رنگ مرواریدی ترکیبی

رنگ مرواریدی ترکیبی : به عنوان یک قاعده، در طول ناپختگی ها و برداشت های آسان سال اول شروع می شود – گاهی اوقات در مدرسه مقدماتی. رسولان مرفهی که به بازیگری احساسی خود معروف هستند دور دانشگاه ها می روند و با ترساندن گوسفندان دوست داشتنی و کسل کردن تسریع علاقه و کنجکاوی فکری که هدف همه آموزش هاست، عقیده مرموز به گناه را ایجاد می کنند.

رنگ مو : یک طرح تبلیغاتی به اندازه کافی مضحک، یک قیف بستنی آسمانی. در همین حال، آنها برای صرف غذا در اینجا گرد هم آمدند، چشمان خود را به روی اقتصادی که در تعویض نادر سفره ها، در بی احتیاطی کاباره داران، و بیش از همه در بی احتیاطی محاوره ای و آشنایی پیشخدمت ها نشان داده می شد، بسته بودند. یکی مطمئن بود که این پیشخدمت ها تحت تأثیر مشتریان خود قرار نگرفته اند.

رنگ مرواریدی ترکیبی 

رنگ مرواریدی ترکیبی : این جایی نبود که آنها به آن عادت کرده بودند. آنها به آنجا رفته بودند زیرا نزدیک و راحت بود – هر مهمانی در رستوران این تصور را نشان می داد … چه کسی می دانست؟ آنها برای همیشه در حال تغییر طبقه بودند، همه آنها – زنان اغلب بیش از فرصت هایشان با هم ازدواج می کردند، مردان به طور ناگهانی به یک تجملات باشکوه دست می زدند.

یکی انتظار داشت که در حال حاضر پشت میزها بنشینند … “آیا به این موضوع اعتراض دارید؟” از آنتونی پرسید. صورت گلوریا گرم شد و برای اولین بار همان شب لبخند زد. او با صراحت گفت: “من آن را دوست دارم.” شک کردن به او غیرممکن بود. چشمان خاکستری او به این طرف و آن طرف می چرخید، خوابیده، بیکار یا هوشیار، روی هر گروهی، با لذتی پنهان به گروه بعدی می رفت.

و برای آنتونی ارزش های مختلف نمایه او، عبارات زنده شگفت انگیز دهانش، و واقعی بودن آشکار شد. تمایز چهره و فرم و شیوه ای که او را مانند یک گل در میان مجموعه ای از آجرهای ارزان قیمت ساخته است. از خوشحالی او، احساس زیبایی در چشمانش جاری شد، او را خفه کرد، اعصابش را به لرزه درآورد و گلویش را پر از احساسات درشت و پر جنب و جوش کرد. سکوتی روی اتاق بود.

ویولن‌ها و ساکسیفون‌های بی‌احتیاطی، شکایت خنده‌دار کودکی نزدیک، صدای دختری با کلاه بنفش روی میز کناری، همه به آرامی بیرون رفتند، عقب نشینی کردند و مانند انعکاس‌های سایه‌ای روی زمین درخشان افتادند – و آن دو به نظر او تنها و بی نهایت دور و ساکت بودند. مطمئناً طراوت گونه های او برآمدگی غم انگیزی از سرزمین سایه های ظریف و ناشناخته بود.

دستش که روی رومیزی لکه دار می درخشید صدفی از دریای دور و بکر بود… سپس توهم مانند لانه ای از نخ ها شکست. اتاق دور او جمع شد، صداها، چهره ها، حرکت. درخشش پر زرق و برق چراغ های بالای سر واقعی شد، مبهم شد. نفس شروع شد، تنفس آهسته ای که او و او با این صد رام به موقع کشیدند.

اوج و فرود سینه ها، بازی و بازی بی معنی ابدی و متقابل و پرتاب و تکرار کلمه و عبارت – همه اینها حواس او را در برابر فشار خفه کننده باز کرد. از زندگی – و سپس صدای او به او رسید، مانند رویای معلقی که پشت سر گذاشته بود. زمزمه کرد: «من به اینجا تعلق دارم، من هم مثل این مردم هستم.» برای یک لحظه این یک پارادوکس طعنه آمیز و غیرضروری به نظر می رسید.

رنگ مرواریدی ترکیبی : که در فواصل صعب العبوری که در مورد خودش ایجاد کرده بود به سمت او پرتاب شد. جذابیت او بیشتر شده بود – چشمانش به یک ویولونیست سامی بود که شانه هایش را با ریتم دلپذیرترین روباه تروت سال تکان داد: “چیزی – می رود حلقه-ا-تینگ-لینگ-لینگ درست در گوش شما-” او دوباره از مرکز این توهم فراگیر خودش صحبت کرد. او را شگفت زده کرد.

مثل توهین از دهان بچه بود. “من مثل آنها هستم – مثل فانوس های ژاپنی و کاغذ کریپ و موسیقی آن ارکستر.” “تو یک احمق جوانی!” او به شدت اصرار کرد. سر بلوندش را تکان داد. “نه، من نیستم. من مثل آنها هستم … شما باید ببینید… شما من را نمی شناسید.” او تردید کرد و چشمانش به او برگشت.

ناگهان روی چشمانش قرار گرفت، انگار که آخرین بار از دیدن او در آنجا متعجب شده بود. “من رگه هایی از چیزی دارم که شما آن را ارزانی می نامید. نمی دانم از کجا می توانم آن را بگیرم، اما این است – اوه، چیزهایی مانند این و رنگ های روشن و ابتذال پر زرق و برق. به نظر می رسد من به اینجا تعلق دارم.

این افراد می توانند از من قدردانی کنند. و من را بدیهی می‌دانند، و این مردان عاشق من می‌شوند و مرا تحسین می‌کنند، در حالی که مردان باهوشی که من ملاقات می‌کنم فقط مرا تحلیل می‌کنند و به من می‌گویند که من به خاطر این یا آن هستم. -آنتونی برای لحظه‌ای به شدت می‌خواست او را نقاشی کند.

اکنون او را همان‌طور که بود، زمین بگذارد ، چون در هر ثانیه بی‌امان دیگر هرگز نمی‌توانست باشد. “به چی فکر می کردی؟” او پرسید. او گفت: «فقط من یک رئالیست نیستم» و سپس: «نه، فقط رمانتیست چیزهایی را حفظ می‌کند که ارزش حفظ کردن دارند.» از پیچیدگی عمیق آنتونی، تفاهمی شکل گرفت.

هیچ چیز آتاویستی یا مبهم، در واقع به ندرت جسمانی، فهمی که از عاشقانه های نسل های زیادی از ذهن ها به یادگار مانده بود که وقتی صحبت می کرد و چشمانش را می گرفت و سر دوست داشتنی اش را می چرخاند، او را تکان می داد. همانطور که قبلاً هرگز جابجا نشده بود. غلافی که روح او را نگه می داشت اهمیت پیدا کرده بود.

رنگ مرواریدی ترکیبی : فقط همین. او خورشیدی بود، درخشان، در حال رشد، جمع‌آوری نور و ذخیره آن – سپس پس از یک ابد، آن را در یک نگاه، تکه‌ای از جمله را به آن قسمت از او می‌ریزد که تمام زیبایی و تمام توهم را گرامی می‌دارد. فصل سوم خبره بوسه ها ریچارد کارامل از دوران لیسانس به عنوان سردبیر مجله هاروارد کریمسون تمایل داشت که بنویسد.

اما به عنوان یک سالمند، او این توهم جلال یافته را پیدا کرده بود که برخی از افراد برای “خدمت” کنار گذاشته شده اند و با رفتن به دنیا، باید کاری مبهم و آرزومند انجام دهند که یا در پاداش ابدی یا حداقل در رضایت شخصی از تلاش برای بیشترین خیر از بیشترین تعداد. این روحیه مدتهاست کالج های آمریکا را تکان داده است.