رنگ موی بلوند بژ روشن با دکلره

رنگ موی بلوند بژ روشن با دکلره : بانداژی را دور جمجمه یک مرد بسیار کوچک می‌پیچد که تقریباً راست ایستاده است، موهایی پرز دارد و ریشی دارد که از جلو پف می‌کند. با بازوهای آویزان، در سکوت تسلیم می شود. اما خدمتکار او را رها می‌کند.

رنگ مو : که دیوانه کننده است.” راوی در حالی که چشمانش از هذیان می درخشید، به دنبال بیان و انتقال ایده عمیق نگران کننده ای بود که او را محاصره کرده بود، و او با آن مبارزه می کرد. “حالا بهش فکر کن!” او گفت. “به آن دو جماعت یکسان فکر کنید که فریادهای یکسان و در عین حال متضاد فریاد می زنند، این دشمن یکسان فریاد می زند!

رنگ موی بلوند بژ روشن با دکلره

رنگ موی بلوند بژ روشن با دکلره : خدای خوب باید در مورد همه اینها چه فکری کند؟ من به اندازه کافی خوب می دانم که او همه چیز را می داند، اما حتی اگر همه چیز را بداند، نمی داند. بدانید که از آن چه بخواهید.» “پوسیدگی!” زووو گریه کرد “او برای ما مهم نیست، خودت را ناراحت نکن.” “به هر حال، چه چیز خنده‌داری در آن وجود دارد؟ این مانع از دعوای مردم با یکدیگر نمی‌شود.

در بلندی های آسمان که در آن شناور بودم. “من مقداری ترکش خوردم درست در لحظه ای که، بسیار پایین، دو صدایی را از زمین بیرون آوردم که یکی را تشکیل می داد – “Gott mit uns!” و “خدا با ماست!” – و من پرواز کردم.” مرد جوان سر بانداژ شده اش را تکان داد. به نظر می رسید او از این خاطره عصبانی شده بود. در همان لحظه با خودم گفتم: «حتما دیوانه هستم!» زواو گفت: “این حقیقت چیزهایی است.

و اینطور نیست! و شلیک تفنگ به خوبی به همان زبان صحبت می‌کند، اینطور نیست؟” هوانورد گفت: بله، اما فقط یک خداست. گفتگو قطع شد. مردی با چشمان کسل کننده به من گفت: “انبوهی از مجروحان آنجا خوابیده اند.” ” دو مستعمره، سخت و لاغر، مانند مردان بی‌حسی از یکدیگر حمایت می‌کردند، به ما لگد زدند و عقب نشستند و به دنبال جایی بودند که روی زمین بیفتند.

صدای خشن یکی داشت می گفت: “پسر پیر، در آن سنگر که به شما می گویم، ما سه روز بدون جیره بودیم، سه روز کامل بدون هیچ چیز – هیچ چیز. خواه ناخواه باید آب خودمان را می خوردیم. و هیچ کمکی برای آن نیست.” دیگری توضیح داد که یک بار به وبا مبتلا شده است. “آه، این یک تجارت کثیف است – تب، استفراغ، قولنج، پیرمرد، من با آن مقدار زیادی بیمار بودم!” مرد پرنده ناگهان غرغر کرد.

رنگ موی بلوند بژ روشن با دکلره : که هنوز به دنبال پاسخ این معمای غول‌پیکر بود: «این خدا به چه چیزی فکر می‌کند که اجازه دهد همه اینطور باور کنند که او با آنهاست؟ چرا به همه ما اجازه می‌دهد… همه ما – مثل احمق ها و بی رحمان در کنار هم فریاد بزنیم: “خدا با ماست!” – “نه، اصلاً، اشتباه می کنی، خدا با ماست”؟ ناله ای از برانکارد برخاست و برای لحظه ای تنها در سکوت بال بال زد که انگار جوابی بود.

سپس صدایی دردناک گفت: «من به خدا ایمان ندارم». “من می دانم که او وجود ندارد – به دلیل رنجی که وجود دارد. آنها می توانند تمام تله هایی را که دوست دارند به ما بگویند، و تمام کلماتی را که می توانند پیدا کنند و هر چیزی را که می توانند بسازند، کوتاه کنند، اما بگویند که همه اینها رنج بیگناه می تواند از جانب یک خدای کامل باشد.

این لعنتی پر کردن جمجمه است.” یکی دیگر از مردان روی صندلی ادامه می دهد: “به سهم خودم، من به خاطر سرما به خدا اعتقاد ندارم. من مردها را دیده ام که ذره ذره جسد می شوند، فقط با سرما. اگر خدایی وجود داشت. خداروشکر هیچ سرمایی وجود ندارد. شما نمی توانید از آن فرار کنید.” “قبل از اینکه بتوانید به خدا ایمان بیاورید، باید همه چیز را که هست کنار بگذارید.

پس راه درازی در پیش داریم!” چند مرد مثله شده، بدون اینکه همدیگر را ببینند، با سر تکان دادن مخالفت می کنند و یکی دیگر می گوید: «حق با توست». این مردان در ویرانه، مغلوب پیروزی، منزوی و پراکنده، سرآغاز ظهور دارند. لحظاتی در تراژدی این اتفاقات فرا می رسد که مردان نه تنها صمیمانه، بلکه حقیقت گو هستند.

لحظاتی که می بینی آنها و حقیقت رو در رو هستند. یکی از سخنرانان جدید گفت: «در مورد من، اگر به خدا اعتقاد نداشته باشم، این است…» سرفه وحشتناک جمله اش را ادامه داد. وقتی تناسب گذشت و گونه هایش ارغوانی و خیس از اشک شد، یکی از او پرسید: زخمی کجایی؟ “من زخمی نیستم، من بیمار هستم.” “اوه می فهمم!” آنها با لحنی که به معنای “تو جالب نیستی” گفتند.

او متوجه شد و علت بیماری خود را اعلام کرد: من تمام شدم، تف خون می‌دهم. هیچ نیرویی برایم باقی نمانده و دیگر برنمی‌گردد، می‌دانی، وقتی اینطور از بین می‌رود. “اه اه!” رفقا زمزمه کردند – متزلزل، اما مخفیانه همه را متقاعد کرد که بیماری های غیرنظامی نسبت به زخم ها کمتر است. در استعفا سرش را پایین انداخت و خیلی آرام با خود تکرار کرد: “دیگر نمی توانم راه بروم.

رنگ موی بلوند بژ روشن با دکلره : کجا می خواهید بروم؟” غوغایی به دلایل نامعلومی در خلیج افقی برخاسته است که با انقباض از برانکارد به برانکارد تا آنجا که چشم کار می‌کند، تا جایی که چشمک‌زدن نور روز، در این راهروی آشفته که شعله‌های چشمک فقیر شمع‌ها سرخ می‌شوند، دراز می‌شود. و تب دار به نظر می رسند و سایه های بالدار خود را می اندازند. شانس و انتها سرها و اندامها آشفته می شود.

توسل ها و گریه ها یکدیگر را برانگیخته و مانند ارواح نامرئی بر تعدادشان افزوده می شود. بدن های سجده دار مواج می شوند، دو برابر می شوند و بر می گردند. در دل این لانه اسیران، تحقیر شده و تنبیه شده از درد، توده بزرگ یک خدمتکار بیمارستان را می بینم که شانه های سنگینش مانند کوله پشتی به صورت ضربدری بالا و پایین می رود.

صدای استنتورش با سرعت در غار طنین انداز می شود. “تو دوباره با باندت مداخله کردی، ای پسر ژله ای، ابله!” او رعد می زند “دوباره این کار را برایت انجام می دهم، تا زمانی که تو باشی جوجه من، اما اگر دوباره آن را لمس کنی، می بینی با تو چه می کنم!” او را در ابهام ببینید.