهن تر از قسمت مستقیم است.

که وقتی با دیگری روبرو می شوید و باید عبور می کنید باید خود را به پهلو پرتاب کنید، پشت خود را به زمین بمالید و شکم خود را به شکم دیگری بمالید. شرکت ما به صورت ذخیره، خط دوم موازی را اشغال می کند. هیچ نگهبان شبی اینجا کار نمی کند. شب آماده انجام کارهای خاکی از جلو هستیم اما تا روز ادامه دارد کاری نداریم.

با هم جمع شده و دست در دست هم به هم پیوسته ایم، فقط می ماند که تا آنجا که می توانیم عصر را منتظر بمانیم. نور روز بالاخره به شکاف های پایان ناپذیری که این قسمت از زمین را شیار می کند رخنه کرده است و اکنون آستانه سوراخ های ما را پیدا کرده است. نور مالیخولیایی شمال کشور است، آسمانی محدود و گل آلود، آسمانی که خود، می توان گفت، از دود و بوی کارخانه ها سنگین است.

در این نور سربی، آرایه بی‌نظم این ساکنان در اعماق، واقعیت تلخ بدبختی عظیم و ناامیدکننده‌ای را نشان می‌دهد که آن را به وجود آورده است. اما این مانند جغجغه تفنگ ها و صدای توپخانه است. درامی که در آن ما بازیگریم خیلی طول کشیده است که دیگر نمی‌توانیم غافلگیر شویم، یا از سرسختی که تکامل داده‌ایم.

یا لباسی که در برابر بارانی که از بالا می‌آید، در برابر گلی که از پایین می‌آید، و در برابر سرما – آن نوع بی نهایتی که همه جا هست. پوست حیوانات، دسته‌های پتو، کلاه ایمنی بالاکلوا، کلاه‌های پشمی، خز، خفه‌کن‌های برآمده (گاهی به صورت عمامه‌ای استفاده می‌شود)، روکش‌ها و لحاف‌ها، بافتنی‌ها و بافتنی‌های دوتایی، پوشش‌ها و سقف‌ها و روپوش‌ها، قیرانی یا روغنی، سیاه یا لاستیکی یا تمام رنگ‌های رنگین کمان (روزی روزگاری) – همه این چیزها مردان را می‌پوشانند و بزرگ‌نمایی می‌کنند.

یونیفرم‌هایشان را تقریباً به همان اندازه پوستشان از بین می‌برند. یکی بر پشت خود مربعی از مشمع کف اتاق بسته است، با طرحی بزرگ به رنگ سفید و قرمز، که در وسط اتاق غذاخوری یک پناهگاه موقت پیدا کرده است. آن پپین است. ما او را از دور با پلاکارد هارلکینش زودتر می شناسیم تا با چهره رنگ پریده آپاچی اش. در اینجا محافظ قفسه سینه برآمده بارک است.

رنگ موی پلاتینی صدفی : که از یک لحاف زیرین تراشیده شده است، قبلا صورتی، اما اکنون به طرز خارق العاده ای سفید شده و توسط گرد و غبار و باران لک شده است. در آنجا، مانند برج ویران شده ای که هنوز پوسترهای پاره پاره به آن چسبیده است، برمی خیزد. یک کویر از پوست خالدار، با خز درون، ائودور کوچک را با پشت درخشان یک سوسک تزئین می کند.

در حالی که کرسله طلایی از همه پیشی می گیرد. “کلاه حلبی” به بالاترین نقاط موجود در آنجا شباهت خاصی می بخشد، اما حتی پس از آن روش های مختلف پوشیدن آن – روی کلاه تنظیمی مانند بیکت، روی یک بالاکلاوا مانند کادیلهاک، یا روی کلاه نخی مانند بارک. – ایجاد تنوع ظاهری پیچیده و پاهای ما!

همین الان، دوتایی خم شدم، به داخل غارمان کنده شده، غار کم ارتفاعی که بوی کپک و نم می دهد، جایی که آدم روی مرباهای خالی و پارچه های کثیف تصادف می کند، جایی که دو توده بلند خوابیده بودند، در حالی که در گوشه ای زانو زده است. شکل یک کیسه را با نور شمع زیر و رو کرد. همانطور که از بیرون بالا رفتم، مستطیل ورودی پاهایمان را به من نشان داد.

صاف روی زمین، به صورت عمودی در هوا، یا کج. پخش شده، دو برابر شده یا با هم مخلوط می شوند. آنها با بستن راه آهن و نفرین عابران، مجموعه‌ای از رنگ‌ها و شکل‌های بسیار را ارائه می‌کنند. خاکی و بژ. ولپات به تنهایی از همه نوع خود، گترهای متواضع بسیج را حفظ کرده است. مسنیل آندره برای دو هفته یک جفت جوراب پشمی ضخیم، آجدار و سبز را به نمایش گذاشته است.

و تیرت همیشه با بتونه‌های پارچه‌ای خاکستری‌اش با راه راه‌های سفید که از یک شلوار غیرنظامی که آویزان شده بود، می‌شناختند، خدا می‌داند در ابتدای جنگ کجاست. در مورد بتونه های مارترو، هر دو به یک رنگ نیستند، زیرا او نتوانست دو سر کت بزرگ را پیدا کند که به همان اندازه کهنه و کثیف شده و به صورت نوار بریده شوند. پاهایی نیز در پارچه‌هایی پیچیده شده‌اند.

و حتی در روزنامه‌هایی که با مارپیچ‌هایی از نخ یا سیم تلفن، بسیار کاربردی‌تر، در جای خود قرار می‌گیرند. پپین با یک جفت گتر حنایی که از یک جسد قرض گرفته بود، دوستانش و عابران را مجذوب خود کرد. بارک که به عنوان مردی مدبر و پر از ایده ظاهر می‌شود – و بهشت ​​می‌داند که گاهی او را چقدر خسته می‌کند! – گوساله‌های سفیدی دارد.

رنگ موی پلاتینی صدفی : زیرا برای حفظ آنها باندهای جراحی را دور پارچه‌های پایش می‌پیچد، یک یادگاری برفی در او. انتهای آخر کلاه نخی در سمت دیگر، که از زیر کلاه خود بیرون زده و به نوبه خود توسط یک منگوله قرمز تند باقی می ماند. پوترلو یک ماه است.