رنگ مو پوست پیازی و دودی

رنگ مو پوست پیازی و دودی : هنرمند خارجی به شما بازتاب های واقع بینانه ای از آنچه می بیند ارائه می دهد. اما او دیگر چیزی به شما نخواهد داد. هنرمند ژاپنی آنچه را که احساس می کند به شما می دهد – حال و هوای یک فصل، حس دقیق یک ساعت و مکان. کار او با قدرت تلقین پذیری است که به ندرت در هنر غرب یافت می شود.

رنگ مو : هر هدایایی که او ممکن است داشته باشد، با دقت کشت می شود سپس به او یاد می‌دهند که با آلات موسیقی کار کند: اول، طبل کوچک (تسودزومی)، که اصلاً بدون تمرین قابل توجه به صدا در نمی‌آید. سپس او یاد می گیرد که کمی سامیسن بنوازد، همراه با توده ای از لاک لاک پشت یا عاج. در هشت یا نه سالگی در ضیافت ها شرکت می کند، عمدتاً به عنوان نوازنده درام.

رنگ مو پوست پیازی و دودی

رنگ مو پوست پیازی و دودی : او در خانه‌ای که فقط گیشا آن را اشغال می‌کند تغذیه می‌شود، لباس می‌پوشند و آموزش می‌بینند. و بقیه دوران کودکی خود را تحت انضباط شدید سپری می کند. به او آداب، فضل، گفتار مودبانه آموزش داده می شود. او دروس روزانه رقص دارد. و او موظف است که انبوهی از آهنگ ها را با هوای آنها از روی قلب بیاموزد. همچنین او باید بازی ها، خدمات ضیافت و عروسی، هنر لباس پوشیدن و زیبا به نظر رسیدن را بیاموزد.

پس او جذاب‌ترین موجود کوچکی است که می‌توان تصور کرد، و از قبل می‌داند که چگونه فنجان شراب شما را با یک پرتاب بطری و بدون ریختن قطره‌ای، بین دو ضربه از طبل‌اش، دقیقاً پر پر کند. پس از آن نظم و انضباط او ظالمانه تر می شود. صدای او ممکن است به اندازه کافی انعطاف پذیر باشد، اما قدرت لازم را ندارد.

در یخبندان‌ترین ساعات شب‌های زمستان، او باید به پشت بام خانه‌اش بالا رود و در آنجا آواز بخواند و بنوازد تا خون از انگشتانش جاری شود و صدا در گلویش بمیرد. نتیجه مطلوب یک سرماخوردگی وحشتناک است. پس از مدتی زمزمه‌های خشن، صدایش تغییر می‌کند و قوی‌تر می‌شود. او آماده است تا یک خواننده و رقصنده عمومی شود.

در این مقام معمولاً اولین حضور خود را در سن دوازده یا سیزده سالگی انجام می دهد. اگر زیبا و ماهر باشد، خدمات او بسیار مورد تقاضا خواهد بود و زمان او با نرخ بیست تا بیست و پنج سن در ساعت پرداخت می شود. فقط پس از آن خریداران او شروع به بازپرداخت زمان، هزینه و مشکلات آموزش او می کنند. و آنها مستعد سخاوت نیستند.

برای سالهای زیادی تمام آنچه او به دست می آورد باید به دست آنها برسد. او نمی تواند چیزی داشته باشد، حتی لباس هایش. در هفده یا هجده سالگی شهرت هنری خود را به دست آورد. او در صدها سرگرمی حضور داشته است و تمام شخصیت‌های مهم شهرش، شخصیت هر کدام، تاریخ همه را از روی دید می‌شناسد. زندگی او عمدتاً یک زندگی شبانه بوده است.

رنگ مو پوست پیازی و دودی : او از زمانی که رقصنده شده است به ندرت طلوع خورشید را دیده است. او آموخته است که شراب بنوشد بدون اینکه سر خود را از دست بدهد و هفت یا هشت ساعت روزه بگیرد بدون اینکه احساس بدتری داشته باشد. او عاشقان زیادی داشته است. او تا حدی آزاد است که به هر کسی که دوست دارد لبخند بزند. اما به او به خوبی آموزش داده شده است.

بیش از هر چیز دیگری که از قدرت جذابیت خود برای منافع خود استفاده کند. او امیدوار است کسی را بیابد که بتواند آزادی خود را بخرد و بخواهد که بخواهد آزادی خود را بخرد – که تقریباً مطمئناً پس از آن کسی معانی جدید و عالی بسیاری را در آن متون بودایی کشف می کند که از احمقانه عشق و ناپایداری همه روابط انسانی می گوید. در این مرحله از حرفه او ما ممکن است.

گیشا را ترک کنیم: آنجا-. بعد از اینکه داستان او ناخوشایند است، مگر اینکه او جوان بمیرد. اگر این اتفاق بیفتد، او کارهای کلاس خود را خواهد داشت و خاطره او توسط مراسم کنجکاوی غواصی حفظ خواهد شد. شاید مدتی در شب هنگام پرسه زدن در خیابان های ژاپن، صداهای موسیقی را بشنوید، صدایی از سامیسن که از دروازه بزرگ معبد بودایی شناور است.

همراه با صدای تیز دختران آوازخوان. که ممکن است به نظر شما یک اتفاق عجیب باشد. و دادگاه عمیق مملو از مردمی است که نگاه می کنند و گوش می دهند. سپس، از طریق پرس به سمت پله‌های معبد می‌روید، دو گیشا را می‌بینید که روی حصیر داخل اتاق نشسته‌اند و مشغول بازی و آواز خواندن هستند، و سومی در حال رقصیدن در مقابل یک میز کوچک. روی میز یک آیهای یا لوح مرده است.

رنگ مو پوست پیازی و دودی : جلوی لوح چراغی کوچک و بخور در یک فنجان برنز می سوزاند. غذای کوچکی در آنجا گذاشته شده است، میوه‌ها و خوراکی‌های خوش طعم – مانند پذیرایی که در مناسبت‌های جشن، رسم است که به مردگان تقدیم می‌شود. شما یاد می گیرید که کایمیو روی لوح متعلق به یک گیشا است. و اینکه رفقای دختر مرده در روزهای معینی در معبد جمع می شوند تا با آواز و رقص روح او را شاد کنند.

سپس هر کس بخواهد می تواند رایگان در مراسم شرکت کند. اما دختران رقصنده دوران باستان مانند گیشاهای امروزی نبودند. برخی از آنها شیرابیوشی نامیده می شدند. و قلب آنها به شدت سخت نبود. آنها زیبا بودند؛ آن‌ها کلاه‌هایی به شکل عجیب و غریب می‌پوشیدند که با طلا تزئین شده بود. آنها در لباس های باشکوه پوشیده بودند و در خانه های شاهزادگان با شمشیر می رقصیدند.

و یک داستان قدیمی در مورد یکی از آنها وجود دارد که فکر می کنم ارزش گفتن آن را دارد. ثانیه ۱ در گذشته و در واقع هنوز هم این رسم بود که هنرمندان جوان ژاپنی با پای پیاده در نقاط مختلف امپراتوری سفر کنند تا مشهورترین مناظر را ببینند و ترسیم کنند و همچنین اشیاء هنری معروفی را که در معابد بودایی نگهداری می‌شوند، مطالعه کنند. که مکان هایی با زیبایی فوق العاده را اشغال می کنند.

رنگ مو پوست پیازی و دودی : ما عمدتاً مدیون چنین سرگردانی هایی هستیم که وجود آن کتاب های زیبای منظره و مطالعات زندگی را مدیون هستیم که اکنون بسیار کنجکاو و نادر هستند و بهتر از هر چیز دیگری می آموزند که فقط ژاپنی ها می توانند مناظر ژاپنی را نقاشی کنند. پس از اینکه با روش های تفسیر ماهیت خود آنها آشنا شدید، تلاش های خارجی در همین راستا به طرز عجیبی صاف و بی روح به نظر می رسد.