دودی پلاتینه روشن

دودی پلاتینه روشن : باید آنها را به دست آورید؛ این مانند یک تزئین است. اگر دوست دارند، اجازه دهید شغل های دلپذیری پیدا کنند، اما وقتی که خوب شده اند، در فضای باز مرد بودن را بازی نکنید. فرار کن و می‌شنوی که در مورد جنگ‌ها بحث می‌کنند، زیرا آنها با اشکالات بزرگ و نحوه مدیریت جنگ نزدیک‌تر از شما در تماس هستند و پس از آن، وقتی برگشتید، اگر برگشتید.

رنگ مو : وقتی شما آنجا هستید. من باید در پایتخت بمانم در رحمت یک این عبارت لذتی آرام را در خارج از کشور ایجاد می کند، و ما آن را مانند یک لقمه کوچک، با خنده، جذب می کنیم. ولپات ادامه داد: «بعد از آن، آن لایه‌های نرم‌افزار باز هم مرا سیر می‌کردند. به عنوان یک شام، همه چیز درست بود – کاد، با دیدن اینکه جمعه بود.

دودی پلاتینه روشن

دودی پلاتینه روشن : پسرم، آنها یک توده در صد و بیست و پنج مایلی خط تیر فاصله داشتند، اما آن توله سگ قیچی که او می خواست باور کند که خطر بمباران توسط هواپیما وجود دارد-” تولاک با لالایی گفت: «و پسر عموی من است که به من نوشت – ببین، این چیزی است که او می‌گوید: «آدولف، اینجا من قطعاً به عنوان وابسته به اتاق نگهبان ۶۰ در پاریس مستقر هستم.

اما مثل کف پاهای مارگریت آماده شده بود – من همه چیز را در مورد آن می‌دانم. اما بحث!-” آنها به سرنیزه می گویند روزالی، نه؟ “بله، لونی های پر شده. اما در طول شام، این آقایان بیش از هر چیز در مورد خودشان صحبت کردند. هر کدام، تا توضیح دهند که چرا جای دیگری نیست، همانطور که گفته شد (اما در تمام مدت چیز دیگری می گفت و مثل یک غول می خندید. )، “من مریضم، من ضعیفم، به من نگاه کن.

این که هستم را خراب کن. من، من در دوتاژ هستم.” همه آنها در درون خود به دنبال یافتن بیماریهایی بودند که در آنها بپیچند – “من می خواستم به جنگ بروم، اما من یک پارگی دارم، دو پارگی، سه پارگی.” آه، نه، آن ضیافت!—مردی بامزه توضیح داد: «دستورهایی که از اخراج همه صحبت می‌کنند، مانند کمدی‌ها هستند،» او توضیح داد، «همیشه آخرین اقدامی وجود دارد که همه کارها را از بین ببرد.

عمل سوم این پاراگراف است، “مگر اینکه الزامات بخش ها مانع شود.” یکی بود که این داستان را گفت: “من سه دوست داشتم که روی آنها حساب می کردم تا مرا بالا ببرند. داشتم می رفتم. به آنها مراجعه کنم، اما یکی پس از دیگری، اندکی قبل از اینکه درخواستم را مطرح کنم، آنها توسط دشمن کشته شدند.

ببینید، او می گوید: “من شانس ندارم!” دیگری داشت به دیگری توضیح می داد که در مورد او، خیلی دوست داشت برود، اما سرگرد جراح او را دور کمر گرفته بود تا به زور او را در انبار همراه کمکی نگه دارد. “من خودم استعفا دادم. بالاخره در خدمت به کشور عقلم ارزش بیشتری خواهد داشت تا کوله پشتی.” و او که در کنارش بود گفت: “Oui” در حالی که سرش را پر کرده بود.

او با خوشحالی رضایت داده بود که به بوردو برود در زمانی که بوش ها نزدیک پاریس می شدند و سپس بوردو مکانی شیک شد؛ اما پس از آن او محکم به جبهه – به پاریس – بازگشت و چیزی شبیه به این گفت: “توانایی من برای فرانسه ارزش دارد؛ کاملاً ضروری است که از آن برای فرانسه محافظت کنم.” “آنها در مورد افراد دیگری صحبت کردند که آنجا نبودند.

فرماندهی که خلق و خوی غیرممکنی پیدا کرده بود، و توضیح دادند که هر چه ابله تر می شود، خشن تر می شود؛ و ژنرالی که بازرسی های غیرمنتظره ای را با این فکر انجام می دهد که همه را لگد بزند. افراد نرم‌افزاری بیرون، اما که هشت روز در خواب بودند، بسیار بیمار – آنها با کشیدن سیگارهایی که جامعه به شدت به انبارها می‌فرستد.

گفتند: «مسلماً می‌میرد؛ وضعیت او دیگر هیچ ناراحتی ایجاد نمی‌کند». آنها گفتند: “می دانی، “فریزی کوچولو، که پسر بسیار خوبی است، کروبی، بالاخره بهانه ای برای ماندن پیدا کرد. آنها برای کشتارگاه چند گاو سلاخی می خواستند. و او خود را برای محافظت در آنجا ثبت نام کرده است، اگرچه مدرک دانشگاهی دارد و علیرغم اینکه منشی وکالت است.

در مورد پسر فلاندرین، او موفق شده است خود را به راهداران وابسته کند. اجازه دهید او را متوقف کند؟ یکی از شیرفروشان ترسو پاسخ می دهد: “مطمئناً. شغل یک جاده ساز برای مدت طولانی است.” مارترو غرغر می کند: «درباره احمق ها صحبت کن». و همه آنها حسادت می‌کردند، نمی‌دانم چرا، به پسری به نام بورین. قبلاً در بهترین محافل پاریس نقل مکان می‌کرد.

دودی پلاتینه روشن : او در شهر ناهار می‌خورد و شام می‌خورد. او روزی هجده تماس می‌گرفت و درباره نقاشی بال می‌پرد. اتاق‌ها از بعد از ظهر تا صبح. او خستگی ناپذیر بود در کوتیلون‌ها، برگزاری جشن‌ها، بلعیدن نمایش‌های تئاتری، بدون احتساب مهمانی‌های اتومبیلرانی، و همه چیز با شامپاین. سپس جنگ فرا رسید. پس او دیگر توانایی ندارد،

پسر بیچاره، از اینکه کمی دیر در آغوشی نگاه کند یا سیم بریدن. او باید با آرامش در گرما بماند و بعد، او که یک پاریسی است، به استان ها برود و خود را در سنگرها دفن کند! یک نفر پاسخ داد: “من هم متوجه هستم که در سی و هفت سالگی به سنی رسیده ام که باید از خودم مراقبت کنم!” و در حالی که هموطن این را می گفت، من به دومونت شکارچی فکر می کردم.

که چهل و دو ساله بود و کار را در نزدیکی من در تپه ۱۳۲ انجام دادند، به طوری که بعد از اینکه مشت گلوله در سرش خورد، بدنم می لرزید. با لرزش او.» “و این دزدها با تو چه شکلی بودند؟” “به جهنم، اینطور بود، اما آنها خیلی این را نشان ندادند، فقط گاهی اوقات که نمی توانستند خود را نگه دارند. آنها از گوشه چشم به من نگاه کردند و لعنتی خوب مراقبت نکردند.

دودی پلاتینه روشن : تا گذراً مرا لمس کند، زیرا من هنوز درگیر جنگ بودم. “این که در میان آن انبوه چیزهای بیهوده قرار گرفتم کمی منزجر شدم، اما به خودم گفتم: “بیا، فقط برای یک ذره، فیرمین.” فقط یک بار بود که من خیلی نزدیک دچار خارش شدم، و آن زمانی بود که یکی از آنها گفت: “بعد، وقتی برگردیم، اگر برگردیم.” – نه! او حق نداشت این حرف را بزند. به این ترتیب، قبل از اینکه آنها را رها کنید.