رنگ موی نسکافه ای با لایت

رنگ موی نسکافه ای با لایت : حدس می زنم شاهزاده خانم مهربان نمی توانست بفهمد که چرا موسی می خواست به جای مصری ثروتمند، یک یهودی فقیر باشد. اما اگر بتوانید بفهمید، اگر بتوانید بفهمید که چرا من با مردم خودم می‌مانم، تمام تلاشم را برای گفتن درک خواهید کرد. ما مردمی در اسارت هستیم.

رنگ مو : گسترش عمومی نور علم پیش از این حقیقت محسوسی را برای هر دیدگاهی آشکار کرده است که توده بشر با زین بر پشت متولد نشده اند، و نه عده معدودی مورد پسند چکمه پوش و محرک، آماده سوار شدن مشروع به آنها توسط لطف خدا اثبات جامعه طبیعی نوشته ادموند برک (دولتمرد و سخنور بریتانیایی، ۱۷۲۹-۱۷۹۷؛ دفاع از مستعمرات آمریکا در پارلمان در طول جنگ انقلاب) از سیاستمداران بپرسید.

رنگ موی نسکافه ای با لایت

رنگ موی نسکافه ای با لایت : که قوانین در ابتدا برای چه هدفی طراحی شده اند، و آنها پاسخ خواهند داد که قوانین به عنوان حمایتی برای فقرا و ضعیفان، در برابر ظلم ثروتمندان و قدرتمندان طراحی شده است. اما مطمئناً هیچ تظاهری نمی تواند تا این حد مضحک باشد. ممکن است یک مرد به من بگوید که بارم را برداشته است، زیرا بار را تغییر داده است.

لینک مفید : لایت و هایلایت مو

اگر فقیر نتواند کت و شلوار خود را بر اساس شیوه‌های آزاردهنده و گران‌قیمتی که در کشورهای متمدن برقرار شده است، حمایت کند، آیا ثروتمند به اندازه‌ای که قوی نسبت به ضعیف در حالت طبیعی، برتری زیادی نسبت به او ندارد؟ بدیهی ترین تقسیم بندی جامعه به غنی و فقیر است، و کم بدیهی نیست که تعداد افراد اولی نسبت به دومی ها تناسب زیادی دارد. تمام کار فقرا اداره کردن به بطالت و حماقت و تجمل ثروتمندان است و کار ثروتمندان در مقابل یافتن بهترین روش ها برای تأیید بردگی و افزایش بار فقرا است.

در یک وضعیت طبیعی، این یک قانون تغییر ناپذیر است که به دست آوردن یک انسان متناسب با کار او باشد. در یک جامعه مصنوعی، قانونی ثابت و غیرقابل تغییر است که کسانی که بیشتر کار می‌کنند از کمترین چیزها لذت می‌برند و کسانی که اصلاً کار نمی‌کنند بیشترین لذت را دارند. قانون اساسی از چیزهایی این، عجیب و مضحک فراتر از بیان! وقتی چیزی را به ما می گویند که در واقع هر روز جلوی چشمانمان می بینیم.

بدون اینکه کمترین تعجب کنیم، به ندرت باور می کنیم. من تصور می کنم که در بریتانیای کبیر بیش از صد هزار نفر در معادن سرب، قلع، آهن، مس و زغال سنگ شاغل هستند. این بدبختان ناراضی که هرگز نور خورشید را نمی بینند. آنها در اعماق زمین دفن شده اند. در آنجا کار سخت و ناگوار را انجام می‌دهند، بدون اینکه کمترین چشم‌اندازی برای رهایی از آن داشته باشند. آنها با خشن ترین و بدترین نوع کرایه زندگی می کنند.

آنها با محبوس شدن دائمی در بخارات نزدیک این مواد معدنی بدخیم، سلامت خود را به شدت مختل کرده و زندگی آنها کوتاه شده است. دست کم صد هزار نفر دیگر بدون گذشت توسط دود خفه کننده، آتش سوزی های شدید و مشقت های مداوم لازم در تصفیه و مدیریت محصولات آن معادن شکنجه می شوند. اگر کسی به ما اطلاع دهد که دویست هزار انسان بیگناه محکوم به این بردگی غیرقابل تحمل هستند، چگونه باید برای رنجدگان بدبخت ترحم کنیم و چقدر خشم عادلانه ما نسبت به کسانی که چنین مجازاتی ظالمانه و شرم آور را تحمیل کرده اند.

بزرگ خواهد بود! این نمونه‌ای است – نمی‌توانم قوی‌تر از آن آرزو کنم – از چیزهای بی‌شماری که با لباس مشترکشان از کنارشان رد می‌شویم، اما وقتی که برهنه نشان داده می‌شوند ما را شوکه می‌کنند… در بدبختی از این نوع، اعتراف به برخی از ملایمت‌ها، و آن‌ها به جز معدود، نه بخش از ده نفر از کل نژاد بشر در طول زندگی طاقت فرسا می‌کنند. شاید برای تسکین این امر، این است که حداقل عده معدودی از ثروتمندان از بدبختی بسیاری بهره مند شوند. وقتی کار را شروع کردیم، دستگاه های تکمیل کننده دامن خارج شده بودند.

رنگ موی نسکافه ای با لایت : اعتصاب خود را از دست دادند. آنها هم مثل ما گرسنه ماندند، اما هیچ کس به آنها کمک نکرد. و الان بدتر از همیشه هستند. هیچ تفاوتی بین یک ضربه و ضربه دیگر وجود ندارد.

شاید آنها برای دستمزد بیشتر یا به رسمیت شناختن یا تعطیلی مغازه ها اعتصاب می کنند. اما اعتصاب بعدی درست مثل اعتصاب ما خواهد بود. مردم می جنگند تا مثل قبل برده نباشند. «رئیس گفت شاید در مورد تجربه ام به شما بگویم. چیزی برای گفتن نیست جز اینکه همه به شدت با من مهربان بودند. خیلی خوب است که مردمی با من اینقدر مهربان هستند.

اما ترجیح می‌دهم اگر آنها سعی کنند بفهمند که این تجارت اعتصابی برای همه ما کارگران چه معنایی دارد – این اعتصابی که ما برنده شدیم و اعتصاب‌هایی که در راهند… «امروز از کارگاه بیرون آمدم، و به من می‌گویند یک خانم می‌خواهد به من پول بدهد تا درس بخوانم، او می‌خواهد من را به دانشگاه بفرستد، مثل اینکه من یک دختر پولدار هستم. خیلی مهربان است.

میخواهم درس بخوانم. من از پانزده سالگی هیچ مدرسه ای نرفته ام. حدس می زنم حتی نمی توانم انگلیسی را خیلی خوب صحبت کنم. من می خواهم به دانشگاه بروم. و من قبلاً عکسهای زنان ثروتمند زیبا را در روزنامه ها می دیدم و البته داشتن چنین لباس هایی خوب است. اما در اعتصاب بودن، دیدن رنج همه مردم، دیدن این همه ظلم – همه چیز را متفاوت جلوه می دهد. «رئیس چیزی خارج از کتاب مقدس مسیحی به شما گفت. خب، ما یهودیان هم داستانی داریم – شاید در کتاب مقدس شما باشد.

درباره موسی و قومش در مصر. او توسط یک بانوی ثروتمند مصری – یک شاهزاده خانم – درست مثل پسرش بزرگ شده بود. اما تا زمانی که سعی می کرد مصری باشد، خوب نبود. و خداوند روزی از میان بوته ای که آتش گرفته بود با او صحبت کرد. من فقط کلمات داستان را به خاطر نمی آورم، اما خدا گفت: “موسی، تو یهودی هستی. شما با مصری ها کاری ندارید.

رنگ موی نسکافه ای با لایت : آن لباسهای خوب را درآور و نزد مردم خود بازگرد و به آنها کمک کن تا از اسارت فرار کنند. خوب. البته من مثل موسی نیستم و خدا هرگز با من صحبت نکرده است. اما به نظر من یک جورهایی انگار – در طول این اعتصاب – یک بوش شعله ور را دیده بودم . به هر حال من مردمم را در اسارت دیده ام. و من نمی خواهم به دانشگاه بروم و یک خانم باشم.