رنگ مو مرواریدی پوست پیازی

رنگ مو مرواریدی پوست پیازی : او گفت: «در همان ابتدا. او طوری صحبت می کرد که انگار در حالت خلسه بود. این همه نقشه آنها بود – نقشه خانم هندرسون. او از من متنفر بود.

رنگ مو : شنیدن او باعث خفگی در گلوی Jurgis شد، و او دوباره گریه کرد، وحشیانه تر از قبل: “بس کن، من می گویم!” این بار او به او توجه کرد و نفسش را حبس کرد و ساکت دراز کشید، به جز هق هق های نفسانی که تمام بدنش را به هم ریخته بود. برای دقیقه ای طولانی در آنجا دراز کشید، کاملاً بی حرکت، تا اینکه ترس سردی شوهرش را گرفت و فکر کرد که او در حال مرگ است.

رنگ مو مرواریدی پوست پیازی

رنگ مو مرواریدی پوست پیازی : آن را با مته سوراخ تا زمانی که او می تواند آن را تحمل کند، و سپس او به او می جهد، گرفتن او توسط شانه ها و تکان دادن او، فریاد در گوش او: “بس کن، من می گویم! بس کن!» او از شدت رنجش به او نگاه کرد. سپس او جلوی پای او افتاد. علی‌رغم تلاش‌های او برای کنار رفتن، آنها را در دستانش گرفت و با صورتش روی زمین دراز کشیده بود.

ناگهان، با این حال، او صدای او را، ضعیف شنید: “Jurgis! جورجیس!» “چیه؟” او گفت. مجبور شد به سمت او خم شود، او خیلی ضعیف بود. او با عبارات شکسته و دردناکی از او التماس می کرد: «به من ایمان داشته باش! باور کن!» “باورت چیه؟” او گریه. “باور کن که من – که بهتر می دانم – که تو را دوست دارم! و از من نپرس – چه کردی؟ اوه، جورگیس، لطفا، لطفا! این برای بهترین است.

این است – ” او دوباره شروع به صحبت کرد، اما او با عجله ادامه داد و او را به راه انداخت. “اگر فقط این کار را انجام دهید! اگر بخواهید – فقط من را باور کنید! تقصیر من نبود – نمی‌توانستم جلویش را بگیرم – درست می‌شود – چیزی نیست – ضرری ندارد. اوه، جورجیس – لطفا، لطفا! او را گرفته بود و سعی می کرد خودش را بلند کند تا به او نگاه کند. می‌توانست لرزش فلج دست‌های او و لرزیدن سینه‌ای را که به او فشار می‌داد حس کند.

او موفق شد یکی از دستان او را بگیرد و آن را با تشنج گرفت و آن را به صورت خود کشید و در اشک هایش غسل داد. “اوه، من را باور کن، مرا باور کن!” او دوباره ناله کرد. و با عصبانیت فریاد زد: «نخواهم کرد!» اما همچنان به او چسبیده بود و در ناامیدی با صدای بلند ناله می کرد: “اوه، جورگیس، فکر کن چه می کنی! ما را خراب خواهد کرد – ما را خراب خواهد کرد! اوه، نه، شما نباید این کار را انجام دهید!

نه، نکن، این کار را نکن. شما نباید این کار را انجام دهید! این مرا دیوانه خواهد کرد – مرا خواهد کشت – نه، نه، جورجیس، من دیوانه هستم – این چیزی نیست. شما واقعا نیازی به دانستن ندارید. ما می توانیم خوشحال باشیم – می توانیم همدیگر را به همان اندازه دوست داشته باشیم. اوه، لطفا، لطفا، من را باور کنید!» سخنان او نسبتاً او را وحشی کرد. دستانش را از هم جدا کرد و او را به بیرون پرت کرد.

او فریاد زد: “جواب من را بده.” “خدا لعنتش کنه، میگم – جوابمو بده!” او روی زمین فرو رفت و دوباره شروع به گریه کرد. این مانند گوش دادن به ناله یک روح لعنتی بود، و Jurgis نمی تواند آن را تحمل کند. مشتش را روی میز کنارش کوبید و دوباره سر او فریاد زد: «جواب بده!» او با صدای بلند شروع به فریاد زدن کرد، صدایش مانند صدای یک حیوان وحشی: “آه! آه! من نمی توانم!

من نمی توانم این کار را انجام دهم!» “چرا نمی توانید آن را انجام دهید؟” او فریاد زد. “من نمی دانم چگونه!” بلند شد و بازویش را گرفت، بلندش کرد و به صورتش خیره شد. “به من بگو دیشب کجا بودی!” نفس نفس زد “سریع، با آن خارج شوید!” سپس او شروع کرد به زمزمه کردن، یک کلمه در یک زمان: “من – در یک خانه – در مرکز شهر بودم -” «چه خانه ای؟ منظورت چیه؟” سعی کرد چشمانش را پنهان کند.

اما او او را نگه داشت. او نفس نفس زد: «خانه خانم هندرسون». اولش نفهمید. او تکرار کرد: «خانه خانم هندرسون». و سپس ناگهان، مانند یک انفجار، حقیقت وحشتناکی بر سر او شکست، و او به خود پیچید و با فریاد به عقب برگشت. خودش را به دیوار چسباند و دستش را روی پیشانی‌اش گذاشت و به او خیره شد و زمزمه کرد: «عیسی! عیسی!” یک لحظه بعد او به سمت او پرید.

رنگ مو مرواریدی پوست پیازی : در حالی که او زیر پای او دراز کشیده بود. گلویش را گرفت. “به من بگو!” او با صدای خشن نفس نفس زد. “سریع! چه کسی تو را به آن مکان برد؟» او سعی کرد دور شود و او را عصبانی کرد. او فکر کرد که این ترس است، از درد کلاچ او – او نمی فهمید که این عذاب شرم او است. با این حال او به او پاسخ داد: “کانر.” نفس نفس زد: «کانر». “کانر کیست؟” او پاسخ داد: “رئیس.” “مرد -” او در دیوانگی اش چنگالش را محکم کرد.

فقط وقتی چشمانش را در حال بسته شدن دید متوجه شد که او را خفه می کند. سپس انگشتانش را شل کرد و خم شد و منتظر ماند تا او دوباره پلک هایش را باز کرد. نفسش داغ به صورتش کوبید. او در نهایت زمزمه کرد: «به من بگو،» در مورد آن به من بگو. او کاملاً بی حرکت دراز کشیده بود و او مجبور شد نفسش را حبس کند تا حرف هایش را بگیرد.

او گفت: “من نمی خواستم این کار را انجام دهم.” «سعی کردم – سعی کردم این کار را نکنم. من این کار را فقط برای نجات ما انجام دادم. این تنها شانس ما بود.» باز هم برای یک فاصله، صدایی جز نفس نفس زدنش به گوش نمی رسید. اونا چشمانش بسته شد و وقتی دوباره صحبت کرد آنها را باز نکرد. او به من گفت – او می خواهد من را خاموش کنم.

رنگ مو مرواریدی پوست پیازی : او به من گفت که این کار را خواهد کرد—همه ما جای خود را از دست خواهیم داد. ما هرگز نتوانستیم کاری انجام دهیم – اینجا – دوباره. او – منظورش این بود – ما را خراب می کرد.» بازوهای Jurgis می لرزیدند به طوری که او به سختی می تواند خود را نگه دارد و در حال حاضر و پس از آن به عنوان او گوش به جلو lurched. “چه زمانی – چه زمانی این شروع شد؟” او نفس نفس زد.