رنگ مرواریدی نسکافه ای

رنگ مرواریدی نسکافه ای : که با خنده های تحقیرآمیز و نیمه عذرخواهی پوشانده می شود. -و زنان دیگر با شور و اشتیاق این تصور را به وجود آوردند که با وجود اینکه در میان جمعیت بودند، از آن جمع نیستند.

رنگ مو : او خندید و به او سه روز مرخصی داد. این بی نهایت رضایت بخش تر بود. یک روز یکشنبه بعدازظهر درست قبل از کریسمس او تماس گرفت و او را مستقیماً پس از یک نزاع مهم اما مرموز در آرامش یافت: او با لحنی آمیخته از خشم و سرگرمی به او اطلاع داد که مردی را از آپارتمانش بیرون فرستاده است – در اینجا آنتونی با خشونت حدس می زد.

رنگ مرواریدی نسکافه ای

رنگ مرواریدی نسکافه ای : کارت دریافت کرده بود او چندین بار برای ناهار و چای با او نامزدی کرد – اولی عجله داشت و حداقل برای او موقعیت‌های رضایت‌بخش نبود، زیرا او خواب‌آلود و معمولی بود و قادر به تمرکز بر چیزی یا توجه متوالی به سخنان او نبود. وقتی بعد از دو تا از این وعده‌های بی‌حساب، او را متهم کرد که پوست و استخوان‌های آن روز را نرم کرده است.

و اینکه مرد همان شب برای او شام کوچکی می‌داد و البته او نمی‌رفت. بنابراین آنتونی او را به شام ​​برد. “بیا بریم سراغ یه چیزی!” وقتی در آسانسور پایین می‌رفتند، خواستگاری کرد. “من می خواهم یک نمایش ببینم، نه؟” پرس و جو در میز بلیط هتل تنها دو “کنسرت” یکشنبه شب را فاش کرد. او با ناراحتی گله کرد: “همیشه همینطور هستند.

همان کمدین های قدیمی ییدیش. اوه، بیا بریم جایی!” آنتونی برای پنهان کردن یک سوء ظن مجرمانه مبنی بر اینکه او باید برای تأیید او یک اجرای خاص ترتیب می داد، بر شادی آگاهانه تأثیر گذاشت. “ما به یک کاباره خوب می رویم.” “من همه را در شهر دیده ام.” “خب، ما یک مورد جدید پیدا خواهیم کرد.” او در شوخ طبعی بود. که مشهود بود چشمان خاکستری او اکنون واقعاً گرانیت بود.

وقتی حرف نمی‌زد، درست به جلویش خیره شد، انگار به چیزی انتزاعی ناپسند در لابی نگاه می‌کرد. “خب، پس بیا.” او را دنبال کرد، دختری برازنده حتی با خز پوشیده اش، تا تاکسی رفت، و با هوای داشتن یک مکان مشخص، به راننده دستور داد که به برادوی برود و سپس به جنوب بپیچد. او چندین بار تلاش کرد تا مکالمه کند.

اما در حالی که او زرهی غیرقابل نفوذ از سکوت را در اختیار گرفت و با جملاتی به او جواب داد که تاریکی سرد تاکسی را رها کرد، و با فرض اینکه روحیه مشابهی در تاریکی فرو رفت. دوجین بلوک پایین‌تر چشمان برادوی آنتونی توسط تابلوی الکتریکی بزرگ و ناآشنا با املای “ماراتون” با خط زرد باشکوه، تزیین شده با برگ‌ها و گل‌های برقی که به‌طور متناوب ناپدید می‌شدند و بر خیابان خیس و درخشان می‌تابیدند، گرفتار شد.

به پنجره تاکسی تکیه داد و رپ زد و در یک لحظه از دربان رنگین پوست اطلاعاتی دریافت کرد: بله، این یک کاباره بود. کاباره خوب “آیا آن را امتحان کنیم؟” گلوریا با آهی سیگارش را از در باز بیرون انداخت و آماده شد تا آن را دنبال کند. سپس از زیر تابلوی فریاد، از زیر دریچه عریض، و با آسانسوری خفه شده به این قصر لذت ناگفته رد شدند.

زیستگاه همجنس گرایان بسیار ثروتمند و بسیار فقیر، افراد بسیار باهوش و بسیار جنایتکار، نه تنها به دختران بسیار بوهمیایی که اخیراً مورد استثمار قرار گرفته اند، نه تنها برای دختران دبیرستانی ترسناک آگوستا، جورجیا، و ردوینگ، مینه سوتا، شناخته شده است.

رنگ مرواریدی نسکافه ای : از طریق پخش های متحرک و جذاب مکمل های تئاتر یکشنبه، اما از طریق چشمان شوکه و نگران کننده آقای روپرت هیوز و سایر وقایع نگاران سرعت دیوانه وار آمریکا. اما سفرهای هارلم به برادوی، شیطنت‌های کسل‌کننده‌ها و عیاشی افراد محترم فقط برای خود شرکت‌کنندگان یک دانش باطنی است. نکته‌ای منتشر می‌شود – و در جایی که آگاهانه ذکر شد.

طبقات اخلاقی پایین‌تر را در شب‌های شنبه و یکشنبه جمع کنید – مردان کوچک مشکل‌دار که در کمیک‌ها به‌عنوان «مصرف‌کننده» یا «عمومی» تصویر شده‌اند. آنها مطمئن شده اند که این مکان دارای سه شرایط است: ارزان است. با نوعی هیاهوی نامرغوب و مکانیکی از شیطنت های پر زرق و برق کافه های بزرگ در منطقه تئاتر تقلید می کند. و – مهمتر از همه اینها – جایی است.

که آنها می توانند “یک دختر خوب را ببرند”، که البته به این معنی است که همه به یک اندازه بی ضرر، ترسو و بی علاقه به دلیل کمبود پول و تخیل شده اند. یکشنبه‌ها شب‌ها در آنجا افراد ساده لوح، احساساتی، کم دستمزد و پرکار با مشاغل خط تیره جمع می‌شوند: دفتردار، بلیت‌فروش، مدیر دفتر، فروشنده، و مهم‌تر از همه، کارمندان – کارمندان اکسپرس، پست‌ها، خواربارفروشی، کارگزاری، بانک. با آنها زنان قهقهه زن، بیش از حد ژست، و متظاهر متظاهر آنها هستند که با آنها چاق می شوند، بچه های زیادی برای آنها به دنیا می آورند.

بی پناه و ناراضی در دریایی بی رنگ از مشقت و امیدهای شکسته شناور هستند. نام این کاباره های بروماژم را به نام خودروهای پولمن می گذارند. “ماراتن”! نه برای آنها تشبیهات دلپذیری که از کافه های پاریس به عاریت گرفته شده است! اینجاست که حامیان مطیع آن‌ها «زنان خوب» خود را می‌آورند.

که خیالات گرسنه‌شان بیش از حد حاضر است باور کنند که صحنه نسبتاً همجنس‌گرا و شادی‌آور و حتی به‌شدت غیراخلاقی است. این زندگی است! چه کسی به فکر فردا است؟ مردم رها شده! آنتونی و گلوریا نشسته بودند و به آنها نگاه کردند. در میز بعدی، یک مهمانی چهار نفره در حال پیوستن بود و یک حزب سه نفره، دو مرد و یک دختر، که ظاهراً دیر کرده بودند.

و روش دختر مطالعه در جامعه‌شناسی ملی بود. او داشت با چند مرد جدید ملاقات می کرد – و ناامیدانه وانمود می کرد. با اشاره و با کلمات و با حرکات به سختی قابل درک پلک هایش وانمود می کرد که متعلق به طبقه ای است که کمی برتر از کلاسی است که اکنون باید انجام دهد، که چندی پیش بود و اکنون دوباره خواهد بود.

رنگ مرواریدی نسکافه ای : در هوای بالاتر و کمیاب تر. او تقریباً به طرز دردناکی پالایش شده بود. سال گذشته کلاهی بر سر داشت که با بنفشه پوشانده شده بود که بیش از خودش مصونیت‌آمیز و مصنوعی نبود. آنتونی و گلوریا مجذوب شده دختر را تماشا کردند که نشسته بود و این تصور را از خود نشان می داد که او فقط با تحقیر حضور داشت. چشمان او گفت که این برای من عملاً یک سفر نزولی است.