زیتونی پلاتینه روشن

زیتونی پلاتینه روشن : شما با اراده آزاد خود از مسلسل ها سرپیچی کرده اید! آه، از آن دست بردار، فروتن!” اوی، این همیشه همان داستان است. آنها نمی توانند بعد از آن در اتاق پذیرایی بگویند، “تنز، اینجا هستم، به من نگاه کن تا داوطلبانه شرکت کنم!” “من آقایی را می شناسم که در فرودگاه ها نام نویسی کرده بود.

رنگ مو : این شما هستید که در میان آن انبوه فرومایه ها، با حقایق کوچکی که دارید، اشتباه کنید. “آه، آن غروب، من به شما می گویم، همه آن سرها در بوی نور، احمقان آن مردمی که از زندگی لذت می برند و از آرامش سود می برند! مثل یک باله در تئاتر یا ساختگی یک فانوس جادویی بود. ولپات در نهایت با سردرگمی نتیجه گرفت. اما مردانی که با قدرت و جان خود هزینه امنیت دیگران را می‌پرداختند.

زیتونی پلاتینه روشن

زیتونی پلاتینه روشن : از خشمی که او را خفه می‌کرد و او را در گوشه‌اش خلوت می‌کرد و مظاهر شرک بر او غرق می‌کرد، لذت می‌بردند. “خوشبخت است که او شروع به صحبت در مورد دست های کارخانه ای که در جنگ شاگردی خود را کرده اند، و همه کسانی که به بهانه دفاع ملی در خانه مانده اند، در پنج ثانیه روی پاهای خود ایستاده اند!” تیرت زمزمه کرد؛ “او ما را تا روز قیامت با آنها ادامه می دهد.” بارکی با صدای بلند گفت: “شما می گویید صد هزار نفر هستند، نیش کک.” “خب، در سال ۱۹۱۴ – صدای من را می شنوید؟ – میلراند، وزیر جنگ، به نمایندگان مجلس گفت: “هیچ شرکری وجود ندارد.” “میلراند!” ولپات غرغر کرد. “من به شما می گویم، من آن مرد را نمی شناسم.

اما اگر او این را گفت، او یک مرد کثیف است، مطمئناً به اندازه کافی!” برتراند می‌گوید: «یکی همیشه شریک دیگران است.» “این درست است، مهم نیست که شما خود را چه می نامید، همیشه – همیشه – گاردهای سیاه بدتر و محافظ های سیاه بهتر از خودتان پیدا خواهید کرد.” “همه کسانی که هرگز به سنگر نمی روند، یا آنها که هرگز به خط اول نمی روند.

و حتی کسانی که فقط گاهی اوقات به آنجا می روند، آنها شریک هستند، اگر دوست دارید آنها را اینطور صدا کنید، و می خواهید اگر آنها فقط به مبارزان واقعی ضربه بزنند، ببینید چند نفر هستند.” کوکون گفت: «هر هنگ دو گردان دویست و پنجاه نفر است. «نظام‌دهنده‌ها هستند، و کمی از آنجایی که حتی خادمان کمک‌ها هم بودند.» – «آشپزها و آشپزها.» – «سرگروهبان‌ها، و گروهبان‌ها، هر چند وقت یک‌بار نبودند.» -“سرجوخه ها و آشفتگی ها خسته می شوند.” – “برخی لوازم اداری و نگهبان رنگ ها.” “رانندگان، کارگران، و همه بخش، با همه غیر کامنت هایش، و حتی سنگ شکن ها.” – “دوچرخه سواران.” نه همه آنها.» – «تقریباً همه خدمات صلیب سرخ.» – «البته نه برانکاردها؛ زیرا آنها نه تنها یک شغل شیطانی و فاسد دارند.

بلکه با شرکت ها زندگی می کنند و در هنگام حمله. آنها با برانکاردهایشان شارژ می کنند، اما خدمه بیمارستان.» “تقریباً همه پارسون ها، مخصوصاً در قسمت عقب. می دانید، برای پارسون ها با کوله پشتی، من شیطانی از آنها را ندیده ام، شما؟” “نه من هم. در روزنامه ها، اما نه اینجا.” “به نظر می رسد برخی هستند.” – “آه!” به هر حال، سرباز معمولی در این جنگ کاری به عهده گرفته است.» “دیگران هستند که در فضای باز هستند. ما تنها نیستیم.” “ما هستیم!” تولاک با تندی گفت. “تقریباً تنها ما هستیم!” او افزود: “شما ممکن است بگویید – من به اندازه کافی خوب می دانم که چه چیزی به من می گویید – که کامیون های موتوری و توپخانه سنگین آن را در وردون آوردند.

درست است، اما آنها به هر حال کار نرمی دارند. در کنار ما. ما همیشه در خطر هستیم، در مقابل آنها، و گلوله ها و بمب ها را هم داریم که آنها ندارند. هجده ماه است که برای خودشان املت درست می کنند. ما واقعاً در خطر هستیم. آنهایی که فقط کمی از آن را می گیرند یا فقط یک بار، اصلاً در آن نیستند. وگرنه همه می توانند.

زیتونی پلاتینه روشن : پرستار پرستاری که در خیابان های پاریس قدم می زند. همینطور باشد، چون تائوب ها و زپلین ها هستند، همانطور که آن سر پودینگ گفت که رفیق همین الان در موردش صحبت می کرد. “در اولین سفر به داردانل، در واقع یک شیمیدان توسط یک گلوله مجروح شد. شما باور نمی کنید، اما این واقعیت یکسان است.

یک افسر با صورت سبز، زخمی!” “این شانس است، همانطور که من به راننده اسب سوار برای این بخش، نوشتم که زخمی شد – اما این کار توسط یک کامیون موتوری انجام شد.” “همین است، همینطور است. هرچه باشد، یک بمب می تواند روی یک پیاده رو، در پاریس یا در بوردو فرود بیاید.” “Oui, oui؛ بنابراین خیلی آسان است که بگوییم “اجازه ندهید در خطر تمایز قائل شویم!” کمی صبر کنید.

از ابتدا، برخی از آن دسته از افراد دیگر هستند که بر اثر یک شانس بدشانسی کشته شده‌اند؛ در میان ما، عده‌ای هستند که با شانس شانسی هنوز زنده هستند. وقتی مردی، برای مدت طولانی است.» تیرت می‌گوید: «بله، اما تو با داستان‌های شرک‌هایت بیش از حد زهرآگین می‌شوی. تا زمانی که ما نمی‌توانیم جلوی آن را بگیریم، وقت آن رسیده است.

من به یک جنگل‌بان بازنشسته در چری فکر می‌کنم. جایی که ماه پیش بودیم، که در خیابان های شهر می رفتیم و همه جا جاسوسی می کردیم تا تعدادی غیرنظامی در سن نظامی را از بین ببرند، و او مانند ماستیف بوی طفره رفتن ها را حس می کرد. و او فقط سبیل های او را می بیند، بنابراین به او قلدری می کند: “چرا تو جلو نیستی؟” پپین می‌گوید: «من به سهم خودم از شرکرها یا نیمه شرک‌ها ناراحت نمی‌شوم.

این باعث اتلاف وقت آدم می‌شود؛ اما جایی که آنها اعصاب من را خراب می‌کنند، زمانی است که فریب می‌دهند. من نظر ولپات هستم. اجازه دهید شریک شوند، خوب، این طبیعت انسان است، اما بعداً نباید بگویند من سرباز بودم. برای مثال، [یادداشت ۳] را در نظر بگیرید—” “این بستگی به درگیری ها دارد. کسانی که بدون قید و شرط برای پیاده نظام پیشنهاد داده اند.

زیتونی پلاتینه روشن : من به همان اندازه به کسانی که کشته شده اند نگاه می کنم؛ اما درگیر در بخش ها یا سلاح های ویژه، حتی در توپخانه سنگین، آنها هستند. ما آن‌ها را می‌شناسیم! وقتی در حلقه اجتماعی‌شان کارهای قابل قبولی انجام می‌دهند، می‌گویند، “من برای جنگ پیشنهاد داده‌ام.” – “آه، چه کار خوبی انجام دادی.