رنگ مرواریدی شماره ۱۲

رنگ مرواریدی شماره ۱۲ : پله‌ها به اندازه‌ای گشاد بود که دو دختر بتوانند دست در دست هم در کنار هم راه بروند. در پایین پنج پله، گذرگاه به سمت راست پیچید و از ده پله دیگر بالا رفتند، اما در بالای پرواز پنج پله را پیدا کردند که مستقیماً به پایین می‌رفتند. دوباره گذرگاه ناگهان پیچید، این بار به چپ، و ده پله دیگر به بالا منتهی شد. گذرگاه اکنون کاملاً تاریک بود.

رنگ مو : بنابراین چیزی بیشتر در مورد این موضوع نگفت و در حال حاضر یک مطلب جدید داشت دلیلی برای شگفت زده شدن زیرا زمانی که آنها کاملاً غذای خود را تمام کردند، میز غذا و محتویات یک لحظه ناپدید شد. “بدون ظرف برای شستن، اوزما!” با خنده گفت “من حدس می‌زنم اگر بتوانید فقط همین یک ترفند را به آنها بیاموزید.

رنگ مرواریدی شماره ۱۲

رنگ مرواریدی شماره ۱۲ : بسیاری از مردم را خوشحال می‌کردید.” اوزما به مدت یک ساعت داستان می گفت و با دوروتی در مورد افراد مختلفی که به آنها علاقه داشتند صحبت می کرد. و بعد وقت خواب بود و آنها لباسهایشان را درآوردند و به رختخوابهای نرمشان خزیدند و تقریباً به محض اینکه سرشان به بالشهایشان برخورد کرد به خواب رفتند.

فصل ۵ پلکان جادویی کوه مسطح در نور روشن آفتاب صبح بسیار نزدیکتر به نظر می رسید، اما دوروتی و اوزما می دانستند که ولگردی طولانی در مقابل آنها وجود دارد، حتی هنوز. آنها تمام کردند فقط لباس پوشیدند تا یک صبحانه گرم و خوشمزه در انتظارشان باشد و پس از صرف غذا چادر را ترک کردند و به سمت کوه که اولین هدفشان بود شروع کردند.

پس از کمی راه رفتن، دوروتی به عقب نگاه کرد و متوجه شد که چادر پری به طور کامل ناپدید شده است. تعجب نکرد، زیرا می دانست که این اتفاق خواهد افتاد. “آیا جادوی شما نمی تواند به ما یک اسب یک واگن یا یک ماشین بدهد؟” از دوروتی پرسید. دوست پری او اعتراف کرد: “نه عزیز، متاسفم که چنین جادویی از توان من خارج است.” دوروتی متفکرانه گفت: شاید گلیندا بتواند.

اوزما گفت: “گلیندا یک ارابه لک‌لک دارد که او را در هوا می‌برد، اما حتی جادوگر بزرگ ما نیز نمی‌تواند روش‌های دیگر سفر را به ذهن متبادر کند. آنچه را که دیشب به شما گفتم، فراموش نکنید که هیچ‌کس آنقدر قدرتمند نیست که انجام دهد. همه چیز.” دوروتی پاسخ داد: «خب، فکر می‌کنم باید بدانم که مدت زیادی در سرزمین اوز زندگی کرده‌ام. “اما من اصلاً نمی توانم هیچ جادویی انجام دهم.

بنابراین نمی توانم به درستی بفهمم که شما یک “گلیندا” و “جادوگر” چگونه این کار را انجام می دهید.” اوزما خندید: “سعی نکن.” “اما تو حداقل یک هنر جادویی داری، دوروتی: تو حقه به دست آوردن همه قلب ها را می دانی.” دوروتی با جدیت گفت: “نه، نمی دانم.” “اگر واقعا می توانم انجامش دهم، اوزما، مطمئن هستم که نمی دانم.

چگونه این کار را انجام دهم.” دو ساعت طول کشید تا به دامنه کوه گرد و هموار برسند و بعد آن‌قدر شیب کناره‌ها را پیدا کردند که مثل دیوار خانه‌ای بود. دوروتی در حالی که به بالا خیره شده بود، گفت: «حتی بچه گربه ارغوانی من هم نمی توانست از آن بالا برود. اوزما اظهار داشت: “اما راهی وجود دارد که دوباره پایین و بالا برود.” در غیر این صورت آنها نمی توانستند.

با اسکیزرها جنگ کنند یا حتی با آنها ملاقات کنند و با آنها نزاع کنند. “اینطور است، اوزما. بیایید یک راه دور بزنیم، شاید یک نردبان یا چیزی پیدا کنیم.” آنها مسافت زیادی را طی کردند، زیرا کوه بزرگی بود، و همانطور که دور آن حلقه زدند و به سمتی که رو به درختان خرما بود رسیدند، ناگهان یک راه ورودی را پیدا کردند که از دیواره سنگی بریده شده بود.

رنگ مرواریدی شماره ۱۲ : این ورودی در بالای سرش قوسی شکل بود و خیلی عمیق نبود زیرا صرفاً به یک پلکان سنگی کوتاه منتهی می شد. اوزما اعلام کرد: “اوه، بالاخره راهی برای رسیدن به قله پیدا کردیم.” و دو دختر برگشتند و مستقیم به سمت ورودی رفتند. ناگهان به چیزی برخورد کردند و ثابت ایستادند و نتوانستند جلوتر بروند. “عزیز من!” دوروتی فریاد زد و بینی خود را مالش داد.

که به چیزی محکم برخورد کرده بود، اگرچه می توانست نبینم چی بود “این به این آسانی که به نظر می رسد نیست. چه چیزی ما را متوقف کرده است، اوزما؟ آیا این یک نوع جادو است؟” اوزما اطراف را احساس می کرد و دستانش را دراز کرده بود. او پاسخ داد: “بله، عزیز، این جادو است.” «فلت هدها باید از قله کوه خود از دشت پایین راهی می‌داشتند.

اما برای جلوگیری از هجوم دشمنان از پله‌ها برای تسخیر آنها، در فاصله کمی قبل از ورودی دیواری از سنگ ساخته‌اند که سنگ‌ها سیمان در جای خود نگه داشت و سپس دیوار را نامرئی ساختند.” “من تعجب می کنم که چرا آنها این کار را کردند؟” دوروتی متفکر “یک دیوار به هر حال مردم را دور نگه می‌دارد، چه دیده شود یا نه، بنابراین نامرئی کردن آن فایده‌ای نداشت.

به نظر من بهتر بود که آن را محکم رها می‌کردم، زیرا در آن صورت هیچ‌کس آن را نمی‌دید. ورودی پشت آن. حالا هر کس می تواند ورودی را ببیند، مانند ما. اوزما بلافاصله جوابی نداد. صورتش سنگین و متفکر بود. او پس از مدتی گفت: فکر می‌کنم دلیل نامرئی کردن دیوار را می‌دانم. «فلت هدها از پله ها برای پایین آمدن و بالا رفتن استفاده می کنند.

دیوار سنگی محکمی بود تا آنها را از رسیدن به دشت باز دارد و خودشان در حصار دیوار محبوس می شدند. بنابراین آنها مجبور بودند جایی را ترک کنند تا دیوار را دور بزنند و اگر دیوار قابل مشاهده بود، همه غریبه ها یا دشمنان جایی را برای دور زدن آن پیدا می کردند و سپس دیوار بی فایده می شد. بنابراین، با حیله گری دیوار خود را نامرئی ساختند.

و معتقد بودند که هر کسی که ورودی کوه را ببیند، مانند ما مستقیماً به سمت آن راه می رود و دورتر رفتن را غیرممکن می داند. فکر می‌کنم دیوار واقعاً بلند و ضخیم است و نمی‌توان آن را شکست، بنابراین کسانی که آن را سر راه خود می‌بینند، مجبورند دوباره بروند.” دوروتی گفت: “خوب، اگر راهی برای دور زدن دیوار هست.

کجاست؟” اوزما پاسخ داد: «باید آن را پیدا کنیم. وقتی اوزما نزدیک به ربع مایل از ورودی فاصله گرفته بود، دوروتی دنبالش رفت و ناامید شد. اما حالا دیوار نامرئی به سمت کناره کوه خمیده شد و ناگهان به پایان رسید و فقط فضای کافی بین دیوار و کوه برای عبور یک فرد عادی باقی گذاشت. دخترها با یک پرونده وارد شدند و اوزما توضیح داد که آنها اکنون پشت مانع هستند و می توانند به در ورودی برگردند.

رنگ مرواریدی شماره ۱۲ : آنها با هیچ مانع دیگری روبرو نشدند. دوروتی خاطرنشان کرد: «اکثر مردم، اوزما، این موضوع را آنطور که شما انجام دادید متوجه نمی شدند. “اگر تنها بودم، دیوار نامرئی مطمئناً مرا زیر پا می گذاشت.” با رسیدن به ورودی شروع به سوار شدن بر پله های سنگی کردند. آنها ده پله بالا رفتند و سپس از پنج پله پایین آمدند و به دنبال گذرگاهی بریده شده از صخره رفتند.