بلوند بژ پلاتینه دنی وان

بلوند بژ پلاتینه دنی وان : دیگری که مثل فواره خون می‌آید، فریاد می‌زند: “هی، به من نگاه کن!” جوانی با چشمان سوزان مانند روحی در جهنم فریاد. می زند: «آتش گرفته ام! و او مانند کوره غرش می کند و می دمد. یوسف باندپیچی شده است.

رنگ مو : ما به خط اول قدیمی خود رسیدیم، خطی که از آنجا برای حمله به راه افتادیم. ما روی یک پله آتش می نشینیم و پشت به سوراخ هایی است که برای خروج ما در آخرین لحظه توسط سنگ شکن ها بریده شده است. اوترپ، دوچرخه‌سوار، عبور می‌کند و به ما روز خوش می‌دهد. سپس به سمت خود برمی گردد و از کاف آستین کتش پاکتی می کشد که لبه بیرون زده اش نوار سفیدی به او داده بود.

بلوند بژ پلاتینه دنی وان

بلوند بژ پلاتینه دنی وان : او به من می‌گوید: «این تو هستی، نه، این نامه‌های بیکه را می‌گیرد که مرده است؟» – «بله.» – «اینم یک نامه برگشتی؛ آدرس آن را پر کرده است.» پاکت بدون شک در معرض باران بالای یک بسته قرار گرفت و آدرس دیگر در میان خال های بنفش روی کاغذ خشک شده و فرسوده خوانا نیست. تنها در گوشه ای آدرس فرستنده باقی می ماند.

نامه را به آرامی بیرون می آورم – “مادر عزیزم” – آه، یادم می آید! بیکت که اکنون در هوای آزاد در همان سنگر دراز کشیده بود، آن نامه را چندی پیش در محله ما در در یک بعد از ظهر درخشان و باشکوه، در پاسخ به نامه ای از مادرش نوشت. چون او بی‌اساس بود و او را به خنده انداخته بود – “فکر می‌کنی من در سرما و باران و خطر هستم.

نه، برعکس، همه چیز تمام شده است. هوا گرم است، عرق می‌کنیم و کاری نداریم. فقط برای قدم زدن در آفتاب انجام دهید. از خواندن نامه شما خندیدم -” به پاکت ضعیف و آسیب‌دیده برمی‌گردم، نامه‌ای را که اگر شانس از این طنز جدید جلوگیری نمی‌کرد، پیرزن دهقان در لحظه‌ای که جسد پسرش در سرما و طوفان خیس است.

می‌خواند. چیزی که مانند چشمه ای تیره بر دیوار سنگر می چکد و جاری می شود. یوسف سرش را به عقب خم کرده است. چشمانش برای لحظه ای بسته می شود، دهانش نیمه باز می شود و نفس هایش بی قرار می شود. “شجاعت!” به او می گویم و او دوباره چشمانش را باز می کند. “آه!” او پاسخ می دهد، “این به من مربوط نیست که باید این را بگویی. به آن بچه ها نگاه کن، آنها به آنجا برمی گردند.

و تو هم، تو داری برمی گردی. همه چیز باید برای شما دیگران ادامه پیدا کند. آه. برای ادامه دادن، برای ادامه دادن باید واقعاً قوی باشد!» XXI پناهگاه از این نقطه به بعد ما در معرض دید پست های دیدبانی دشمن هستیم و دیگر نباید سنگرهای ارتباطی را ترک کنیم. ابتدا جاده پیلونز را دنبال می کنیم. سنگر در کنار جاده بریده می شود و خود جاده نیز از بین می رود.

درختانش هم همینطور نیمی از آن، در تمام طول مسیر، جویده شده و توسط سنگر بلعیده شده است. و آنچه از آن باقی مانده است مورد هجوم زمین و علف قرار گرفته و در کمال زمان با مزارع آمیخته شده است. در برخی از نقاط سنگر – جایی که کیسه شن ترکیده است و تنها سلولی گل آلود باقی مانده است – ممکن است دوباره در سطح چشمان خود بالاست سنگی جاده سابق را ببینید.

که به سرعت بریده شده است یا حتی ریشه های آن. درختان مرزی که برای تجسم در دیوار سنگر قطع شده اند. این دومی چنان بریده و ناهموار است که گویی موجی از خاک و زباله و تفاله های تیره است که دشت بیکران تف کرده و به لبه سنگر فشار داده است. به تلاقی سنگرها می رسیم، و بر بالای تپه بدرفتاری که بر روی خاکستری ابری مشخص شده است.

بلوند بژ پلاتینه دنی وان : تابلوی سوگواری به صورت کج در باد ایستاده است. سیستم سنگر همچنان تنگ‌تر و نزدیک‌تر می‌شود و مردانی که از تمام نقاط بخش به سمت ایستگاه پاکسازی می‌روند، زیاد می‌شوند و در راه‌های حفر شده ازدحام می‌کنند. این کوچه‌های غم‌انگیز با اجساد پر شده است. در فواصل ناهموار دیوارهای آنها با شکاف های کاملاً جدید شکسته می شود.

که تا عمق کاملشان امتداد می یابد، توسط سوراخ های قیف خاک تازه که به زمین ناسالم آن طرف نفوذ می کند، جایی که اجسام خاکی چمباتمه زده اند و چانه هایشان را روی زانوها گذاشته اند یا به طور مستقیم به دیوار تکیه داده اند. و ساکت مانند تفنگ هایی که در کنارشان ایستاده اند. برخی از این مرده های ایستاده، چهره های خون آلود خود را به سوی بازماندگان می چرخانند. دیگران نگاه هایشان را با پوچی آسمان عوض می کنند.

یوسف نفس نمی کشد. من مثل یک کودک به او می گویم: “نزدیک رسیدیم، تقریباً رسیدیم.” باروهای شوم این راه ویرانی باز هم بیشتر می شود. احساس خفگی، کابوس سقوطی که ظلم می‌کند و خفه می‌کند، القا می‌کنند: و در این اعماق که به نظر می‌رسد دیوارها نزدیک‌تر و نزدیک‌تر می‌شوند، مجبور می‌شوی توقف کنی، مسیری را برای خود بچرخانی، مضطرب و مزاحم شوی.

مردگانی که با بی نظمی بی پایان پرونده هایی که در امتداد این سنگرهای مخفی جریان دارند به اطراف هل داده می شوند، پرونده هایی که از پیام آوران، از افراد معلول، از مردانی که ناله می کنند و با صدای بلند گریه می کنند، که دیوانه وار می شتابند، سرخ شده از تب یا رنگ پریده و به وضوح از درد تکان خورده است این همه ازدحام بالاخره بالا می‌آیند و جمع می‌شوند.

در چهارراهی که سوراخ‌های پناهگاه باز می‌شوند، ناله می‌کنند. یک پزشک با فریاد و حرکات سعی می کند فضای کمی را از جزر و مد بالا که بر آستانه پناهگاه می زند، دور نگه دارد، جایی که او بانداژهای خلاصه را در هوای آزاد می زند. آنها می گویند که او و یارانش در تمام شب و تمام روز از انجام این کار دست برنداشته اند که او در حال انجام یک کار فوق بشری است.

وقتی دستان او را ترک می کنند، تعدادی از مجروحان توسط سیاه چاله پناهگاه بلعیده می شوند. دیگران به ایستگاه پاکسازی بزرگتر ساخته شده در سنگر در جاده بتون بازگردانده می شوند. در این حفره محصور که از عبور خندق ها به وجود آمده بود، در ته یک لانه دزدان، دو ساعت منتظر ماندیم، بوفه زده، فشرده، خفه و کور، مثل گاو از روی هم بالا می رفتیم.

بلوند بژ پلاتینه دنی وان : در بوی خون و قصابی. . چهره هایی هستند که دقیقه به دقیقه بیشتر دچار اعوجاج و لاغری می شوند. یکی از بیماران دیگر نمی تواند جلوی اشک هایش را بگیرد. آنها در سیل می آیند، و در حالی که سرش را تکان می دهد، همسایه هایش را می پاشد.