شماره رنگ مو قهوه ای روشن بدون دکلره

شماره رنگ مو قهوه ای روشن بدون دکلره : او آن را با حروف مورب در سخنرانی خود تلفظ کرد. درست بود که درآمدی برای او لازم نبود، اما هیچ وقت از بطالت هیچ خیری حاصل نشد. اتفاقاً او خودش در بیست سال گذشته آزمایش جامعی از آن انجام داده بود و بنابراین در موقعیتی بود که می توانست صحبت کند. او سیاست و سرویس دیپلماتیک را پیشنهاد کرد. او هیچ سلیقه ای برای هیچ کدام نداشت.

رنگ مو : بیش از همه، او بر تأثیر بدی که زندگی طولانی مدت در خانه بر یک مرد جوان داشت تأکید کرد. قبل از اینکه مدرکش را بگیرد – این مدرک قبولی بود – او یاد گرفته بود که این را درست تفسیر کند و خیلی کمی از تعطیلاتش را در خانه گذراند. او دوستانی پیدا کرده بود که او را دوست‌داشتنی می‌دانستند و دوست داشتند که هر از گاهی به آنها سر بزند.

شماره رنگ مو قهوه ای روشن بدون دکلره

شماره رنگ مو قهوه ای روشن بدون دکلره : گاهی مسافرت می کرد. وقتی در خانه بود، خیلی از مادرش را نمی دید. همیشه بازدیدکنندگان دیگری در خانه بودند. سر چارلز کواین به موضوع ویلیام بدبین بود. او گفت: “او می تواند کمی پیانو بنوازد، و می تواند ماشین را رانندگی کند. و هیچ کار لعنتی دیگری نمی تواند انجام دهد. ای کاش او ازدواج کند.” ویلیام ازدواج نکرد، اما از راه خود دور شد.

که به هر حال، تقریباً به همان اندازه خوب بود. علاوه بر این، برای خوشحالی مادرش، گفت که در نهایت پیشنهاد کرد کاندیدای پارلمان شود. در این میان، او دوست دارد دو یا سه سال را به آمادگی جدی اختصاص دهد. لیدی کواین مشاهده کرد که می‌تواند همه چیزهایی را که یک عضو باید بداند در عرض دو یا سه هفته جمع‌آوری کند.

اما بیشتر از این سرزنش نکرد. ویلیام یک کلبه کنار رودخانه و یک آپارتمان کوچک در لندن گرفت. همانطور که حال و هوا او را می گرفت، از یکی به دیگری می رفت و قاعدتاً با اتومبیل خود سفر می کرد. او رانندگی ماشین را دوست داشت، اما این یک لذت ترسناک بود. او شاید محتاط ترین راننده موجود و سرگرمی مخفی راننده اجیر او بود.

هنگامی که ویلیام از کلبه خود به آپارتمان خود در شهر رفت، هنگامی که آنها به لندن نزدیک شدند، راننده را مجبور کرد که فرمان را در دست بگیرد. ویلیام هیچ وقت از رانندگی در ترافیک غلیظ خوشش نمی آمد و اصلاً رانندگی در شب را دوست نداشت.

راننده، ملاقات غیرمنتظره ای از برادری که مدت ها غایب بود، دریافت کرد. بازدید کننده درست در لحظه ای رسید که او و استادش می خواستند با ماشین به سمت لندن حرکت کنند. کمرویی و دوستی در سینه ویلیام پناردن مبارزه کرد و دوستی پیروز شد. او گفت: «نمی‌خواهم تو را، دالینگ، من خودم می‌توانم همه چیز را به خوبی مدیریت کنم.» آقای مطمئن بود که او بسیار مهربان است.

شب مهتابی روشنی بود، با سایه های عمیق و آزاردهنده. ویلیام به آرامی شروع کرد. او قبلاً احساس عصبی می کرد. اگر او ایده لندن را به کلی کنار بگذارد چگونه می شود؟ او می توانست صبح برای دوستی که قرار بود ملاقات کند تلگراف کند. او از جاده لندن خاموش شد، جایی که یک مسیر دو یا سه مایلی او را دوباره به کلبه‌اش برمی‌گرداند.

شماره رنگ مو قهوه ای روشن بدون دکلره : اینجا یک جاده تاریک وجود داشت، درختان دو طرف تقریباً بالای سرشان به هم می رسیدند. آن طرف، جاده سفید و باز بود. ویلیام با خروج از تاریکی به سرعت سوم خود رفت. در آن لحظه یک چهره سیاه از پرچین به سمت جاده، درست در مقابل ماشین شلیک کرد. در یکی دو لحظه ویلیام روی ترمزها گیر کرده بود و ماشین در حالی که موتورها در حال مسابقه بودند ایستاده بود.

به آن مرد دست زده بود یا نه؟ به نظر او مدت زیادی طول کشید تا بتواند خودش را مجبور کند به اطراف نگاه کند[صفحه ۱۸۲] و ببینید. وقتی او این کار را کرد، چهره سیاهی را دید که بی حرکت روی جاده در زیر نور مهتاب افتاده بود. “آسیب دیدی؟” ویلیام با صدای خشن صدا زد. همه ساکت بودند ویلیام با احتیاط زیاد ماشینش را در جاده چرخاند و در کنار آن خزیده بود.

او اکنون می‌توانست ببیند که شکل مردی است، لباس‌های ناهموار، کاملاً بی‌حرکت. کلاه افتاده بود و نور ماه موهای پرپشت و سفید را درخشان کرده بود. “آسیب دیدی؟” ویلیام دوباره پرسید. به سختی خیره شد تا ببیند آیا می تواند کوچکترین حرکتی را تشخیص دهد. هیچ کدام وجود نداشت. او با دقت گوش داد و موتورهایش را خاموش کرد.

تمام شب به نظر او پر از سکوت مردگان بود. او به خوبی می دانست که باید چه کار کند، اما وحشت محض او را فرا گرفته بود. کلید را لمس کرد و موتورهایش دوباره روشن شد. برای یک بار در زندگی خود بی احتیاطی رانندگی کرد و به لندن رفت. شواهد زیادی وجود داشت که نشان می‌داد او در زمان شروع کارش قصد داشت به لندن برود.

و هیچ دلیلی وجود نداشت که او هرگز ماشینش را در جاده‌ای که جسد مرده پیدا می‌شد می‌برد. هیچ کس او را ندیده بود. هیچ سوء ظنی نمی توانست به او وابسته شود. مدتها قبل از رسیدن به لندن، ولگرد مستی که ویلیام تصور می کرد او را کشته است، نشست. ماشین هرگز به او دست نزده بود.

او در جاده افتاده بود و کمی مات و مبهوت شده بود. سر پیر و بی آبرویش را مالید و غر زد[صفحه ۱۸۳] به خودش که این همان چیزی بود که از آن موتورهای سانگوینری آمد. سپس به خانه رفت، زنش را لگد زد و خواب عادل را خوابید. بهایی که ویلیام پناردن باید برای بزدلی خود می پرداخت به اندازه کافی سنگین بود.

او هرگز نمی دانست که حتی به آن مرد دست نزده است. تصادف از قبل مشغول بود تا او را متقاعد کند که آن مرد را کشته است و وحشت آن را تا دو سال باقی مانده از زندگی اش در ذهنش زنده نگه دارد. او یکشنبه بعد از ظهر با قطار از لندن برگشت. او به دالینگ گفت که بیمار است و حوصله رانندگی ماشین را ندارد.

می تواند آن را روز دوشنبه از گاراژ بازگرداند. به طور قابل توجهی جدی به نظر می رسید. او نمی دانست که آیا اربابش در مورد آن چیزی شنیده است یا خیر، اما یک اتفاق وحشتناک در سه مایلی آنها رخ داده بود. جسد مردی شنبه شب در جاده پیدا شده بود که گمان می رفت توسط یک دستگاه خودرو سرنگون شده بود. جاده لندن نبود.

همین جا بود – ویلیام پناردن او را ناگهانی و وحشیانه متوقف کرد. پس همه چیز درست بود و نه رویایی که او امیدوار بود آن را بیابد. بله، به اندازه کافی درست بود، اما یک مرد دیگر بود و یک ماشین دیگر. مرد مذموم که از چراغ‌های جلوی ماشین پناردن خیره شده بود و خود را در سقوطش مات و مبهوت کرده بود.

حالا بعد از شنبه‌شب همیشگی‌اش بدتر از همیشه نبود.[صفحه ۱۸۴] پناردن هفته های زیادی با دقت از روزنامه ها دوری می کرد. او از آنچه در آنجا پیدا می کند می ترسید. بعد از آن احساس امنیت به وجود آمد، اما هرگز یک لحظه آرامش. آن موهای سفید درخشان زیر نور مهتاب، خود را در تار و پود رویاهای او تنیده بود.

آن چهره سیاه همیشه جلوی ماشینش غوطه ور شد تا اینکه پناردن دچار حمله عصبی شد و از رانندگی دست کشید. وقتی کمی بهتر شد، سوال اصلی در ذهنش این بود که چقدر می‌تواند تحمل کند، چقدر طول می‌کشد تا ذهنش تسلیم شود و در هیاهوی خود رازش را فاش کند. مریض، عصبی، بیمار، کسی را ندید.

مدت زیادی سفر کرد. تغییر صحنه یک ماده افیونی بود. روز جنون را کمی دورتر کرد. بیچاره تمام تلاشش را کرد. حرفه سیاسی اکنون قطعاً رها شده بود. لیدی کوین با آهی به بخش صمیمی‌تر حلقه خود از بیکاری لاعلاج پسرش صحبت کرد.

شماره رنگ مو قهوه ای روشن بدون دکلره : در بازگشت به انگلستان به باستان شناسی تسلیم شد. این موضوعی بود که همیشه او را مورد توجه قرار داده بود، و او اکنون به دنبال آن بود تا ذهنش را از بین ببرد.