بلوند زیتونی پلاتینه روشن

بلوند زیتونی پلاتینه روشن : این مرد از ما شادتر است. ما خوب می دانیم و او هم خوب می داند. سرش را بلند کرده، به نوبه خود، با همان نگاه دور، به پشت پیرمردی که برای جستجوی گنج رفته بود، و به گروهی که دیگر از رفتن نمی‌گویند نگاه کرد. بر رفیق حساس و احساساتی ما نوعی زرق و برق شخصی می درخشد که از او موجودی جدا می‌سازد.

رنگ مو : آن هم به سرعت. سگ بزرگ از گوشه خود آنها را نیز با چشم عمیق تیره خود دنبال می کند که خورشید مایل روی آن حلقه ای مایل به قهوه ای شکل داده است. فراتر از این حیاط روستایی و بر فراز گوشه‌های دیوار پایین، باغ خود را نشان می‌دهد، جایی که فرشی سبز، مرطوب و ضخیم، خاک غنی را می‌پوشاند و بالای آن صفحه‌ای از شاخ و برگ با تزئینی از شکوفه، برخی سفید مانند مجسمه، پوشانده شده است.

بلوند زیتونی پلاتینه روشن

بلوند زیتونی پلاتینه روشن : برخی دیگر مانند گره هایی در کراوات براق و براق هستند. فراتر از آن، چمنزار است، جایی که صنوبرهای سایه دار شاخه هایی از سبز تیره یا طلایی را پرتاب می کنند. باز هم دورتر، یک تکه مربع از رازک بلند و به دنبال آن یک تکه کلم است که روی زمین نشسته و در صف لباس پوشیده است. در تابش هوا و زمین زنبورها را می شنویم.

که مشغول کار و موسیقی هستند (به احترام شاعران) و جیرجیرک که بر خلاف افسانه بدون فروتنی می خواند و فضا را به تنهایی پر می کند. آن طرف، یک زاغی از قله صنوبر می‌ریزد – نیمه سفید، نیمی سیاه، مانند یک تکه کاغذ نیمه سوخته. سربازان با چشمان نیمه بسته خود را مجلل روی نیمکت سنگی دراز می کنند.

در آفتابی غرق می شوند که حوض حیاط بزرگ را تا حمام گرم می کند. “این هفده روز است که ما اینجا هستیم! پارادیس در حالی که سرش را تکان می داد و لب هایش را به هم می زد، گفت: «کسی هرگز نمی داند. از طریق دروازه حیاط که به سمت جاده باز می شود، گروهی از پولوس ها را می بینیم که در حال قدم زدن هستند.

دماغه ای در هوا، و آفتاب را می بلعند. و سپس، به تنهایی، Tellurure. در وسط خیابان شکم مرفه‌ای را که مالک آن است می‌چرخاند و بر روی پاهایی که مانند دسته‌های سبدی قوس‌دار هستند تکان می‌خورد و به وفور از اطرافش خلط می‌کند. “ما هم فکر می‌کردیم که باید اینجا هم مثل بقیه محله‌ها بدجوری باشیم. اما این بار استراحت واقعی است.

هم از نظر زمانی که طول می‌کشد و هم از نوع آن. “به شما تمرینات و خستگی های زیادی داده نمی شود.” “و بین چند وقت برای غر زدن به اینجا می آیی.” پیرمردی که در انتهای صندلی جمع شده بود – نه پدربزرگ جویای گنج که روز ورودمان را دیدیم – نزدیکتر آمد و انگشتش را بلند کرد. او در حالی که سرش را تکان می داد، گفت: «وقتی من جوان بودم.

زنان خیلی به من فکر می کردند. “من زنان جوان را گمراه کردم!” “آه!” گفتیم، غافل، سر و صدای به موقع گاری که در حال عبور بود، پر بار و در حال کار بود، توجه ما را از غرغر پیر او گرفت. پیرمرد ادامه داد: “این روزها من فقط به پول فکر می کنم.” “آه، اوی، گنجی که دنبالش می گردی، بابا.” پیرمرد روستایی گفت: «همین است.

بلوند زیتونی پلاتینه روشن : او با انگشت اشاره اش به جمجمه اش ضربه زد و سپس آن را به سمت خانه دراز کرد. او گفت: «آن حشره را به آنجا ببرید. «چه می‌گوید؟ می‌گوید: «من همان عنکبوت هستم که نخ باکره را می‌چرخانم». پارادیس مؤدبانه پاسخ داد: «این درست است. مسنیل آندره در حالی که به دنبال آینه ای در جیبش می گشت تا به فواید آب و هوای خوب چهره نگاه کند.

گفت: “او بامزه است.” بارک در خلسه اش زمزمه کرد: “او دیوانه است.” پیرمرد با ناراحتی تسلیم شد و گفت: “من تو را ترک می کنم.” او بلند شد تا برود و دوباره به دنبال گنج خود بگردد، وارد خانه ای شد که پشت ما را نگه می داشت و در را باز گذاشت، جایی که در کنار شومینه بزرگ اتاق، دختر بچه ای را دیدیم که آنقدر جدی با عروسک بازی می کرد که بلر به این فکر افتاد.

و گفت: “راست می گوید.” بازی های کودکان یک دغدغه مهم است. فقط بزرگترها بازی می کنند. بعد از اینکه حیوانات و کالسکه ها را تماشا کردیم، زمان را تماشا می کنیم، همه چیز را تماشا می کنیم. ما زندگی اشیاء را می بینیم، با طبیعت، آمیخته با آب و هوا، آمیخته حتی با آسمان، رنگ آمیزی به فصل ها حضور داریم.

ما خودمان را به این گوشه از سرزمینی چسبانده‌ایم که شانس ما را از سرگردانی بی‌پایان‌مان در آرامشی طولانی‌تر و عمیق‌تر از جاهای دیگر باز داشته است. و این آمیزش نزدیکتر ما را نسبت به همه صفات و عادات آن معقول می کند. سپتامبر – فردای آگوست و آستانه اکتبر، که بیشترین تاثیر را در ماه‌ها دارد – در حال حاضر روزهای خوب را با هشدارهای ظریف می‌پاشید.

از قبل معنی برگ های مرده ای را که مانند گله گنجشک در اطراف سنگ های صاف می چرخند می داند. در حقیقت ما به همراهی یکدیگر، ما و این مکان، عادت کرده ایم. بنابراین اغلب پیوند زده می‌شود، ما در اینجا ریشه می‌گیریم، و دیگر در واقع به رفتن فکر نمی‌کنیم، حتی وقتی در مورد آن صحبت می‌کنیم. بلر می گوید: «لشکر یازدهم به خوبی یک ماه و نیم استراحت کرد.

بارک با لحنی چالش برانگیز پاسخ می دهد. “من فکر می کنم ما حداقل تا مدتی اینجا خواهیم ماند – حداقل من می گویم.” ما می‌توانیم جنگ را در اینجا به خوبی تمام کنیم.» بارک تحت تأثیر کلمات قرار می گیرد و نه چندان دور از باور آنهاست. “بالاخره یه روز تموم میشه، چی!” “گذشته از همه اینها!” بقیه را تکرار کن پارادیس می گوید: «مطمئناً، هیچ کس نمی داند.

بلوند زیتونی پلاتینه روشن : او این را ضعیف و بدون اعتقاد عمیق می گوید. اما این سخنی است که جایی برای پاسخ باقی نمی گذارد. ما آن را دوباره تکرار می کنیم، به آرامی، مانند یک آهنگ قدیمی خود را با آن لالایی می کنیم. فرفادت لحظاتی پیش به جمع ما پیوست. او جای خود را نزدیک ما گرفت، اما در عین حال کمی گوشه گیر شد و روی یک وان واژگون نشسته و چانه اش را روی مشت هایش قرار داده است.