بلوند زیتونی پلاتینه ۱۰.۷

بلوند زیتونی پلاتینه ۱۰.۷ : و از زیر مشخصاتش با نیم‌چشم به شما می‌گوید: «من یک استاد هستم». وقتی خیلی زود بیدار می‌شود تا به مراسم عشای ربانی برود، می‌گوید: “من درد شکم دارم، باید بروم و یک دور بزنم و اشتباه نکنم.” کمی دورتر، پاپا رامور از وطن خود می گوید: “جایی که من زندگی می کنم، فقط یک دهکده است، هیچ تکان بزرگی وجود ندارد.

رنگ مو : و بعد از اینکه حتی گونه‌شان را پیدا کردند که بروند و بگویند: «دوم کاپیتان، من یک اسلحه دارم. تفنگ که کمی درست است. من در آن عمل نیستم. این سیستم D است، شگفتی قدیمی من – یک جاخالی لعنتی کثیف، و مواقعی وجود دارد که از آن خسته می شوم، و موارد دیگر.” و بنابراین، اگرچه تفنگ های آنها همه شبیه به هم هستند، اما به اندازه دست خط آنها متفاوت هستند.

بلوند زیتونی پلاتینه ۱۰.۷

بلوند زیتونی پلاتینه ۱۰.۷ : تفنگ ها قبلاً تمیز شده اند. نگاهی به غلاف بریچ و بسته شدن پوزه می‌اندازد، اقدامات احتیاطی که خاک سنگر را ضروری می‌سازد. اینکه چگونه هر تفنگ را می توان به راحتی تشخیص داد بحث شده است. “من در فلاخن چند سوراخ ایجاد کرده ام. ببینید، من لبه را بریده ام.” “من یک چکمه را دور بالای بند پیچانده ام.

و به این ترتیب، می توانم آن را با لمس و همچنین دیدن تشخیص دهم.” من از یک دکمه مکانیکی استفاده می‌کنم. اشتباهی در این مورد نیست. در تاریکی می‌توانم آن را بی‌درنگ پیدا کنم و بگویم، این تیرانداز من است. در حالی که دوستان در حال تمیز کردن مال خود هستند، و سپس با شیطنت سریع مشتی آرام روی تفنگی که تمیز شده است می‌زنند.

مارترو به من می‌گوید: «این کنجکاو و خنده‌دار است، ما فردا به سنگر می‌رویم، و هنوز کسی مست نیست، و این‌طور تمایل ندارد. آه، نمی‌گویم. اما چیزی که آن دو آنجا نه کمی تازه و نه کمی برجسته هستند، بدون اینکه کاملاً نابینا باشند، تا حدودی مشروب هستند، به‌عنوان مثال… “این پوترون و پولپات، از تیم برویر است.” دراز کشیده اند و با صدای آهسته صحبت می کنند.

می‌توانیم بینی گرد یک نفر را تشخیص دهیم که به یک اندازه با دهانش، نزدیک به شمع و با دستش، که انگشت بلند شده اش نشانه‌های توضیحی کمی دارد، مشخص می‌شود و با وفاداری سایه‌ای که می‌افکند، دنبال می‌شود. پوترون می‌گوید: «من می‌دانم چگونه آتش روشن کنم، اما نمی‌دانم چگونه آتش را پس از خاموش شدن دوباره روشن کنم». “الاغ!” Poilpot می‌گوید: “اگر می‌دانید چگونه آن را روشن کنید.

می‌دانید چگونه آن را دوباره روشن کنید، زیرا اگر آن را روشن کنید، به این دلیل است که خاموش شده است، و ممکن است بگویید که وقتی آن را روشن می‌کنید، دوباره آن را روشن می‌کنید.” “این همه پوسیدگی است. من ریاضی نیستم، و به جهنم با چرندیاتی که شما صحبت می کنید. من به شما می گویم و دوباره به شما می گویم که وقتی قرار است آتش روشن شود.

من آنجا هستم، اما برای روشن کردن دوباره آن وقتی که از بین رفت. بیرون، من خوب نیستم. من نمی توانم واضح تر از این صحبت کنم.” پاسخ اصرار پویل‌پات را متوجه نمی‌شوم، اما پویترون می‌گوید: «اما ای ناقل لعنتی، مگر سی بار به تو نگفتم که نمی‌توانم؟ به هر حال باید سر خوک داشته باشی!» مارترو به من اعتماد می کند، “به اندازه کافی در مورد آن شنیده ام.” واضح است.

بلوند زیتونی پلاتینه ۱۰.۷ : که او همین الان خیلی زود صحبت کرد. نوعی تب، برانگیخته شده توسط لیسه‌های خداحافظی، در حفره‌ی رقت‌بار کاهی حاکم است، جایی که قبیله ما – برخی راست و مردد، برخی دیگر زانو زده و چکش می‌زنند – آذوقه‌ها، لباس‌ها و ابزارهای خود را اصلاح می‌کنند، روی هم می‌چینند، و زیر و رو می‌کنند. یک غرغر لفظی وجود دارد، شورشی از اشاره.

از درخشش‌های دودی، چهره‌های سرخابی با تسکین شروع می‌شوند و دست‌های تیره مانند عروسک‌های خیمه شب بازی در سایه‌ها حرکت می‌کنند. در انباری که در کنار انباری ما قرار دارد، و تنها با دیواری به قد یک مرد از آن جدا می شود، فریادهای هولناکی بلند می شود. دو مرد در آنجا با خشونت و عصبانیت شدید بر روی یکدیگر افتاده اند.

هوا با خشن ترین عباراتی که گوش انسان می شنود پر جنب و جوش است. اما یکی از مخالفان، غریبه ای از جوخه دیگر، توسط مستاجران بیرون می شود و جریان نفرین از سوی دیگری ضعیف تر می شود و منقضی می شود. مارترو با غرور خاصی می‌گوید: «همان‌طور که ما، آنها خودشان را نگه می‌دارند!» درست است. به لطف برتراند.

نفرت از مستی، از سم مهلکی که با انبوهی از مردم قمار می کند، تسخیر شده است، تیم ما یکی از کمترین آزار و اذیت شراب و براندی است. آنها در اطراف فریاد می زنند و آواز می خوانند و صحبت می کنند. و بی‌پایان می‌خندند، زیرا در مکانیسم انسان خنده صدای چرخ‌هایی است که کار می‌کنند، صدای اعمالی است که انجام می‌شود.

سعی می‌شود چهره‌های خاصی را درک کند که با تسکین تحریک‌آمیز در میان این جنگل‌خانه سایه‌ها، این پرندگان بازتاب‌ها ظاهر می‌شوند. اما آدم نمی تواند. آنها قابل مشاهده هستند، اما شما نمی توانید چیزی را در عمق آنها ببینید. برتراند می گوید: «دوستان ساعت ده صبح است. “فردا کوهان شتر را تمام می کنیم.

زمان نزدیک شدن است.” سپس هر کدام به آرامی بازنشسته می شوند تا استراحت کنند، اما هق هق کردن به سختی متوقف می شود. انسان زمانی که هیچ اجباری برای عجله نداشته باشد، همه چیز را به راحتی انجام می دهد. مردها به این طرف و آن طرف می‌روند، هر کدام با چیزی در دست، و من در امتداد دیوار سایه عظیم ائودور را تماشا می‌کنم که در حال سر خوردن است.

در حالی که او از جلوی شمعی عبور می‌کند و دو کیسه کوچک کافور از انتهای انگشتانش آویزان است. Lamuse در جستجوی موقعیت خوب خود را به اطراف پرتاب می کند. به نظر می رسد که او راحت است. امروز، مشخصا، و هر ظرفیتی که داشته باشد، زیاد خورده است. برخی از ما می خواهیم بخوابیم! مسنیل جوزف از بسترش گریه می کند.

بلوند زیتونی پلاتینه ۱۰.۷ : این استغاثه برای لحظه‌ای اثر فروکش‌کننده‌ای دارد، اما نه از خروش صداها جلوگیری می‌کند و نه از گذر به این سو و آن سو. پارادیس می‌گوید: «فردا بالا می‌رویم، درست است، و عصر به خط اول خواهیم رفت. اما هیچ‌کس به آن فکر نمی‌کند. ما می‌دانیم و بس.» به تدریج هر کدام جایگاه خود را باز یافتند. من خودم را روی نی دراز کرده ام و مارترو خود را در کنار من می پیچد.

حجم عظیمی را وارد کنید و زحمت زیادی بکشید تا سر و صدا نکنید. این گروهبان بیمارستان صحرایی، یک برادر ماریست، یک آدم ساده ریش بزرگ در عینک است. هنگامی که او کت بزرگ خود را درآورده و در ژاکت خود ظاهر می شود، متوجه می شوید که او از نشان دادن پاهای خود احساس ناراحتی می کند. ما می بینیم که با احتیاط عجله می کند.

این شبح یک اسب آبی ریشو. دم می زند، آه می کشد و غر می زند. مارترو با تکان دادن سر به او اشاره می‌کند و به من می‌گوید: “به او نگاه کن. آن بچه‌ها همیشه باید در حال صحبت کردن هستند. وقتی از او می‌پرسیم که در زندگی مدنی چه می‌کند، او نمی‌گوید “من هستم”. معلم مدرسه، می‌گوید.