بلوند زیتونی پلاتینه رنگ مو

بلوند زیتونی پلاتینه رنگ مو : همه آنها پوزه هستند، مانند قایق های زغال سنگ، و پوسته های خود را از پایین به بالا تف می کنند. ” مکالمه از بین می رود؛ اینجا و آنجا خمیازه می کشد. ابعاد و وزن این فوران اسلحه ذهن را خسته می کند. صداهای ما در آن فرو می رود و غرق می شود. بارکی فریاد می زند: “من هرگز چنین چیزی را برای بمباران ندیده ام.” پارادیس پاسخ می دهد: ما همیشه این را می گوییم.

رنگ مو : گلوله های تفنگ های دریایی، شما زمان شنیدن صدای آنها را ندارید. باید قبل از آمدن آنها خود را جمع و جور کنید.” “و آن پوسته جدید، یک شیطان کثیف، وجود دارد که باد را پس از طفره رفتن به زمین و دوباره دو یا سه بار در فاصله شش یاردی از آن می شکند. وقتی می دانم یکی از آنها در مورد وجود دارد، می خواهم دور بزنم.

بلوند زیتونی پلاتینه رنگ مو

بلوند زیتونی پلاتینه رنگ مو : یک بار یادم می آید-” گروهبان جدید که در مسیر گذشته متوقف شد، گفت: “همه چیزی نیست، بچه های من، شما باید ببینید در وردون، جایی که من از آنجا آمده ام، چه چیزی ما را زیر پا گذاشتند. شما در آنجا گلوله باران شده اید، همه چیز را در مورد آن می دانید – جنگل ها مانند مزارع ذرت تکه تکه شده اند، حفره ها مشخص شده اند و حتی زمانی که تیرهای سه ضخامت داشته باشند.

تمام گذرگاه ها پاشیده شده اند، جاده ها به داخل منفجر شده اند. هوا تبدیل به انبوهی از کاروان‌های درهم شکسته و اسلحه‌های شکسته شد، اجساد به هم پیچ خورده بودند که انگار بیل زده بودند. می‌توانستید سی چماق را ببینید که با یک گلوله روی چهارراه‌ها گذاشته شده‌اند؛ می‌توانستید هموطنانی را ببینید که در حالی که بالا می‌رفتند، می‌چرخیدند.

حدود پانزده یاردی، و تکه‌های شلواری که روی بالای درخت‌هایی که باقی مانده بودند گیر کرده و چسبیده بودند. می‌توانستید ببینید یکی از این ۳۸۰ها به داخل خانه‌ای در وردون در کنار پشت بام می‌رود، از دو یا سه طبقه سوراخ می‌کند و از پایین می‌ترکند. و همه لعنتی‌ها باید بالا بروند؛ و در میدان‌ها گردان‌های کامل پراکنده می‌شدند و مثل خرگوش‌های بی‌دفاع کوچک زیر دوش می‌خوابیدند.

در هر قدمی روی زمین در مزارع، توده هایی به ضخامت بازو و به وسعت آن پیدا می کنید، و برای بلند کردن توده آهن به چهار پویلوس نیاز دارید. مزارع انگار پر از سنگ بود. و این بدون وقفه ماه‌ها، ماه‌ها متوالی ادامه داشت!» گروهبان در حین عبور تکرار کرد، بدون شک دوباره داستان سوغاتی‌هایش را در جای دیگری بازگو کرد. “ببین، نگاه کن سرجوخه، اون بچه ها اونجا – آیا سرشون نرمه؟” در موضع بمباران شده.

دیدیم که نقاطی از انسان‌ها با عجله بیرون آمدند و به سمت انفجارها دویدند. برتراند گفت: «آنها توپچی هستند. “به محض ترکیدن یک پوسته آنها به سرعت می چرخند و به دنبال فیوز در سوراخ می گردند، زیرا موقعیت فیوز جهت باتری آن را نشان می دهد، می بینید که از طریق حفر خود در داخل، و در مورد فاصله، شما.” فقط باید آن را بخوانم.

بر روی ارقام برد برش روی فیوز زمان که درست قبل از شلیک تنظیم شده است، نشان داده شده است. “مهم نیست، آنها پیازهایشان را کنار می گذارند تا زیر چنین توپخانه ای بیرون بروند.” مردی از گروه دیگری که در سنگر قدم می زد، می گوید: “تفنگچی ها، پسرم، یا کاملاً خوب هستند یا خیلی بد. یا تبانی هستند یا زباله. من به شما می گویم -” “این در مورد همه خصوصی ها صادق است.

آنچه شما می گویید.” “احتمالا، اما من در مورد همه افراد خصوصی با شما صحبت نمی کنم، من در مورد توپچی ها با شما صحبت می کنم، و به شما هم می گویم که -” “هی، بچه های من! بهتر است یک سوراخ پیدا کنید تا خودتان را در آن بیاندازید، قبل از اینکه یکی از آنها را در اسنیچ بگیرید!” غریبه در حال قدم زدن داستان خود را با خود برد، و کوکن، که در خلق و خوی منحرف بود.

بلوند زیتونی پلاتینه رنگ مو : اظهار داشت: “ما می‌توانیم موهایمان را در حفر شده درست کنیم، زیرا می‌بینیم که بیرون نسبتاً خسته کننده است.” “ببین، اژدر می فرستند آنجا!” پارادیس با اشاره گفت. اژدرها مستقیماً به سمت بالا می روند، یا تقریباً همینطور، مانند خرچنگ، بال زدن و خش خش. سپس می ایستند، تردید می کنند و دوباره مستقیم به پایین می آیند.

سقوط خود را در آخرین ثانیه هایش با یک «گریه بچه» که ما به خوبی می دانیم، خبر می دهند. از اینجا، ساکنان خط الراس مانند بازیکنان نامرئی به نظر می رسند که برای بازی با توپ صف آرایی کرده اند. لاموز می‌گوید: «در آرگون، برادرم در نامه‌ای می‌گوید که آن‌ها به قول خودش کبوتر لاک‌پشت می‌گیرند. آنها چیزهای سنگین و بزرگی هستند که از نزدیک شلیک می‌شوند.

آنها با غر زدن وارد می‌شوند، واقعاً دارند، او. می‌گوید، و وقتی باد را می‌شکنند، نیمی از براق نمی‌شوند.» “هیچ چیز بدتر از وزغ خمپاره نیست، که به نظر می رسد تعقیب شما می کند و از بالای سر شما می پرد، و در همان سنگر می ترکد، فقط روی ساحل می خراشد.” “Tiens، Tiens، آیا آن را شنیدی؟” سوتی به ما نزدیک می شد که ناگهان قطع شد. تدبیر نشکسته است.

پارادیس می گوید: “این پوسته ای است که گریه کرد.” و گوش هایمان را برای رضایت از شنیدن – یا نشنیدن – دیگران فشار می دهیم. لاموز می‌گوید: “همه مزارع، جاده‌ها و روستاهای اطراف، با پوسته‌های خاکی در هر اندازه پوشیده شده‌اند – راستش را بگوییم مال ما نیز. زمین باید پر از آن‌ها باشد، که نمی‌توانید آنها را ببینید. من متعجبم که بعداً وقتی زمان گفتن “بس است.

بیایید دوباره کار را شروع کنیم” چگونه ادامه می دهند.” و همیشه، در یکنواختی جنون، بهمن آتش و آهن ادامه دارد. ترکش با انفجار سوت دار و قلب پر از فلز خشمگینش و پوسته های کوبه ای بزرگ، که رعد آن رعد موتور راه آهن است که ناگهان به دیوار برخورد می کند، رعد ریل های بارگذاری شده یا تیرهای فولادی، واژگونی را فرو می ریزد. هوا اکنون پر شده و بدون چشم انداز است.

با انفجارهای شدید از آن عبور می کند و دوباره متلاشی می شود، و کشتار زمین در اطراف، عمیق تر و عمیق تر، تا سرحد تکمیل ادامه دارد. حتی اسلحه های دیگری هم وجود دارند که اکنون به آنها می پیوندند – آنها مال ما هستند. گزارش آنها مانند گزارش سال ۷۵ است، اما بلندتر، و دارای طنین طولانی و طنین انداز است.

بلوند زیتونی پلاتینه رنگ مو : مانند رعد و برق که در میان کوه ها طنین انداز می شود. “آنها دهه ۱۲۰ طولانی هستند. آنها روی لبه چوب در نیم مایلی دورتر هستند. اسلحه های خوب، پیرمرد، مانند سگ های تازی خاکستری. آنها باریک اند و دماغ ریز هستند، آن اسلحه ها – شما می خواهید آنها را صدا کنید. خانم. آنها شبیه ۲۲۰ ها نیستند.