رنگ مو قرمز تند

رنگ مو قرمز تند : یا زیر زالزالک نشسته و به گله خود لوله می‌کشد، «انگار که هرگز نباید. پیر باش، و همان پسر روستایی فقیر، چین خورده، ربوده شده، به شهر آورده شده، در یک خانه مست شده، تبدیل به یک پسر بچه طبل بدبخت شده است، با موهایی که با پودر و پوماتوم به انتهایش چسبیده است.

رنگ مو : آینه سایه های غول پیکری که آینده بر زمان حال می افکند. کلماتی که بیانگر چیزی است که آنها نمی فهمند. شیپورهایی که برای نبرد می خوانند و آنچه را که القا می کنند احساس نمی کنند. تأثیری که حرکت نمی کند، اما حرکت می کند. شاعران قانونگذاران ناشناخته جهان هستند. پانویسها و منابع: [۱۰]در مورد رشد آنها خواهند فهمید.

رنگ مو قرمز تند

رنگ مو قرمز تند : خواندن تصنیف‌های مشهورترین نویسندگان امروزی غیرممکن است، بدون اینکه از انرژی الکتریکی که در کلامشان می‌سوزد، مبهوت شویم. آنها محیط را می سنجند و اعماق طبیعت انسان را با روحی فراگیر و نافذ صدا می کنند و شاید خود صادقانه ترین افراد از مظاهر آن شگفت زده شوند. زیرا روح آنها کمتر از روح عصر است. شاعران هیرووفانت یک الهام ناشناخته هستند.

ویژه به کتاب هزارتوی فیلوم و مقاله درباره مرگ مراجعه کنید . [۱۲]اگرچه روسو به این ترتیب طبقه بندی شده است، او اساسا یک شاعر بود. دیگران، حتی ولتر، صرفاً استدلال می کردند. [۱۳]این هرگز نوشته نشد. پدر من یک وزیر مخالف بود. و در سال ۱۷۹۸ (اعدادی که تاریخ را تشکیل می دهند برای من مانند “نام مخوف دموگورگون” هستند) آقای کولریج به شروزبری آمد تا جانشین آقای رو در مسئولیت معنوی یک جماعت وحدت گرا در آنجا شود.

او تا دیر وقت بعد از ظهر شنبه قبل از موعظه نیامد. و آقای رو، که خودش در حالتی مضطرب و در انتظار به سراغ مربی رفت تا به دنبال رسیدن جانشینش بگردد، هیچ کس را پیدا نکرد جز مردی گرد صورت با یک کت سیاه کوتاه (مثل یک ژاکت تیراندازی) که به نظر نمی رسید برای او ساخته شده باشد، اما به نظر می رسید با سرعت بالایی با همسفرانش صحبت می کند.

آقای رو به ندرت برگشته بود تا شرحی از ناامیدی خود را ارائه دهد، زمانی که مرد سیاه‌پوشی با صورت گرد وارد شد و با شروع به صحبت کردن، همه تردیدها را در این زمینه برطرف کرد. او در حالی که می ماند، دست از کار نمی کشید. او از آن زمان تا به حال، که من می دانم. او شهر خوب شروزبری را به مدت سه هفته در تعلیق لذت‌بخش نگه داشت.

در آنجا ماند و « سالوپی‌های مغرور را مانند عقابی در لانه کبوتر بال می‌زد». و کوه‌های ولز که افق را با سردرگمی طوفانی خود می‌پیچانند، پذیرفته‌اند که از روزگاران گذشته چنین صداهای عرفانی را نشنیده‌اند. چنگ بزرگ هوئل یا للولین نرم![۱۶۵] وقتی از بین وم و شروزبری می گذشتیم، و من به بالای آبی آنها که از میان شاخه های زمستانی، یا خش خش برگ های قرمز درختان بلوط محکم کنار جاده دیده می شد.

رنگ مو قرمز تند : نگاه می کردم، صدایی مانند آواز سیرن در گوشم بود. من حیرت زده بودم، از خواب عمیق با آن مبهوت شدم. اما در آن زمان نمی‌دانستم که هرگز بتوانم تحسین خود را با تصویرهای رنگارنگ یا کنایه‌های عجیب به دیگران بیان کنم، تا زمانی که نور نبوغ او در روح من تابیده شود، مانند پرتوهای خورشید که در گودال‌های جاده می‌درخشند.

من در آن زمان گنگ، بی زبان، درمانده، مانند کرمی در کنار راه، له شده، خونریزی، بی جان بودم. اما اکنون، از باندهای مرگباری که آنها را بسته بودند، ترکیدند، با Styx نه دور آنها،’ ایده های من بر روی کلمات بالدار شناور است، و همانطور که ستون های خود را گسترش می دهند، نور طلایی سال های دیگر را می گیرند. روح من به راستی در اسارت اصلی خود باقی مانده است.

تاریک، مبهم، با آرزوهای بی نهایت و ناراضی. قلب من که در زندان این گِل گستاخ بسته شده است، هرگز دلی برای گفتن پیدا نکرده و نخواهد یافت. اما اینکه درک من نیز گنگ و بی‌رحمانه باقی نماند، یا در نهایت زبانی برای بیان خود پیدا نکرد، مدیون کولیج هستم.

اما این هدف من نیست. پدرم ده مایلی دورتر از شروزبری زندگی می‌کرد و عادت داشت طبق رسم وزرای مخالف در همسایگی یکدیگر با آقای رو و جنکینز از ویچرچ (نه مایل دورتر) ملاقات کند. به این ترتیب خط ارتباطی برقرار می شود که به وسیله آن شعله آزادی مدنی و مذهبی زنده نگه داشته می شود و آتش فروزان آن را خاموش نمی کند.

رنگ مو قرمز تند : مانند آتش های آگاممنون آیسخولوس که در[۱۶۶] ایستگاه های مختلفی که ده سال در انتظار بودند تا با اهرام فروزان خود نابودی تروا را اعلام کنند. کولریج موافقت کرده بود که به‌عنوان جانشین احتمالی آقای رو، با توجه به حسن نیت کشور، برای دیدن پدرم بیاید. اما در همین حین من برای شنیدن موعظه او در یکشنبه پس از ورودش رفته بودم.

برخاستن شاعر و فیلسوفی برای موعظه انجیل در منبر وحدت‌گرا، عاشقانه‌ای در این روزهای منحط بود، نوعی احیای روح بدوی مسیحیت، که نباید در برابر آن مقاومت کرد. در ژانویه ۱۷۹۸ بود که یک روز صبح قبل از روشن شدن روز از خواب برخاستم تا ده مایل در گل راه بروم تا موعظه این شخص مشهور را بشنوم. هرگز، طولانی ترین روزی که باید زندگی کنم.

در زمستان سال ۱۷۹۸ پیاده روی دیگری مانند این سرد، خام و بی‌آرام نخواهم داشت. به آنجا رسیدم، ارگ در حال نواختن مزمور صدم بود، و وقتی این کار تمام شد، آقای کولیج برخاست و متن خود را گفت: “و او به کوه رفت تا دعا کند، خودش، تنها .” وقتی این متن را می داد، صدایش «مثل بخاری از عطرهای مقطر غلیظ بلند شد.

و وقتی به دو کلمه آخر رسید که بلند، عمیق و متمایز تلفظ کرد، به نظر من که آن موقع جوان بودم، گویی صداها از ته قلب انسان طنین انداز شده است و گویی آن دعا ممکن است در سکوتی موقر در سراسر جهان شناور باشد. ایده سنت جان به ذهن خطور کرد، “کسی که در بیابان گریه می کند، کمرش را بسته بود و غذایش ملخ و عسل وحشی بود.” واعظ پس[۱۶۷] مانند عقابی که با باد تکان می‌خورد، به سوژه‌اش پرتاب شد.

رنگ مو قرمز تند : خطبه بر صلح و جنگ بود. بر کلیسا و دولت – نه اتحاد آنها، بلکه جدایی آنها – بر روح جهان و روح مسیحیت، نه به عنوان یکسان، بلکه در تقابل با یکدیگر. او در مورد کسانی صحبت کرد که “صلیب مسیح را بر روی بنرهایی حک کرده بودند که گول انسان می چکید.” او یک گشت و گذار شاعرانه و شبانی انجام داد – و برای نشان دادن تأثیرات مهلک جنگ، تضاد قابل توجهی بین پسر چوپان ساده ایجاد کرد، تیمش را به بیرون می راند.